از استودیو هارمونیکس می توان به عنوان یکی از محدود استودیو های بازی سازی نام برد که همچنان در سبک بازی های ریتمیک مشغول فعالیت و توسعه هستند. در کارنامه آن ها می توان به خلق دو سری بزرگ راک بند و گیتار هیرو اشاره کرد که در نسل هفتم کنسول ها منتشر و از لحاظ فروش هم عناوین به شدت موفقی بودند. هر چند با گذر زمان و عرضه شماره های مختلف از این عناوین با مکانیزم گیم پلی تکراری، موفقیت و فروش آن ها هم کمتر شد و این عناوین از صفحه روزگار محو شدند و دیگر خبری از شماره های متعدد از آن ها نشد. استودیو هارمونیکس در آخرین تلاش خود اقدام به ساخت و عرضه شماره چهارم راک بند در سال ۲۰۱۵ کرد که البته نتیجه هم همچنان یک عنوان به شدت شبیه به شماره های قبل و البته فروشی کمتر از حد انتظار استودیو بود.
حال با گذشت بیش از چهار سال از عرضه آخرین شماره راک بند، استودیو هارمونیکس این بار با یک عنوان جدید با نام Fuser بازگشته است. عنوانی در سبک ریتمیک که همچنان از اصول پایه سری از راک بند استفاده کرده است، اما در عمل تفاوت های فراوانی نسبت به آن سری دارد.
هارمونیکس همانند تمام عناوین قبلی خود و شماره هایی از راک بند که دارای داستان بودند، این بار هم از همان داستان همیشگی تبدیل یک اماتور به سوپراستار استفاده کرده است. این بار ما بعد از ساخت شخصیت، کار خود را به عنوان یک Dj در سالن های کوچک و به عنوان یک آرتیست آماتور شروع خواهیم کرد که وظیفه میکس و ساخت قطعات جدید را بر عهده دارد. با پیشروی در بازی، سالن های جدید و ساعات مهم برای اجرا و کنترل استیج به دست شما سپرده خواهد شد. همچنین با پیشروی در بازی، گزینه های بیشتری برای شخصی سازی سالن و شخصیت در اختیار ما قرار می گیرد. در کل بخش داستانی Fuser بیش از هر چیز یک بخش تمرینی برای آشنایی با مکانیزم های نسبتا پیچیده گیم پلی بازی است. در عمل در طول این بخش ما با کلیت گیم پلی و نحوه میکس و آماده سازی قطعات آشنا خواهیم شد.
گیم پلی Fuser هر چند در نگاه اول به شدت ساده و سطحی به نظر می رسد، اما در عمل با عنوانی به شدت پیچیده و در مواردی سخت طرف هستیم که نیازمند تمرین و به پایان رساندن بخش کمپین بازی را برای یادگیری تمام موارد گیم پلی دارد. قبل از شروع هر قسمت، ما باید از لیست بلند و بالای آهنگ های بازی که شامل قطعاتی از سبک های مختلف موسیقی اعم از راک، هیپ هاپ، پاپ و دنس می شود، اقدام به انتخاب ۱۶ آهنگ مختلف کنیم. البته در بخش کمپین این تعداد کمتر یا بیشتر هم می شود. به لطف تنوع فراوان قطعات بازی که شامل بیش از ۱۰۰ آهنگ مختلف می شود، می توان به راحتی از بین گروه ها و خوانندگان محبوبی مثل کلد پلی، Imagine Dragons و دیگر نام های بزرگ قطعات معروف آن ها را انتخاب کرد.
