در محدودۀ زمانی منتهی به عرضۀ Cyberpunk 2077 تعداد زیادی از بازیسازان، به خصوص فعالان بخش مستقل، عناوین مختلفی در ژانر سایبرپانک معرفی کردند تا سوار بر موج مرتبط با این عنوان بزرگ بتوانند شانس بیشتری برای جذب مخاطب به ایده‌های خود در این بخش فرعی از ژانر علمی-تخیلی داشته باشند. با وجود اینکه انتشار پر حرف و حدیث آخرین ساختۀ CD Projekt Red کمی از هیجان و اشتیاقِ تجربۀ این قبیل آثار کاست اما در یکی دو سال اخیر شاهد عرضۀ آثار متفاوتی در ژانر سایبرپانک بودیم که رؤیای علاقه‌مندان به این فضا را زنده نگه داشتند. یکی از این محصولات بازی The Ascent بود که سال گذشته برای پلتفرم‌های PC و Xbox به بازار آمد و با وجود علاقۀ تیم بازی‌مگ به علت عدم همکاری ناشر امکان پوشش این عنوان فراهم نشد اما همزمان با عرضۀ آن برای کنسول‌های سونی، این بار ناشر همکاری لازم را به عمل آورده و در ادامۀ این مطلب به بررسی این عنوان خواهیم پرداخت.
داستان The Ascent در سیاره‌ای به نام Veles اتفاق می‌افتد که روزانه پذیرای مهاجران بسیاری است که با رؤیای ساختن آینده‌ای بهتر به این قطب صنعتی پا می‌گذارند اما هزینۀ سفر به این سیاره به حدی زیاد است که تقریباً تمامی افراد برای بازپرداخت پول بلیط خود باید با یکی از سازمان‌های تجاری قراردادی را امضا کنند که در خوشبینانه‌ترین حالت می‌توان نام برده‌داری خودخواسته را برای این قبیل قراردادها انتخاب کرد. مخاطب هم در قالب یکی از همین افراد بخت برگشته ظاهر می‌شود که برای شرکت The Ascent Group کار می‌کند اما بعد از انجام اولین مأموریت، این گروه تجاری به علت بدهی‌های انباشته ورشکست می‌شود و جالب اینکه بقیۀ رقبای تجاری هم چندان وضعیت بهتری ندارند و به نظر می‌رسد که نظم قدیمی حاکم بر Veles در آستانۀ فروپاشی قرار دارد و از اینجا گیمر باید تلاش کند تا با دست‌یابی به موقعیت بالاتر، سهم بیشتری از ثروت باقی‌مانده برای خود دست و پا کند.
به عنوان یک داستان سر راست The Ascent روایت چندان جذابی ندارد اما زیرساخت روایی و پردازش جهانی که مخاطب و شخصیت‌های مختلفی که با آن‌ها تعامل می‌کنیم در آن زندگی می‌کنند، برگ برندۀ اصلی این عنوان است. در نگاه اول صرفاً با همان مواردی سر و کار داریم که از یک اثر در ژانر سایبرپانک انتظار می‌رود اما برخلاف عناوین مشابه که روایت در شرایطی آغاز می‌شود که ابرسازمان‌ها کنترل تمام امور را به دست گرفته‌اند و عوام هم با نظم حاکم کنار آمده و صرفاً تلاش می‌کنند تا در وضعیت موجود، بهترین موقعیت را برای خود دست و پا کنند یا اینکه به شکلی ناگهانی به گروه‌های ضد سیستمی می‌پیوندند، اینجا ماجراها در نقطۀ پایانی یک سیستم ناپایدار سایبرپانکی اتفاق می‌افتد که با شروع افول قدرتمندان، هرج و مرجی غیرقابل کنترل جهان را فرا خواهد گرفت.
