بررسی بازی Through the Darkest of Times

به چشم درصد بزرگی از مردم آلمان هیچ وقت معاهده پایان جنگ جهانی اول خوش نیامد. جنگ جهانی اول جنگی نبود که آلمان خودخواسته وارد آن شود و در روزهای پایانی آن بخش‌های قابل توجهی از سرزمین‌های دشمنان را تحت سلطه خود داشت اما این موضع قدرت در خلال مذاکرات آتش بس کمک چندانی به این کشور نکرد، حالا یا به علت کم توانی سیاستمداران داخلی و یا به علت تضعیف قابل توجه همپیمانان. آنچه که بود در سال‌های بعد با ناکارآمدی دولتی که بر سر کار آمد، این خشم فرو خورده بیشتر و بیشتر شد تا به آنجا رسید که حزب ملی کارگران سوسیالیست آلمان (همان حزب نازی معروف) با موج سواری بر این فضا، آرام آرام قدرت را به دست گرفت و به دنبال یک کشور کاملاً دیوانه شد و دنیا را به آتش کشید. بازی Through the Darkest of Times روایتگر داستان افرادیست که سعی کردند در دل همان کشور با این دیوانگی مبارزه کنند.

داستان Through the Darkest of Times از انتهای ژانویه 1933 و انتصاب آدولف هیتلر به مقام صدراعظمی آلمان شروع می‌شود. سه دست قدیمی که یکی از آن‌ها شخصیت تحت کنترل بازیکن است، تصمیم می‌گیرند تا در مقابل طوفانی که مطمئن هستند با به قدرت رسیدن هیتلر به پا خواهد شد، بایستند اما این تصمیم بدون شک هزینه بزرگی برای این افراد و اطرافیان آن‌ها خواهد داشت.

سازندگان تلاش کرده‌اند تا روایت تاریخی نسبتاً دقیقی را به تصویر بکشند و نقاط عطف یک دوره زمانی تقریباً 12 ساله را به شکل مناسبی در کنار بخش‌های ساختگی خود قرار داده‌اند. در کنار تجربه حوادثی مثل به آتش کشیدن مجلس یا محاصره شهر و ... موقعیت‌های داستانی خاصی قرار داده شده که بازیکن در تعامل با دوستان و اطرافیان شخصیت تحت کنترل و یا حتی افراد عادی در کوچه و خیابان، به فضای خاص شهر برلین در هر کدام از سال‌های مختلفی که در بازی پوشش داده می‌شود، پی می‌برند. بعد از هر دوره از عملیات، تعدادی روزنامه با تیتر بزرگ پیش روی بازیکن قرار داده می‌شود تا بیش از پیش با فضای خاص آن دوران رو به رو شود. با استفاده از تمامی این ابزار، به طور کلی بازی به خوبی حس ترس و ناامیدی را به بازیکن القا کنند. 

با این وجود تلاش زیاد بر واقعگرایی تاریخی در روایت سبب شده تا انتخاب‌های مختلف نهایتاً به یک نتیجه یکسان منجر شود و مثل تعدادی از آثار تاریخی اخیر، امکان تغییر خیالی در مسیر تاریخ را در اختیار بازیکن قرار نمی‌دهد که با توجه به هدف اصلی سازندگان قابل قبول است اما به نظر می‌رسد که می‌شد با قرار دادن یک مود جداگانه، این امکان را هم فراهم کرد و به این ترتیب ارزش تکرارپذیری Through the Darkest of Times را هم بالا برد که با توجه به کوتاهی بازی، می‌توانست گزینه مناسبی باشد.

گیم‌پلی تا حدودی یادآور سری This is the Police است و به طور کلی می‌توان آن را در ژانر مدیریت قرار داد. بعد از هر سکانس داستانی اصلی، نقشه برلین پیش روی بازیکن گذاشته می‌شود که با توجه به تعداد نیروها و شانس موفقیتی که ترکیب مناسبی از آن‌ها فراهم می‌کند، تعدادی از اهداف انتخاب می‌شوند و با تغییر هر دور از مأموریت‌ها، نتیجه بدست آمده را مشاهده می‌کنیم. اهداف مختلف شامل جذب نیروی جدید، دسترسی به منابع مالی بیشتر، دزدی پول و امکانات از حزب نازی و مواردی از این دست می‌شود که با توجه به هدف نهایی که بازیکن در سر دارد می‌تواند برای انجام تعدادی از آن‌ها برنامه‌ریزی کند. گاهی تعدادی از مأموریت‌ها به صورت زنجیره‌ای به هم متصل می‌شوند تا به یک عملیات بزرگ منتهی شوند. دو منبع اصلی که باید به آن‌ها توجه کنیم، نیروهای همراه و روحیه این نیروهاست اما پول، ابزار خاص و افراد ویژه هم نقش تعیین کننده‌ای در پیش برد کار دارند.  