حال با شروع بازی، کنترل ساز های مختلف و میکس قطعات به دست شما سپرده می شود. به عنوان مثال برای بخش گیتار می توانیم از ریتم قطعه کلاکس کلد پلی استفاده کنیم، برای بیس قطعه Bad guy بیلی آیلیش، بخش کیبورد هم از قطعه معروف Satisfaction و در آخر آهنگ born this way لیدی گاگا را هم برای صدا انتخاب کنیم. با کنار هم قرار دادن این قطعات، شاهد ایجاد میکس های متفاوت و بعضاً جالب و عجیبی خواهیم بود، اما پیچیدگی گیم پلی دقیقا از همین جا شروع خواهد شد که ما تنها چند ثانیه بعد از قرار دادن این قطعات در کنار یک دیگر، حال برای رضایت بیشتر هواداران موجود در سالن باید بخش های مختلف هر میکس را با قطعات مختلف و با زمانبندی دقیق در پایان هر بیت تغییر دهیم و در صورت اشتباه، شاهد امتیاز کمتر و در نهایت شکست خواهیم بود. میکس و تغییر قطعات به قدری نیازمند زمانبندی دقیق و تغییر آهنگ ها است که در عمل شاید بتوان گفت لذت بردن و ایجاد میکس های جذاب در بازی و به خصوص بخش کمپین و چند نفره به شدت کمرنگ می شود و در عمل در بسیاری از موارد برای دریافت امتیاز بیشتر، میکس های عجیبی را میسازیم که هیچ ارزشی برای گوش کردن ندارند، اما به دلیل زمان بندی دقیق تغییر قطعات، بالاترین امتیاز را در سیستم امتیاز بندی بازی به دست می آورند.
در مجموع مکانیزم گیم پلی بازی به خوبی پیاده شده و حتی می توان از آن به عنوان بخش اعتیادآور بازی نام برد. تقریبا باید گفت برای میکس و ساخت قطعات مختلف هیچ گونه محدودیتی وجود ندارد و آزادی عمل کاملی در اختیار ما برای ساخت و میکس آهنگ ها قرار داده می شود. اما بخش بد ماجرا زمانی است که لذت شنیدن موسیقی در بازی به صورت کامل از بین می رود و ما فقط مشغول میکس آهنگ های مختلف برای ساخت میکس های جدید و جمع آوری امتیازات هستیم.
بخش های ساخت موسیقی و آنلاین هم دیگر بخش های fuser محسوب می شوند که می توان از آن ها به عنوان بخش های به شدت سرگرم کننده بازی اشاره کرد. بخش چند نفره شامل دو بخش همکاری و رقابت می شود که در هر دو بخش به خصوص در بخش همکاری بازی توانسته لحظات نابی را ایجاد کند. در بخش ساخت و میکس قطعات هم دیگر خبری از شکست و پیروزی وجود ندارد و در این بخش با آزادی کامل فراوان می توان اقدام به ساخت میکس های مختلف زد.
در بخش بصری بازی با آن که Fuser همزمان با لانچ کنسول های ایکس باکس سری ایکس|اس و پلی استیشن ۵ منتشر شده، اما در عمل نمی توان از آن به هیچ عنوان به عنوان یک عنوان نسل نهمی نام برد و حتی بازی هم فاقد هر گونه پچ یا ویژگی های منحصر به فرد برای کنسولهای جدید است، اما در عوض با عنوانی رنگارنگ و چشم نواز طرف هستیم که به خوبی با ریتم گیم پلی همخوانی دارد و ما را در فضای اجرا و قرار گیری بر روی استیج قرار می دهد. صداگذاری بازی هم به بهترین شکل ممکن انجام شده و قبل از شروع بازی، یک بخش تنظیمات کامل برای تغییرات و تنظیمات صدا در جهت شنیدن اجزای مختلف هر آلت موسیقی در بازی قرار داده شده است.
نتیجه گیری:
عنوان Fuser قطعا یکی از بهترین و البته معدود بازی های منتشر شده در سبک ریتمیک در سال های اخیر و نسل هشتم کنسول ها محسوب می شود. عنوانی که به لطف گیم پلی و مکانیزم هایش، آزادی عمل فراوانی را برای ساخت و میکس قطعات مختلف از بین بیش از ۱۰۰ آهنگ معروف در اختیار مخاطبش قرار می دهد و در عین حال عنوانی به شدت اعتیادآور محسوب می شود. تنها موردی که می توان به انتقاد کرد، از بین رفتن لذت گوش دادن به موسیقی و ساخت میکس های جالب به دلیل سیستم امتیازات بازی است.:
نظرات