گیم‌پلی The Ascent یک شوتر ایزومتریک خطی با تعدادی عناصر ژانر نقش‌آفرینی است که در دنیای بسیار بزرگی قرار گرفته که این بزرگی از جهت ارزش افزوده‌ای که برای گشت و گذار در محیط به وجود می‌آورد امتیازی مثبت برای بازی است اما به علت ایجاد زمان‌های پرت و بی هدف در بین لحظات مبارزه یا وقوع هر نوع حادثۀ هیجان‌انگیز دیگر و طراحی نه چندان خوب نقشه، موجبات کلافگی مخاطب را فراهم می‌کند. چند مدل سلاح در دسترس قرار دارند که در هر زمان امکان استفاده از دو مورد از آن‌ها وجود دارد که همگی از نظر تبدیل کردن دشمنان به تکه‌های پراکندۀ روی زمین، قدرت تخریب‌گری فوق‌العاده‌ای دارند که بسته به سبک سرعتی یا قدرتی خود می‌توانید از آن‌ها استفاده کنید و گزینۀ تهاجمی سومی هم در دسترس است که سلاح‌های پرتابی هستند.
دیگر ابزار در دسترس Augmentها هستند که برخی از آن‌ها توانایی‌های پایه مثل جاخالی دادن را توسعه می‌دهند و با کمک برخی دیگر می‌توانید یک موشک بزرگ را بر فرود روی سر دشمنان احضار کنید. لباس‌های مختلفی که در صندوقچه‌ها و در اثر کشتن دشمنان به دست آوریم هم کارکرد زره‌ها در عناوین نقش‌آفرینی را دارند. بزرگترین مشکل بازی طراحی رابط کاربری است که با توجه به استفاده از نام‌های تازه برای آمارهای مرتبط با توانایی‌های شخصیت، سردرگمی قابل توجهی را به همراه دارد و توضیحات لازم و جزئی برای فهم بهتر این موارد هم به شکل رضایت‌بخشی در codex بازی یافت نمی‌شود. از نظر فراوانی، طراحی کارکردی و عملکرد هوش مصنوعی می‌توان به دشمنان نمره قبولی داد هر چند در طراحی دشمنان غول‌پیکر که به نوعی حکم باس‌فایت‌ها را دارند، شاهد طراحی هوشمندانه‌ای نیستیم و فقط باید بیشترین مهمات ممکن را به خرج دهید تا از پا درآیند.
بهترین بخش The Ascent بی تردید طراحی ظاهری آن است که با وجود ایزومتریک بودن با بیشترین جزئیات ممکن انجام گرفته و با نورپردازی نئونی که هیچ زمانی احساس زیاده‌رویِ معمول این ژانر را منتقل نمی‌کند و استفاده از موتیف رنگ قرمز در مراحل نبرد که حس بالا رفتن از اعماق جهنم را دارد، با یکی از بهترین طراحی‌های موجود در میان عناوین علمی-تخیلی طرف هستیم. اجزای محیطی، شخصیت‌ها و دشمنان هم سبک طراحی ویژه‌ای دارند که حس و حال طرح روی جلد مجلات علمی-تخیلی قدیمی و کامیک بوک‌ها را القا می‌کنند که بسیار جذاب‌تر از یک طراحی فتورئال حوصله سربر از کار در آمده است. موسیقی متن اصلی و قطعات لایسنس شده هم به خوبی فضایی پر از هیجان و بیم‌ناکی را به وجود آورده‌اند و صداپیشگی هم در مجموع قابل قبول است و تا حدودی یادآور فیلم‌های علمی-تخیلی قدیمی با بودجه‌های محدود است.
طراحی بصری جذاب و موسیقی متن فوق‌العاده بهترین بخش‌های The Ascent هستند اما فضاسازی کار هم با وجود اینکه خود روایت اصلی حرف زیادی برای گفتن ندارد، در سطح بسیار خوبی قرار داشته که میزان غرق شدن در آن و آگاهی پیدا کردن از جزئیاتش کاملاً در اختیار خودتان است. گیم‌پلی یک شوتر ایزومتریک استاندارد است که به علت ناپختگی و عدم انطباق مناسبِ ایده‌های نقش‌آفرینی و طراحی نه چندان ایده‌آل منوها، آنطور که باید و شاید لذت‌بخش نیست.
نظرات