چه قبول داشته باشیم و چه قبول نداشته باشیم، درصد قابل توجهی از گیمرهای امروزی در ارتباطات اجتماعی با مشکلاتی مثل کمبود اعتماد به نفس و خجالت کشیدن بیش از اندازه مواجه هستند و این مسئله در بُعد عاطفی گاهاً به معضل بزرگتری هم تبدیل می‌شود. علل زمینه‌ساز چه مسائلی هستند چندان در حوصله این مطلب نیست و از این مهم‌تر، نیازمند پژوهشی گسترده و پیچیده است. بازیسازان زیادی با هوشمندی از این چیزی که شاید بتوان نام «نقص» را روی آن گذاشت، استفاده کرده و ژانر شبیه‌ساز قرار و مدار را اختراع کرده‌اند که به خصوص در آسیای شرقی با وجود عناوینی بعضاً تهوع‌آور، بازار پر درآمدی را برای خود دست و پا کرده‌اند. در 14 فوریه‌ای که گذشت، نوبت به بازی Table Manners به عنوان جدیدترین اثر این ژانر رسید تا برای آدم‌هایی که در این روز خاص کسی را برای همراهی ندارند، کمی شادی به همراه داشته باشد.
در Table Manners خبری از همان داستان نیم‌بند، سطحی و معمولاً نگران‌کننده این ژانر هم نیست و در همان ثانیه اول وارد اصل ماجرا می‌شویم. همه چیز از میز کار شخصیت (و در واقع دست) تحت کنترل بازیکن آغاز می‌شود و از طریق تلفن همراه او با چیزی که یادآور اپلیکیشن «تین‌در» است کسی که قرار است با او همراه شویم را انتخاب می‌کنیم. از طریق این اپلیکیشن امکان چت کردن نسبتاً ساده و ابتدایی هم وجود دارد که بخش مهمی از گیم‌پلی نیست و به راحتی می‌توان از آن صرف نظر کرد.
سپس به سراغ تقویم رومیزی رفته و بر سر قرار مورد نظر حاضر می‌شویم و از اینجا اصل گیم‌پلی شروع می‌شود. بازیکن وظیفه دارد تا با دستِ تحت کنترلش، درخواست‌های طرف مقابل مبنی بر سفارش، مزه‌دار کردن و تناول غذای روی میز را برآورده کند. به عبارتی ما در اینجا با تلفیقی از یک شبیه‌ساز قرار و مدار با یک شبیه‌ساز رستوران‌داری طرف هستیم که البته هسته اصلی گیم‌پلی آن را اثری بر پایه دست و پا چلفتی بودگی فیزیکی تشکیل داده است. اگر تجربه بازی Brothers: A Tale of Two Sons را داشته باشید، آن‌جا با هر کدام از دست‌های خود و نیمی از کنترلر باید یک شخصیت را به طور همزمان با دیگری کنترل می‌کردید تا کارها به پیش بروند که کمی زمان می‌برد تا مدارهای مغزی ما به این سیستم کنترل عادت کنند، در Table Manners باید با دو دست خود و البته با استفاده از موس و کیبورد، یک عدد دستی که روی صفحه می‌بینید را کنترل کنید تا به فرامینی مانند نمک ریختن روی غذا، سرخ کردن برخی‌غذاها و مواردی از این دست پاسخ دهید اما مسئله اینجاست که مغز بشر جوری برنامه ریزی نشده که هر دو دستش به طور همزمان یک کار مشترک را انجام دهند و این مسئله باعث ایجاد لحظات خنده‌داری می‌شود و پاسخی عملیاتی به سؤال «اگه سه تا دست داشتیم چی می‌شد؟».
مراحل آغازین که در یک رستوران عادی اتفاق می‌افتند فقط برای گرم شدن و آشنایی بازیکن با سیستم کنترل بازی هستند تا برای مراحل نسبتاً پیچیده‌تر بعدی آماده شوید. رستوران سوشی غذا‌ها را روی یک صفحه‌های چرخان می‌گذارد و گاهی طبخ غذا را هم بر عهده خود بازیکن می‌گذارد که باید در نظر داشت که غذای داغ را نمی‌توان با دست خالی برداشت و باید از چاپ‌استیک استفاده کرد، در رستورانی که در یک کشتی واقع شده باید آمادگی لازم برای مواجهه با تلاطم امواج دریا را داشته باشید و ... . بر اساس اینکه با چه میزان از تبحر و سرعت‌العملی به خواسته‌های همراهتان پاسخ دهید، امتیازی دریافت می‌کنید که برای گذر از مراحل لازم و واجب است که البته درجه سختی بیشتر این فرامین و دردسرهای خاص محیطی به حدی نیست که در مراحل مختلف به معنی واقعی گیر بیفتید.
همه این مسائلی که گفته شد، به نظر جالب می‌آیند اما واقعیت امر اینجاست که این جنبه‌های مختلف، به سرعت تکراری می‌شوند و جذابیت گیم‌پلی تا حدود یک ساعت پایدار می‌ماند. به مشکل تکراری شدن، باگ‌های عجیب و کرش کردن‌های گاه و بی‌گاه را هم باید اضافه کرد. قسمت عجیب ماجرا اینجاست که این کرش کردن تا قبل از اولین آپدیت Table Manners بخشی از تجربه کار نبود اما بعد از آپدیت عملاً تبدیل به یک خصوصیت آن شده و قسمت بد ماجرا آنجاست که سازندگان به جای پاسخگویی به بازیکنانی که این مشکل برایشان ایجاد شده، تمامی پست‌های مربوط به گزارش این ایراد را از بخش فروم استیم مربوط به این بازی پاک می‌کنند!
گرافیک حرف خاصی برای گفتن ندارد و با یک اثر درجه دو دیگر که با یونیتی ساخته شده طرف هستیم. تفاوت محیط‌های رستوران‌ها و جذابیت بصری غذاهای سرو شده در آن‌ها از کیفیت قابل قبولی برخوردار است اما کم‌کاری بزرگ و غیرقابل بخششی در طراحی همراهان صورت گفته است. شخصیت‌های مختلف همراه، در واقع یک چهره تکراری هستند که با رنگ‌های پوست و مدل‌های مختلف در قالب کار گنجانده شده و البته این که خواسته‌ها و رفتارهای یکسانی از خودشان نشان می‌دهند، در واقع زنگ خطری بوده مبنی بر اینکه همه این افراد "مثلا" مختلف در واقع یک نفر هستند! زنگ خطری که تنبلی و کم‌کاری سازندگان به طور ناخواسته برای بازیکن به صدا در می‌آورد. در رابطه با صداگزاری ناموجود و موسیقی متن معمولی هم چیزی خاصی نمی‌توان گفت.
در مجموع Table Manners از آن قبیل عناوینی است که با قیمت بسیار پایین ارزش خریداری دارد و شاید دیدن دلقک‌های بازی‌های عمدی چند استریمر با آن از تجربه مستقیمش، جذابتر باشد.
نظرات