در خلال عمر نه چندان طولانی بازی‌سازی مدرن، فرنچایزهای معدودی هستند که چنان اثر بزرگی بر کل صنعت بر جای گذاشته باشند که وقتی در مورد رقبای آن‌ها صحبت می‌کنیم ناخودآگاه به صورت «مثل فرنچایز X است ولی با ویژگی Y» این رقبا را توصیف می‌کنیم. یکی از این فرنچایزهایی که سایۀ بزرگی بر سر بخش بزرگی از دیگر محصولات انداخته، سری Grand Theft Auto است که بخش اعظمی از آثار جهان باز تلاش دارند تا به موفقیت‌های این مجموعه دست یابند اما تا به این لحظه هیچ استودیویی نتوانسته به این هدف حتی نزدیک شود. در سال‌های اخیر، عمدتاً زمانی که در مورد کپی‌های GTA صحبت می‌کنیم، آثار مورد اشارۀ ما عناوینی هستند که قصد دارند حال و هوای نسخه‌های مختلف این مجموعه از GTA III به این سو را به عنوان الگوی طراحی خود قرار دهند ولی سازندگان بازی Rustler که بخشی از بودجۀ مورد نیاز خود را از طریق پلتفرم‌های سرمایه‌گزاری عمومی به دست آورده‌اند، با آگاهی از این مسئله که شرایط ساخت چیزی مشابه نسخه‌های متأخر GTA را ندارند، از دو قسمت اول این مجموعه برای ساختۀ پر آشوب خود الهام گرفته‌اند.
داستان Rustler ساختاری مشابه GTA 2 دارد البته با این تفاوت که در دوران قرون وسطا اتفاق می‌افتد. قهرمان بازی جوانی به نام Guy است که همراه با دوست صمیمی خود، Buddy، برای سر دستۀ خلافکاران شهر که Herb نام دارد، به انجام خلاف‌هایی مثل ربودن اسب‌های گران قیمت یا کشتن شوالیه‌ها و سرقت اموال آن‌ها اشتغال دارد. «گای» به طور کلی انگیزۀ خاصی برای پیشرفت در زندگی ندارد و از همین درآمد بخور و نمیری که به واسطۀ این اعمال بزهکارانه، که ممکن است در چشم به هم زدنی باعث مرگ او شوند، به دست می‌آورد راضی است ولی «بادی» پیشنهاد می‌کند تا با شرکت در تورنمنتی که جایزۀ آن ازدواج با دختر پادشاه است، عیش و طرب خود را تبدیل به برنامه‌ای همیشگی کنند و به همین خرده‌ریزهایی که از جانب «هرب» دریافت می‌کنند راضی نباشند و از اینجا گای برای اینکه هزینۀ شرکت در مسابقات را جور کند، دایرۀ عملیات بزهکارانۀ خود را به شدت گسترش می‌دهد که ...
خط روایی Rustler بسیار ساده است و تمام پیچ و تاب‌های داستانی آن در یک چهارچوب کلیشه‌ای مشخص قرار دارند و کاملاً قابل پیش‌بینی هستند. چیزی که ماجراهای Rustler را جذاب می‌کند نوع طنز آن است که مثل دیگر بخش‌های آن همان حس و حال قدیمی ساخته‌های راکستار را دارد و با اشاره به فیلم و سریال‌های شناخته شده، فراتر از شوخی‌های دم دستی نمی‌رود ولی با این وجود تعاملات بامزه‌ای رقم می‌خورد که از سری فیلم‌های پدرخوانده تا سریال The Office، ردپاهایی در ساخت این جهان قرون وسطایی عجیب دیده می‌شوند.
گیم‌پلی مانند قسمت‌های اولیۀ GTA با استفاده از زاویۀ دوربین ایزومتریک طراحی شده و از نظر جزئیات ساختاری هم کاملاً مشابه همان عناوین است ولی به جای سلاح‌های مدرن و اتومبیل‌های امروزی، باید با استفاده از شمشیر، تبر، کمان و مرکبهای مختلف به بزهکاری مشغول شوید. نقشۀ بازی نه آنقدر کوچک است که احساس خفگی کنید و نه آنقدر بزرگ که احساس گمگشتگی بلکه دقیقاً در ابعادی است که جا به جایی‌ها برای انجام مراحل تبدیل به تجربه‌ای ملال‌آور نشود و در عین حال یه سیستم سفر سریع هم تعبیه شده که مخاطبانِ کم حوصله‌تر می‌توانند بعد از عبور از یک سوم ابتدایی ماجرا، از آن استفاده کنند.
