بررسی بازی Olympic Games Tokyo 2020 - المپیک توکیو 2020

در کنار مرگ میلیون‌ها نفر، ویروس منحوس کووید 19 تأثیرات جبران ناپذیری بر اقتصاد جهان گذاشته که این مسئله در سال‌های آتی به واسطۀ از بین رفتن شغل و پس انداز عدۀ قابل توجهی از افراد، باعث تلفاتی خاموش در ابعادی احتمالاً بزرگتر از خود ویروس خواهد شد. یکی از قربانیان اصلی شرایط خاص پاندمی، المپیک توکیو 2020 بود که اقتصاد به شدت مقروض ژاپن حساب ویژه‌ای روی آن باز کرده بود اما تأخیر یک ساله در برگزاری این مسابقات به همراه عدم حضور تماشاگران خارجی در برگزاری رسمی، نه تنها هزینه‌ها را جبران نخواهد کرد بلکه مثل آینۀ دق به مدت یک ماه زندگی مردم توکیو را هم مختل خواهد کرد.

در این وضعیت، کمپانی SEGA می‌توانست از شانس طراحی بازی ویدئویی رسمی این مسابقات استفاده کرده و برای افرادی که باید از راه دور نسخۀ کم انرژی‌تری از المپیک را تماشا کنند، محصولی جذاب ارائه دهد و سود کلانی به جیب بزند اما تعجیل در ارائۀ این محصول، یک بار دیگر ثابت کرد که «سگا» تنها بلد است که از بهترین لایسنس‌های انحصاری، بدترین استفادۀ ممکن را ببرد، دقیقاً مثل کاری که با لایسنس تولید بازی بر اساس فیلم‌های دنیای سینمایی مارول در سال‌های ابتدایی شروع این جریان سینمایی مهم انجام داد. بازی Olympic Games Tokyo 2020 – The Official Video Game شاید در این روزها در دسترس عموم قرار گرفته باشد اما عرضۀ اولیۀ آن در ژاپن به تابستان 1398 باز‌می‌گردد و ما هیچ وقت نخواهیم فهمید که اگر سگا از این تأخیر در اجرای مسابقات، استفادۀ بهینه‎تری ‌کرده بود آیا شاهد محصول بهتری می‌بودیم یا خیر.

از سال 2007 که سگا همکاری با کمیته جهانی المپیک را آغاز کرد، شاهد محصولات چندان با کیفیتی نبودیم و حتی برای المپیک 2016 اصلاً چیزی ارائه نشد و المپیک زمستانی گذشته هم در قالب یک محتوای قابل دانلود برای Steep که از ساخته‌های یوبی‌سافت بود، روانه بازار شد. با این وجود، در کنار این آثار رسمی و واقعگرایانه که برای طرفداران جدی‌تر عناوین ورزشی تولید می‌شدند، سگا در همکاری با نینتندو مجموعه‌ای از مسابقات المپیک با حضور Sonic، Mario و دوستانشان به بازار عرضه می‌کرد که ورزش‌های رسمی المپیک را با کارهای فانتزی محیرالعقول ترکیب می‌کرد. بازی «توکیو 2020» هویتی دوگانه دارد، ظواهر کلی مشابه نسخه‌های رسمی است اما جنبه‌هایی از گیم‌پلیِ رقابت‌های سانیک و ماریو هم وارد کار شده که به همراه طراحی اکشن فیگور مانند ورزشکاران، پکیج فعلی را تبدیل به محصول ورزشی ساده‌تر کرده است.

نکته‌ای که بیش از همه آزاردهنده است، کم شدن قابل توجه تعداد ورزش‌هاست که این بار به 18 ماده تقلیل یافته در حالی که نسخه 2008 و 2012 هر کدام بالای 30 آیتم مختلف را در اختیار مخاطب قرار می‌دادند. گیم‌پلی سه حالت اصلی دارد که شامل بخش آنلاین با امکان رقابت 4 نفره، بخش دو نفره محلی و بخش تک نفره است. مسابقات به دو صورت تک آیتمی یا ترکیبی از چند رشته قابل تجربه هستند که در حالت تک آیتم، برای رسیدن به مدال در هر رشته باید 3 مسابقۀ مجزا بدهید که در حالت تک نفره، مرحله به مرحله درجۀ توانایی رقبای کامپیوتری، بیشتر می‌شود.

در حالت ترکیبی، مجموعه‌ای از چند رشته را یا به صورت ترکیب‌های پیشفرض و یا به دلخواه خودتان انتخاب کرده و بر اساس عملکرد کلی، در یک جدول امتیازی کلی با دوستان و دیگر کاربران آنلاین به رقابت می‌پردازید. در کنار این رقابت‌های دوستانه، بخش Ranked هم در بازی وجود دارد که در آن می‌توانید در رشته‌های مشخص و ساعتی مشخص از روز، با بازیکنانی که قضیه را جدی‌تر می‌گیرند به رقابت بپردازید. بخش تمرینی یک ویژگی خاص دارد که بعد از بدست آوردن تعدادی قهرمانی در آیتم‌های مختلف، ورزشکاران المپیکی مشهور شما را در این بخش به چالش می‌کشند که باعث شده بخش تمرینی نسبت به دیگر آثار ورزشی، فکر شده‌تر به نظر برسد. 

