نقد و بررسی بازی FIFA 19

ناگفته نماند که تمامی تغییرات و ویژگی‌های جدید فیفا 19، به نفع آن تمام نمی‌شوند؛ بد نیست به این نکته اشاره کنم که دلیل خاصی برای بسیاری از تغییراتی که در بازی اعمال شده، وجود ندارد. بسیاری از این تغییرات فقط برای این اعمال شده‌اند که EA Sports به هر شکلی که شده مخاطبین را قانع کند که بازی جدیدش متفاوت است، حتی اگر بازی به این تغییرات نیازی نداشته باشد. برای مثال، زاویه دوربین ضربات دروازه تغییر کرده و شما دیگر نمی‌توانید دوربین را بچرخانید و قبل از ضربه زدن به توپ، دقیق هدف گیری کنید. بارها اتفاق افتاد که به خاطر همین تغییر، اشتباهی توپ را به حریف تقدیم کردم. یا مثلا اینکه در تورنومنت‌ها دیگر نمی‌توانید زمان بازی را تغییر دهید و روز یا شب بودن زمان مسابقه را خود بازی تعیین می‌کند. زاویه دوربین هر ورزشگاه متفاوت است، بنابراین اگر تغییراتی را در قسمت تنظیمات Camera اعمال کنید، در بازی بعدی دوباره باید تنظیمات قبلی خود را تغییر دهید تا مسابقه را از دوربین مورد نظر ببینید؛ اینها مشکلات چندان بزرگی نیستند، اما اضافه کردن چنین چیزهایی به بازی کمی غیر منطقی به نظر می‌رسد.

از تغییرات که بگذریم، به ویژگی‌هایی می‌رسیم که همیشه در فیفا وجود داشته و در فیفا 19 نیز دیده می‌شوند. مسلما چیزی که EA Sports همیشه به روی آن تاکید داشته طبیعی بودن فیفا است که این طبیعی بودن تا حدی در فیفا 19 رعایت شده؛ هر بازیکن(حتی بازیکنان ناشناخته) ویژگی‌ها و قدرت‌های منحصر به فرد خود را دارد؛ کنترل توپ عالی مسی، شوت‌های قدرتمند رونالدو، قدرت بدنی روملو لوکاکو، همه و همه را می‌توان در فیفا 19 دید، حتی شادی‌های پس از گل هر بازیکن هم مانند شادی‌های آن‌ها در مسابقات واقعی است. همانطور که می‌دانید، اینگونه جزئیات یکی از مشخصه‌های اصلی سری فیفا هستند؛ کاری که EA Sports همیشه در آن موفق بوده و استعداد دارد، پیاده سازی محیط و اتمسفر یک مسابقه فوتبال، به بهترین شکل ممکن است. ورزشگاه‌های زیاد که کوچک‌ترین جزئیات در طراحی آن‌ها رعایت شده، هیاهو، تشویق‌ها و شعارهای مختلف تماشاچیان که هنگام بازی کردن به خوبی شنیده می‌شوند و گزارشگری پر هیجان، همه و همه باعث می‌شوند بازیکن احساس کند در حال تماشای یک مسابقه واقعی فوتبال است؛ و همین ویژگی فیفا است که باعث برتری آن نسبت به PES می‌شود.

اما کاش تیم سازنده علاوه بر کار روی جزئیات، دستی به سر و روی خود گیم پلی هم می‌کشید؛ همچنان دقت و سرعت پاس‌ها و سانترها پایین است و کم پیش می‌آید به هدف برسند. قدرت شوت‌ها همچنان ضعیف است و اکثر آن‌ها به راحتی در دستان دروازه‌بان می‌نشیند، کرنرها چندان کارساز نیستند و کمک بزرگی به حساب نمی‌آیند، هدف گیری در ضربه آزادها هنوز هم عجیب و غریب است و نقشه‌هایتان را بهم می‌ریزد. این مشخصه‌ها باعث می‌شوند بازیکن ریسک نکند و فقط با پاسکاری‌های مداوم توپ را به دروازه رسانده و برای گل زدن تلاش کند. طبیعی بودن گیم پلی خوب است، اما نه آنقدر که آزادی عمل بازیکن را گرفته و باعث شود تمامی راه‌های ممکن برای گل زدن غیر ممکن جلوه کنند. علاوه بر اینها، کنترل بازیکنان و توپ و دیگر فعالیت‌ها به خوبی احساس نمی‌شوند. مهم نیست چه بازیکنی را کنترل می‌کنید، شوت زدن، دریبل کردن، هد زدن و بسیاری از فعالیت‌های دیگر، حسی که قبلا داشتند را از دست داده‌اند. این مشکل قبلا در این فرنچایز وجود نداشت، اما در فیفا 18 این کنترل عجیب و غریب پدیدار شد و حال در فیفا 19 نیز دیده می‌شود. به طور کلی، گیم پلی فیفا دیگر آن لذت و هیجان قبلی را ندارد و کمی بی حس شده است.

