نقد و بررسی فیلم Tomb Raider

نقد و بررسی فیلم Tomb Raider

فیلم سینمایی Tomb Raider علارغم وعده‌هایی که به طرفداران این سری بازی‌های محبوب داده بود، بسیار کلیشه‌ای ظاهر شد و به هیچ وجه انتظار هواداران لارا کرافت را برآورده نکرد. فیلم Tomb Raider طبق فرمول شکست خورده اغلب فیلم‌های اقتباسی از روی بازی‌های کامپیوتری عمل می‌کند و از شکست فیلم‌های گذشته هیچ درسی نگرفته است. در طول فیلم اغلب شاهد سکانس‌های تکراری و پرشباهت به بازی منتشر شده در سال 2013 هستیم که لذت تماشای این سکانس‌های هیجان‌انگیز را از بیننده‌هایی که پیش از این بازی را تجربه کرده‌اند می‌گیرد. در ادامه مطلب با ما در بازی‌مگ همراه باشید تا به بررسی فیلم Tomb Raider بپردازیم.

آلیسیا ویکاندر استعداد زیادی دارد اما فیلمنامه فیلم از آن استفاده نمی‌کند.

فیلم Tomb Raider در خلاصه‌ترین تعریف، مجموعه‌ای از چندین کلیشه‌ی کاملا قابل پیش‌بینی است که تماشایشان برای طرفداران سری بازی‌هایش هیچ جذابیتی ندارد. فیلم با سکانس معروف و تکراری منهدم شدن کشتی آغاز می‌شود و سپس با فلش‌بک‌هایی گذشته لارا و پدرش را می‌بینیم. لارا وارث یک خانواده ثروتمند و اشرافی است که روحیه‌ی بسیار ماجراجو و کنجکاوی دارد. مدت بسیار طولانی است که پدرش او را ترک کرده اما به خوبی می‌داند که مطمئنا پدرش به دنبال رسیدن به اهدافی که داشت، به دردسر افتاده است و حالا باید با دنبال کردن سرنخ‌هایی که در اطراف از پدرش به جا مانده‌اند، محل مخفی شدن او در این سالیان دراز را پیدا کند. در نهایت همانطور که پیش‌بینی می‌کردیم، سر از یک جزیره دور افتاده و بی‌نام و نشان درآورد که یک گروه نظامی با ریاست یک فرد شرور و سودجو، درحال پیدا کردن مقبره‌ای هستند که گویا افسانه‌های جالبی درباره‌اش روایت شده‌اند.

اکشن‌های فیلم خوب هستند، اما بهترین قسمت‌هایش را قبلا در بازی‌های سری Tomb Raider دیده‌ایم.

این‌ها تماما پیش درآمدی بودند تا بستر به نمایش گذاشتن چند سکانس به ظاهر هیجان‌انگیز و تکراری که برای طرفداران سری بازی‌های Tomb Raider هیچ جذابیتی ندارند، مهیا شود. تمام مدت‌زمان فیلم صرف کشمکش‌های لارا با رییس گروهک نظامی ترینیتی می‌شود و چند دقیقه موش و گربه بازی‌های این دو کاراکتر را تماشا می‌کنیم که در نتیجه به پیدا کردن پدر لارا و همکاری همه کاراکترها با یکدیگر ختم می‌شود. حتی در پایان فیلم سازندگان برای جلوگیری از پیشامدهای فرابشری و جادویی، افسانه‌های قدیمی مقبره را با یک بیماری علمی تطبیق می‌دهند تا به طور کلی جذابیت سر درآوردن از اسرار مرموز افسانه‌های قدیمی موجود در مقبره از ماجرا گرفته شود. در طول دست یافتن به محل اصلی مقبره، گروه لارا با موانع و تله‌های متعددی روبه‌رو می‌شود که در کمال لوس بودن هیچ استرسی از بابت بروز مشکل خاصی در این قسمت‌ها به بیننده وارد نمی‌شود. به طوری که انگار می‌دانیم سازندگان فیلم مجبور بوده‌اند که در این قسمت از ماجرا تله‌های قدیمی را در محیط اطراف مقبره کار بگذارند تا کمی لارا و همراهانش این طرف و آن طرف بپرند و به تصور خودشان بیننده را هیجان‌زده کنند. به طور کلی فرمولی که فیلم Tomb Raider برای ورود این فرنچایز پرطرفدار به دنیای سینما در پیش گرفته است، همان فرمول قدیمی و پر ایرادی است که دیگر فیلم‌های اقتباسی از بازی‌های ویدیویی آن را امتحان کردند و با شکست‌های بزرگی هم مواجه شدند. فیلم Tomb Raider هم با اینکه حسابی سطح انتظارات را از خودش بالا برده بود، از این قاعده مستثنا نیست و با یک اثر بسیار کلیشه‌ای و ضعیف روبه‌رو هستیم که جز پرتره جذاب شخصیت اصلی‌اش هیچ نقطه قوت دیگری در آن به چشم نمی‌خورد. در فیلم حتی شاهد اکشن‌های نابی که از کاراکتر خطرناکی مثل لارا کرافت انتظار داشتیم نیستیم و مبارزات در سردترین و بی‌هیجان‌ترین شکل ممکن در جهت پیش بردن خط داستانی فیلم رخ می‌دهند و به جای جذاب بودن، در واقع حوصله بیننده را هم سر می‌برند!

به طور کلی فیلم Tomb Raider هم مانند خیلی از پروژه‌های سینمایی دیگر که با اقتباس از بازی‌های ویدیویی تولید شده‌اند، محکوم به شکست است و به هیچ‌وجه از اشتباهات آثار گذشته‌اش درس نگرفته. لارا کرافت و ماجراجویی‌های شگفت‌اتگیزش پتانسیل بسیار زیادی داشت اما سازندگان فیلم به کنار هم گذاشتن کلیشه‌ها بسنده کرده‌اند و درنتیجه شاهد یک فیلم کلیشه‌ای و دهن‌پرکن هستیم که حتی در جنبه اقتصادی‌اش هم به موفقیت چندانی دست پیدا نمی‌کند. سازندگان فیلم باید می‌دانستند که تنها وجود اسم یک فرنچایز پرطرفدار برروی فیلم و حضور یک کاراکتر محبوب مثل لارا کرافت در آن، موجبت به موفقیت رسیدن یک اثر سینمایی نخواهد شد. فیلم Tomb Raider اصلا در حد و اندازه سری بازی‌هایش نیست و امیدواریم اسکوئر انیکس بیش از این به فکر تولید پروژه‌های سینمایی با بودجه‌های هنگفت، تبلیغات آنچنانی و محتوای کلیشه‌ای و بی‌ارزش  نباشد و تنها به تولید همان بازی‌های محبوب و انصافا خوش‌ساختش قانع باشد.