با وجود کاهش رشته‌های ورزشی، تعداد کشورها سه برابر نسخه‌های قبلی شده و کشور ایران هم جزئی از لیست است و قسمت جالب‌تر ماجرا، تولید اسامی ورزشکاران است که هر کشوری را که انتخاب کنید، اسامی مناسب آن کشور را شاهد خواهید بود مثلاً در تیم ایران با فامیل‌هایی مانند فرهمند، ساسانی و ابراهیمی رو به رو خواهید شد! برای نجات گزارشگر بی حال مسابقات از تلفظ اسامی 80 و چند کشور از دور دنیا، سیستم لقب در بازی توکیو 2020 گنجانده شده و با انتخاب القابی که در اثر عملکرد خود در رشته‎های مختلف بدست می‌آورید، در هنگام موفقیت یا امتیازگیری، گزارشگر مسابقه از شما با عنوان Ace، Strong-Arm و موارد این چنینی یاد می‌کند.

قسمت عجیب توکیو 2020، اجرای مسابقات به صورت مختلط زنان و مردان است که حتی در ورزش‌های تیمی مثل فوتبال و راگبی هم کنترل تیمی به دست شما سپرده می‌شود که از هر دو جنسیت اصلی، ورزشکارانی در آن تیم حضور دارند. البته ترکیب ورزشکاران خود را می‌توانید جز به جز ویرایش کنید و کاروانی تماماً مردانه یا زنانه تشکیل دهید. در بخش ویرایش ورزشکاران، امکان اعمال تغییر در توانایی‌های پایۀ آن‌ها و یونیفرمی که برای هر رشته استفاده می‌کنند هم با پرداخت امتیازهایی که در طول بازی به دست می‌آورید وجود دارد و برخلاف بازی‌های ورزشی بزرگ، این امتیازها به شکلی کاملاً سخاوتمندانه به مخاطب اهدا می‌شوند. یونیفرم‌ها هم از لباس ورزشی مختلف تا لباس مهمانی و زره شوالیه و عروسک تمام قد سانیک را شامل می‌شوند که ظاهری بامزه به مسابقات می‎دهند.

هر کدام از رشته‌های ورزشی، سیستم کنترل و ترفندهای خاص خود را دارند که باعث شده تا برخی مثل پرتاب چکش یا دوی صد متر نسبتاً آسان باشند به طوری که بازیکن بتواند رکوردهای تاریخی مثل پرتاب چکش تا 110 متر یا به پایان رساندن 100 متر در کمتر از 7 ثانیه، از خود به جای بگذارد و برخی مثل شنای مختلط یا دوچرخه‌سواری، سختی بیشتری داشته باشند که نیاز به تمرین و تکرار برای موفقیت دارند. بزرگترین مشکل، ورزش‌های تیمی هستند که مثلاً زمان هر کوارتر بسکتبال یک دقیقه است و تا بازیکن به خودش می‌آید همه چیز تمام شده و متأسفانه در حال حاضر گزینه‌ای برای تغییر این تنظیمات در توکیو 2020 تعبیه نشده است.

همانطور که گفته شده، ایده‌هایی از بازی‌های المپیک سانیک و ماریو به کار اضافه شده به طوری که در هر ورزش ترفندهایی برای افزایش قدرت و سرعت یا عملیات خاص وجود دارند و یک حالت ویژه‌تر هم برای ورزشکاری که آواتار اصلی بازیکن است در نظر گرفته شده که بسته به رشتۀ ورزشی عمل خاصی را انجام می‌دهد، مثلاً در فوتبال شاهد شوت‌های قدرتمند هستیم یا در بوکس امکان استفاده از ضربۀ آپرکات غیرقابل مهار در اختیار بازیکن قرار می‎‌گیرد. این ویژگی‌ها، جنبۀ سرگرم‌کنندگی بازی را بالاتر برده که می‌تواند لحظات کلافه‌کننده اما شیرینی را در هنگام رقابت با دوستان به ارمغان بیاورد.

طراحی بصری به گونه‌ای بوده که این احساس منتقل می‌شود که در حال بازی با تعدادی اسباب بازی هستیم و کاملاً از فضای واقعگرایانۀ نسخه‌های قبلی دور شده است. این ساده‌سازی حتی در طراحی محیط‌ها هم دیده می‌شود که به طور واضحی به قصد کاهش هزینه‌های ساخت بازی بوده و اگر سازندگان ادعایی مبنی بر انتخاب سبک طراحی خاص خود را داشته باشند، باید پرسید که پس چرا سری المپیک ماریو و سانیک ارائه می‌شود؟ البته با توجه به حالت‌های قدرتی و ویژه‌ای که به گیم‌پلی اضافه شده، استفاده از طراحی واقعگرایانه می‌توانست حالتی مضحک به کار بدهد و به طور کلی اگر به ظاهر چیپ کار عادت کنید، شاهد طراحی قابل تحملی هستیم. متأسفانه و برخلاف رسم معمول عناوین ورزشی، شاهد استفاده از موسیقی‌های لایسنس شده در منوها نیستیم و گزارشگران هم آنقدرها کار خاصی انجام نمی‌دهند که بود و نبود آن‌ها اهمیت چندانی داشته باشد.

با وجود کاهش قابل توجه رشته‌ها و صرفه‌جویی هزینه‌های بسیار زیادی که در تمامی جنبه‌ها وجود دارد، بازی توکیو 2020 به عنوان یک گزینۀ سرگرم‌کنندۀ درجه 2، ساختۀ بدی نیست اما اگر آن را با عناوین ورزشی مشهور و پرفروش مقایسه کنید، مطمئناً هیچ حرفی برای گفتن ندارد و بیشتر باید آن را در کلاس ساخته‌هایی مثل Wii Sports قرار داد.