Career Mode، Ultimate Team و Pro Club هر کدام یک تجربه کاملا متفاوت را پیش روی شما می‌گذارند، اما تفاوت چندانی نسبت به نسخه‌های قبلی ندارند؛ هنوز هم یک ویژگی جذاب اما تکراری هستند که فقط برای مدت کوتاهی شما را درگیر خود می‌کنند، مخصوصا Career Mode، چرا که تقریبا تمامی فعالیت‌های آن، با بخش journey یکسان هستند.

با وجود اینکه بخش Journey دیگر کمی تکراری شده، اما هنوز هم یکی از بهترین ویژگی‌های فیفا است. اینبار، شما می‌توانید علاوه بر الکس هانتر، داستان کیم هانتر و دنی ویلیامز را هم تجربه کنید. الکس برای تیم رئال مادرید بازی می‌کند، خواهرش کیم برای تیم ملی آمریکا و دنی هم به انتخاب شما برای یکی از تیم‌های لیگ دسته یک انگلیس؛ سه داستان جداگانه با سه شخصیت جداگانه و هر زمان که بخواهید، می‌توانید کنترل شخصیت دیگری را به دست بگیرید.

همانطور که گفته شد، اگر بخش Journey دو نسخه قبلی فیفا را تجربه کرده باشید، شاید کمی از آن خسته شده باشید اما پیشنهاد من این است که حتما به سراغش بروید؛ بعد از گذشتن از فصل اول قسمت داستانی، به این نتیجه می‌رسید که یکی از مهم‌ترین نقاط قوت فیفا 19 همین بخش Journey است. همانند قبل، این بخش به زیبایی فراز و نشیب‌ها و دردسرهای زندگی یک فوتبالیست(البته اینجا سه فوتبالیست هستند) را به تصویر می‌کشد و تمامی مسابقاتی که در این بخش بازی می‌کنید، به دلایلی که نمی‌گویم(چون نمی‌خواهم چیزی اسپویل شود) هیجان انگیز و لذت بخش هستند. اینکه می‌توانید مانند رزیدنت ایول 6 هر زمان که خواستید به سراغ شخصیت دیگری بروید، یک مشخصه عالی است که جذابیت Journey را چندین برابر بیشتر می‌کند.

مدل سازی فیفا همچنان ضعیف است و بازیکنان به چهره‌های دنیای واقعیشان چندان شباهت ندارند. انیمیشن‌ها اصلا خوب پیاده سازی نشده‌اند و همانند قبل، هنگام صحبت کردن، فقط دهان بازیکنان باز و بسته می‌شود و اصلا Lipsynch وجود ندارد، حتی نمی‌توان احساسات بازیکنان را از روی حالت صورتشان تشخیص داد. خوشبختانه، به لطف موتور Frostbite، بازی از لحاظ بصری کمی پیشرفت داشته و افکت‌های تصویری و تکسچرها کمی بهبود یافته‌اند، اما گرافیک بازی هنوز هم برای یک عنوان نسل هشتمی مناسب نیست. هنوز هم هنگام بازی کردن احساس می‌کنید که زمین مسابقه یک سطح صاف است و هیچ چمنی روی آن وجود ندارد، نور پردازی چه در شب چه در روز، زیاد خوب پیاده سازی نشده و از جذابیت بصری بازی می‌کاهند.

به طور کلی فیفا همچنان یکی از عناوین ورزشی برتر است، اما گیم پلی آن هنوز مشکلات زیادی دارد و مهم‌تر از آن، تیم سازنده بجز اضافه کردن چند ویژگی جدید(که مهم‌ترین آن‌ها همین لیگ قهرمانان اروپا است) تغییرات آنچنانی در آخرین نسخه این سری ایجاد نکرده‌اند. بنابراین، فیفا 19 هنوز همان بازی است که سال پیش و سال‌های پیش از آن منتشر شده بود. با این حال، فیفا 19 می‌تواند به راحتی تا زمانی که عنوان بعدی در این فرنچایز منتشر شده شما را مشغول نگه دارد، و به خاطر بخش UEFA Champions League و Journey هم که شده، نباید به راحتی از کنار آن عبور کرد.