Persona 5

از همون بچگیم عاشق بازی های شبیه ساز بودم . بازی هائی که بتونن ارتباط بین آدما رو شبیه سازی کنن. اشتباه برداشت نکنید. هیچ علاقه ای به سیمز ندارم . منظورم شبیه سازی فانتزی ارتباط بین آدم هاست. به انیمه هم علاقه دارم اما اگر بپرسید که مثلا 500 قسمت وان پیس تماشا کردم باید بگم که اصلا و ابدا. انیمه های عشقولانه رو دوست دارم. اونائی که خیلی طولانی نباشن و تم فانتزی داشته باشن که با شوخی و قهرمان پروری آمیخته شده باشه. پرسونا برای من همچین فضائی رو تداعی می کنه. برای من پرسونا فقط یک بازی نیست. یک سبک از زندگیه. یک سبک خاص از قهرمان پروری، نمایش روابط اجتماعی، توجه به آدم ها با هر توانائی یا ضعفی که دارن . مطمئنم پرسونا برای گیمرای این دوره و زمونه غیر قابل هضمه . اصلا متوجه نمیشن که چطور می شه در 5 ساعت بازی 500 خط دیالوگ خوند و شنید و خسته نشد و حتی لذت برد. شخصیت پردازی فوق العاده ی بازی، داستانی که فکر نمی کنم بشه براش مشابهی پیدا کرد . داستانی که در عین سادگی فوق العاده درگیر کننده است و گیم پلی عالی. خلاصه اینکه پرسونا فوق العاده است.