برای آن‌هایی که با بازی‌های Twin-Stick Shooter آشنایی دارند، کنترل Rustler مشکل چندانی به همراه نخواهد داشت و فقط کافی است که با محدودۀ اثر، سرعت و میزان انرژی مصرفی که هر کدام از سلاح‌ها دارند آشنا شوید تا در هنگام مبارزات بتوانید با مدیریت صحیح موقعیت و ویژگی‌های دشمنان، با سربلندی از نبردهای خود خارج شوید. تعدادی کمان صلیبی هم وجود دارند که به دلیل کندی بارگذاری مجدد تیرهای آن‌ها باید به صورت استراتژیک‌تری از آن‌ها استفاده کنید. لازم به ذکر است که امکان آپگرید کردن توانایی‌های گای هم وجود دارد که این توانایی‌ها کمک می‌کنند تا مثلاً در هنگام مبارزه میزان کمتری انرژی صرف انجام حملات خود کنید یا اینکه در هنگام راه رفتن هم بتوانید تیرهای تازه‌ای بارگذاری کنید.
مأموریت‌ها در ابتدا ساده هستند و به رفتن به یک نقطه و سرقت یک وسیله یا کشتن اهداف خلاصه می‌شوند اما با پیشروی بیشتر در داستان، هم مأموریت‌های اصلی و هم مأموریت‌های فرعی حالتی چند مرحله‌ای و طولانی‌تر پیدا می‌کنند که خوشبختانه با یک سیستم ذخیره‌سازی چک‌پوینتی مناسب، در صورتی که در یک بخش از مأموریت شکست بخورید، نیازی نیست که دوباره کار را از ابتدا آغاز کنید. در کنار مأموریت‌ها امور فرعی مثل باشگاه مبارزه، مسابقات اسب‌دوانی و ... هم وجود دارند که شاید به سرگرم‌کنندگی مینی‌گیم‌های محصولات بزرگتر نباشند اما بهرحال باعث می‌شوند تا تفریحات جانبی هم در دسترس باشند که گسترۀ سرگرمی بیشتری در اختیار داشته باشید.
مشکل نه چندان کوچکی که در گیم‌پلی دیده می‌شود، سد کردن پیشروی مخاطب در داستان با ایجاد اجبار برای به دست آوردن میزان مشخصی پول برای دسترسی به برخی نقاط کلیدی داستان است که برای نیل به هدف خود باید حتماً به سراغ انجام مأموریت‌های فرعی بروید. این طراحی به نوعی ریشه در عدم اعتماد کافی استودیوی Jutsu Games به ساختۀ خود دارد چرا که به نظر می‌رسد این تصور برای آن‌ها وجود داشته که اگر این اجبار در کار نباشد، مخاطبان به سراغ بخش‌های فرعی نخواهند رفت در حالی که مأموریت‌های فرعی به خودی خود کاملاً جذاب هستند و داستان کوتاه و جذابی در دل مأموریت‌های فرعی دنباله‌دار آن نهفته است.
طراحی گرافیکی Rustler به این صورت بوده که محیط‌ها به صورت واقعگرا طراحی شده‌اند ولی در طراحی مدلهای شخصیت‌ها، سلاح‌ها و مرکبها از سبک Cel Shading استفاده شده که در مورد سلیقۀ دیگران نظری ندارم ولی به چشم من ظاهر کار، نمرۀ قبولی می‌گیرد. در هنگام رد و بدل شدن مکالمات هم برای هر شخصیت یک نقاشی خاص در نظر گرفته شده که در کنار دیالوگهای آن‌ها قرار می‌گیرد که این بخش هم از طراحی خوبی برخوردار است. مشکل بخش گرافیک در استفادۀ بیش از حد از برخی فیلترها و جلوه‌های بصری است که باعث سنگین شدن ناگهانی بازی و کرش کردن آن می‌شود که البته این مسئله برای خود من فقط یک بار اتفاق افتاد اما برای کسی که آن بخش‌های کذایی را قبل از کرش کردن به پایان نرسانده، این مشکل ممکن است بیش از یک بار رخ داده و باعث به هم ریختگی اعصاب شود.
برای شخصیت‌ها از صداپیشگی استفاده نشده بلکه در هنگام حرف زدن صداهای یعجوج و معجوجی از خود تولید می‌کنند که این مورد هم بسته به روحیات شما می‌تواند بعد از مدتی جالب نباشد اما از سکوت مطلق بهتر است. با توجه به اینکه در قرون وسطا رادیو و دیگر وسایل پخش موسیقی وجود نداشته، سازندگان برای موسیقی متن از خنیاگران دوره‌گرد استفاده کرده‌اند که در یک سیستم بامزه می‌توانید هر کدام از آن‌ها را که دوست داشتید در قبال پرداخت مبلغی ثابت استخدام کرده و با خود همراه کنید تا برای شما در حین مبارزات قطعات متفاوتی بنوازند. خود گای هم می‌تواند با به دست آوردن یک عود و جمع‌آوری آیتم‌هایی که به شکل نت موسیقی هستند، به یک نوازندۀ تازه‌کار تبدیل شود و در حین اسب‌سواری زیر آواز بزند!
با وجود اینکه Rustler از نظر ایده و شمایل ساختاری متأثر از عناوینی است که بیش از دو دهه قدمت دارند اما سازندگان توانسته‌اند با تلفیق جنبه‌های سرگرم‌کنندۀ منابع الهام قدیمیِ خود و پیشرفت‌های تکنولوژیکی که در این سال‌ها اتفاق افتاده، اثری جذاب و در خور توجه ارائه کنند.
نظرات