بررسی بازی Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition

تأثیر بازی Grand Theft Auto III به طور خاص و Rockstar Games در سطح کلان بر صنعت بازی‌های ویدئویی مسئله‌ای غیرقابل کتمان است و به گونه‌ای که از مهم‌ترین تصمیماتی که زمینه‌ساز موفقیت مایکروسافت در نسل هفتم کنسول‌ها شد، قمار چند ده میلیون دلاری روی نسخۀ چهارم سری GTA بود که برای همیشه به عرضۀ اولیۀ انحصاری محصولات راکستار روی پلتفرم‌های سونی پایان داد. با وجود گذشت بیش از دو دهه از عرضۀ نسخه‌های نسل ششمی این فرنچایز، محبوبیت این سه عنوان کماکان در سطح همان روزهای اول عرضه قرار دارد و عرضۀ چندین و چند بارۀ آن‌ها ، با فروشی موفقیت‌آمیز همراه بوده و نسخه‌های مختص رایانه‌های شخصی هم به لطف مادهایی که توسط علاقه‌مندان به صورت کاملاً مجانی عرضه می‌شدند، عناوینی کاملاً به روز و پویا بودند اما از چند ماه قبل و همزمان با شایعاتی مبنی بر احتمال عرضۀ بازسازی نسخه‌های نسل ششمی این مجموعه، بخش حقوقی Take Two (مالک بزرگتر راکستار گیمز و زیر مجموعه‌های آن) با تهدید سازندگان مادها به شکایت یکی یکی مادهای موجود را از پلتفرم‌های مشهور به پایین کشید و بعد از مدتی خبر عرضۀ این سه گانه رنگ واقعیت به خود گرفت و همین چند روز پیش Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition به صورت یک افتضاح مطلق روانۀ بازار شد.

تنها دلیل واقعی عرضۀ این مجموعه، طمع بی پایان استودیویی است که به واسطۀ بهره بردن از طرفداران سینه چاک، سال‌هاست که توانسته از زیر بار پاسخگویی در مورد تعداد قابل توجهی از رفتارهای کاملاً ضد مصرف‌کننده، فرار کند. سیستم اقتصادی GTA Online حرف و حدیث‌های بسیاری به همراه داشت اما این سیاست غلط در بخش آنلاین Red Dead Redemption II به رفتاری کاملاً غیرقابل قبول تبدیل شد ولی به لطف عرضۀ با تأخیر این بخش، این مسئله تأثیراتی در نمرات بالایی که از جانب منتقدان دریافت کرد نگذاشت. عرضۀ نسخه‌ای پر ایراد از RDR II برای رایانه‌های شخصی، آن هم با یک سال تأخیر، باز هم برای طرفداران چشم و گوش بستۀ راکستار زنگ خطر را به صدا درنیاورد و امیدی هم وجود ندارد که فاجعه‌ای به نام Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition تغییری در ذهنیت این دسته از مخاطبان ایجاد کند. همان طور که در این سال‌ها بعد از محصولات توهین‌آمیزی مثل Cyberpunk 2077 و Fallout 76، افرادی به عنوان مدافعان سازندگان آن‌ها ظاهر شدند، حالا راکستار هم می‌تواند محصولات بیست سال پیش خود را که تا همین چند هفته پیش بعضاً با قیمت 2-3 دلار قابل تهیه کردن بودند را با حداقل زحمت به قیمت عناوین کاملاً جدید به فروش برساند و احتمالاً نوابغی هم وجود دارند که چنین مقالات احمقانه‌ای در دفاع از این اعمال بنویسند. 

در پکیج Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition، شما با سه بازی GTA III، GTA Vice City و GTA San Andreas رو به رو هستید، اما با بدترین نسخۀ این عناوین که از نورپردازی بهتر و مدل‌های با جزئیات‌ بیشتر بهره می‌برند اما همین پیشرفت‌های ظاهری، به همراه تعدادی سیستم تازه در گیم‌پلی، که قرار است برگ برندۀ این آثار باشند هم در موارد بسیاری تبدیل به نقاط ضعف تازه‌ای شده‌اند. سیستم نورپردازی جدید شاید کم ایرادترین ویژگی افزوده شده باشد که در همراهی با انعکاس جزئیات محیط از سطوح صیقلی، جلوه‌ای جذاب به کار داده اما همین مورد هم در بعضی قسمت‌ها که شخصیت‌ها در سایه یا محیط‌هایی با منبع نور محدود قرار می‌گیرند، باعث تاریکی بیش از اندازۀ برخی از سکانس‌ها شده است.

مدل‌های شخصیت به طور واضحی از چند ضلعی‌های بیشتری بهره می‌برند و حفظ سبک هنری طراحی عناوین قدیمی به خوبی انجام گرفته اما مشکل اینجاست که همان انیمیشن‌های 15-20 سال پیش برای این مدل‌های تازه استفاده شده‌اند که کل جذابیت بصری مدل‌های تازه را از بین برده و از سویی دیگر، مدل‌های تعدادی از شخصیت‌های فرعی هم طراحی سرسری و بسیار ضعیفی دارند که یکی دیگر از نشانه‌های دیمی کردن با حداقل هزینه برای به دست آوردن بیشترین میزان از سود است.