نیروهای ویژه که حداکثر 5 نفر از آن‌ها را در هر زمان می‌توانیم تحت کنترل داشته باشیم، نقش مهره‌های شطرنج را ایفا می‌کنند. عملیات مختلف توسط این نیروها انجام می‌شود که در کنار موقعیت شغلی و رویکرد سیاسی خاصی که دارند، 5 فاکتور اصلی کارکرد آن‌ها را شکل می‌دهد. رازداری، که بر توانایی انجام عملیات مخفی اثر دارد؛ همدلی، که در مذاکره و جذب نیروهای غیررادیکال کمک می‌کند؛ پروپاگاندا، که در جذب نیروهای رادیکال و ایجاد شور مقاومت در نیروها کمک می‌کند؛ قدرت، که در عملیات جنگی کاربرد دارد و نهایتاً سواد، که در جذب نیروهای تحصیلکرده و برخی مذاکرات خاص به کمک بازیکن می‌آید، این 5 ویژگی را تشکیل می‌دهند. بسته به الزامات هر هدف و احتمال خطر آن، ترکیبی از نیروهای اصلی شانس موفقیت در رسیدن به نتیجه مطلوب از عملیات را بالا یا پایین می‌آورد.

فاکتور دیگری که در ریسک عملیات مؤثر است، میزان لو رفتن نیروهاست که ممکن است آن‌ها را در شرایط دستگیر شدن قرار دهد که در اینجا سه گزینه فرار، مخفی شدن و مبارزه پیش روی بازیکن قرار می‌گیرد که اولی باعث می‌شود عملیات نیمه کاره رها شود و دومی ممکن است درصدی از موفقیت را تضمین کند. سومین گزینه در صورت موفقیت، باعث تکمیل شدن عملیات می‌شود اما در صورت شکست باعث دستگیری نیروها می‌شود که در دورهای بعدی باید در عملیاتی جدید آن‌ها را آزاد کنیم و البته گاهی هم پلیس به دلیل نبود مدارک کافی آن‌ها را آزاد می‌کند.

کمی هزینه کردن و استفاده از مخفی‌گاه کمک می‌کند تا میزان شناسایی شدن نیروها را کاهش دهید و تعدادی فعالیت تفریحی هم کمک می‌کند تا دوباره روحیه نیروها را بالا ببرید. مشکل اساسی گیم‌پلی Through the Darkest of Times دقیقا در همان جاییست که اولین نسخه This is the Police از آن ضربه خورده بود و آن هم یکنواختی و تکراری شدن آن در همین مدت کوتاه 5-6 ساعته است که در کنار محدودیت‌های داستان، ارزش تکرارپذیری کار را کمتر کرده است.

طراحی بصری Through the Darkest of Times بیش از آن که زیبا و چشم‌نواز باشد، خاص است و با استفاده از رنگ‌های سیاه، سفید و خاکستری تلاش شده تا تاریکی آن دوره و حس رعب و وحشت را بهتر منتقل کند. طراحی ظاهر شخصیت‌ها هم حالتی نیمه کارتونی دارد که انگار تلاشی بوده تا کمی فضا را تلطیف کرده و همه چیز در تلخی مطلق فرو نرود. به چشم من این طراحی تا حدی شکست خورده و از نقاط ضعف اصلی کار به حساب می‌آید. در کنار نبود صداگذاری یا عدم وجود هرگونه راوی برای این اثر پر از متن و دیالوگ، موسیقی متن مورد استفاده هم کیفیت قابل توجهی ندارد. نهایتاً اینکه می‌توان گفت که بخش هنری کار، بخش شکست خورده اصلی آن است.

فضاسازی خوب در کنار روایت جذابِ یک داستان تلخِ تاریخی متأسفانه نتوانسته جلوی مشکلاتی مانند یکنواختی گیم‌پلی، ارزش تکرارپذیری پایین و ضعف در بخش‌های سمعی و بصری را پوشش دهد. Through the Darkest of Times یک اثر نسبتاً قابل قبول برای افرادیست که حوصله خواندن کتاب‌های قطور تاریخی را ندارند اما علاقمه‌مند به آگاهی از بخش‌های کمتر روایت شده تاریخ هستند.