گسترۀ Draw Distance برای هر سه بازی تا حداکثر مقدار ممکن افزایش یافته که به جای اینکه جذابیت بیشتری به بازی دهد باعث شده تا با تیک زدن‌های بیشتر در هنگام رانندگی سریع و غیب و ظاهر شدن اشیاء محیطی رو به رو باشیم. از سوی دیگر وقتی که از شمال غربی نقشه امکان دیدن سازه‌ای در جنوب غربی نقشه در شهری دیگر فراهم شده، جهانی که زمانی تصور می‌شد یک ایالت بزرگ با چند شهر و محیط‌های حومه‎ای خاص خود است، در نسخۀ جدید کاملاً ابهت خود را از دست داده است.

در نسخه‌های قدیمی با کمک گرفتن از جلوه‌های آب و هوایی مانند مه، طوفان شن یا گرمای متصاعد شده از آسفالت‌های داغ در کنار پوشش دادن ضعف Draw Distance، حس خاصی به تک تک شهرها و محیط‌ها داده شده بود اما در Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition در کنار افزایش گسترۀ بینایی، جلوه‌های آب و هوایی یا به طور کامل حذف شده‌اند یا در سطحی کاملاً معمولی قرار دارند که مثلاً طوفان شن در Las Venturas عملاً دیگر آن حس حضور در میانۀ یک طوفان واقعی در شهری بیابانی را انتقال نمی‌دهد. به این‌ها باید هوای بارانی هم اضافه کنیم که کاملاً امکان دیدن را از مخاطب سلب می‌کند و جالب اینکه یکی از همان سازندگان ماد که با تهدید و ارعاب وکلای راکستار رو به رو شده بود، مدت کوتاهی بعد از عرضه این مشکل باران را مرتفع کرده است.

گیم‌پلی دستخوش تغییرات بسیار بزرگ و پرتعدادی نشده و مواردی مثل هوش مصنوعی دشمنان و سیستم تیراندازی بدون امکان کاورگیری مثل نسخه‌های اصلی است ولی امکان انتخاب کردن سلاح‌ها تبدیل به حالتی شده که در GTA V وجود دارد. فیزیک خودروها و مقاومت آن‌ها در هنگام تصادف افت قابل توجهی نسبت به عرضۀ اولیه دارد که در هر سه نسخه درجات متفاوتی از این افت کیفیت را شاهد هستیم. سیستم نشانه‌گیری اگر در حالت آزادانه آن را قرار دهید، سطح قابل قبولی دارد اما به صورت پیشفرض سیستم اتوماتیک در محیط‌های بسته و در هنگام تقابل با دشمنان زیاد، شما را به دردسر خواهد انداخت.

دیگر ویژگی مهمی که به گیم‌پلی Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition اضافه شده، سیستم چک‌پوینت در میانۀ مراحل است اما این سیستم فقط در San Andreas در دسترس قرار دارد برای دو عنوان دیگر در صورت شکست خوردن تنها می‌توانید مرحله را از ابتدای کار آغاز کنید که این مسئله با توجه به کهنه‌تر بودن شمارۀ سوم و مراحل به مراتب اعصاب خردکن‌تر آن، فقدان بسیار بزرگی به حساب می‌آید. توانایی شنا کردن هم در قسمت سوم و «وایس سیتی» همانند عرضه‌های اولیه وجود ندارد که با توجه به بهره بردن از انیمیشن‌های قدیمی، قابل پیش بینی بود.

امکان مسیریابی و قرار دادن نشانگر به مانند نسخه‌های جدیدتر این مجموعه هم در Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition وجود دارد اما سیستم تعبیه شده به دفعات در جهت‌یابی به مشکل برمی‌خورد و در هنگام انجام مراحل که مسیر فقط از طریق نشانگر پیشفرض تعیین می‌شود، گاهی مسیرهای طولانی‌تری برای بازیکن تعیین می‌شود که می‌تواند عامل شکست او شود. به چنین مواردی باید کرش کردن‌های پیاپی، افت فریم‌های زیاد و باگ‌های اساسی را هم اضافه کنیم که در مواردی امکان به پایان رساندن مراحل از مخاطب سلب کرده و باز هم به لطف تعدادی از مادسازها، این مراحل قابل اتمام هستند. نکتۀ آخر در مورد حذف تعدادی از قطعات موسیقی برنامه‌های رادیویی است که با توجه افزایش قیمتِ حق امتیاز استفاده از آن‌ها کاملاً اتفاق معقولی است اما مسئله اینجاست که هیچ قطعۀ جدید و البته ارزانتری هم جای این موارد حذف شده را نگرفته تا باز هم صرفه‌جویی الگوی اصلی تیم سازنده باشد.  

حقیقت امر این است که تا زمانی که کسی وجود داشته باشد که لوت باکس خریداری کند، ناشرانی هم وجود خواهند داشت که لوت باکس بفروشند و وقتی که با وجود عرضۀ نسخه‎‌ای غیرقابل قبول، که با حذف نسخه‌های قدیمی و تهدید بخشی از کامیونیتی بازی هم همراه بوده، باز هم تعدادی از منتقدان و طرفداران دست از حمایت کورکورانه از یک استودیو برندارند، مواردی مثل Grand Theft Auto: The Trilogy – The Definitive Edition منتشر خواهند.