در سال‌های اخیر آثار روایی بسیار به بازار آمده‌اند که به لطف حداقل‌هایی از امکان تعامل از جانب مخاطب در دسته بازی‌های ویدئویی قرار گرفته‌اند، این ساختار البته قدمتی به اندازه تاریخ این صنعت دارند اما به لطف موفقیت غیرمنتظره بازی The Walking Dead در ابتدای دهه گذشته، تولید این دسته از محصولات افزایش چشم‌گیری داشته است. بازی Wayward Strand هم که یکی از این ساخته‌هاست که مخاطب را در قالب یک کتاب مصور با داستانی بزرگسالانه قرار می‌دهد باید برای علاقه‌مندان به این نوع از قصه‌گویی تعاملی، گزینه جذابی خواهد بود.
در Wayward Strand کنترل دختر نوجوانی به نام «کِیسی» به شما واگذار می‌شود که همراه مادرش به محل کار او، بیمارستانی ویژه افراد سال‌خورده، مراجعه می‌کند تا در آخر هفته‌ای که می‌توانست به دوستان مشغول تفریح باشد، به همصحبتی با بیماران بنشیند و آن‌ها را از تنهایی سوت و کور نجات دهد. کلیت روایت به نظر بیش از اندازه ساده به نظر می‌رسد اما دو نکته ویژه باعث افزایش جذابیت این ماجراجویی می‌شود، اول اینکه بیمارستان مورد اشاره در یک کشتی هوایی قرار گرفته و داستان در سال 1978 میلادی اتفاق میافتد و ثانیاً کیسی قصد دارد از این فرصت برای نوشتن گزارشی ویژه برای روزنامه مدرسه خود استفاده کند.
مشکلات اصلی داستان هم دقیقاً ریشه در همین دو عامل جاذبه اصلی آن دارند چرا که چنین ایده‌هایی حس پررنگ‌تری از ماجراجویی را تجربه می‌کنند و در طول تاریخ سرگرمی بارها و بارها دیده‌ایم که یک شخصیت کنجکاو نوجوان در مکان‌های خارج از عادت معمول، حوادثی سرگرم‌کننده را رقم می‌زنند اما تمرکز اصلی Wayward Strand روی بُعد انسانی داستان و روابط بین افراد است که در این زمینه با استفاده از آدم‌های مسنّی که معمولاً بخش فراموش شده یا کمتر مورد توجه قرار گرفته جامعه هستند، دنیای پررنگ و لعابی را برای مخاطبان طراحی کرده که مثل تمام موقعیت‌های انسانی، ممکن است با برخی شخصیت در همان ثانیه‌های اول به خوبی اُخت بگیرید و رفتار برخی دیگر به گونه‌ای باشد که تصمیم بگیرید تا پایان داستان دیگر با آن‌ها رو به رو نشوید و به مدد داستان غیرخطی کار و زنده بودن جهان بازی سوای از تصمیمات بازیکن، به راحتی می‌توانید فقط همان بخش‌هایی از داستان که مورد پسندتان است را دنبال کنید.
از نظر گیم‌پلی با اثری چندان پیچیده طرف نیستیم و در واقع در یک کامیک بوک حضور داریم که می‌توان مسیر دیالوگ‌ها و پنل‌های نمایش داده شده آن را انتخاب کرد که حس بازی ویدئویی ندارد اما جذابیت خاص خودش را دارد. به طور مثال شما می‌توانید در هنگام مکالمه دو شخصیت وارد اتاق شده و برخی از صحنه در حال رخ دادن باشید یا اینکه صرفاً به صورت مخفیانه حرف‌های رد و بدل شده را گوش کنید تا اطلاعات لازم را کسب کنید یا در موارد بسیاری در حالی که شما درگیر ماجرایی مجزا با شخصیتی دیگر هستید، در پس زمینه شما دیگر افراد حاضر در بیمارستان هم مشغول پیگیری خطوط داستانی خود هستند که با انتخابی متفاوت کیسی و مخاطب هم می‌توانست بخشی از آن باشد اما در شرایط فعلی فقط می‌توانید از بخش‌های جسته و گریخته‌ای از آن ماجرای حاشیه‌ای مطلع شوید.
طراحی بصری کار شباهت زیادی به طراحی عناوین ماجرایی کنسول‌های DS و 3DS خصوصاً سری بازی‌های Professor Layton و Phoenix Wright دارد که البته آزادی عمل بیشتر برای جا به جایی در پهنه دو بعدی این عنوان در اختیار شما قرار می‌گیرد اما امکان تعامل با اجزای محیط را نخواهید داشت. انیمیشن‌های استفاده شده برای شخصیت‌ها به خوبی سن و شرایط فیزیکی هر شخصیت را نمایش می‌دهد و به این شکل حس واقعی‌تری به آن‌ها بخشیده است. یکی از مواردی که سازندگان تأکید بسیاری روی آن داشته‌اند، وجود صداپیشگی کامل است که این بازی را بالاتر از اکثر عناوین مستقل امروزی قرار می‌دهد اما کیفیت اجراها چندان چنگی به دل نمی‌زند و موسیقی متن هم از تعدادی قطعات آرام کلیشه‌ای تشکیل شده که بعد از مدتی و با تکراری شدن آن‌ها، حالتی گوش آزار به خود می‌گیرند.
بازی Wayward Strand به طور کلی اثر ویژه‌ای نیست اما داستانی بسیار متفاوت را به ظرافت‌های لازم روایت می‌کند که به لطف سبک بصری زیبای کار، به خوبی در ذهن می‌ماند اما چنین سوژه‌ای و در این موقعیت زمانی و مکانی خاص، می‌توانست تبدیل به ماجراجویی هیجان‌انگیز و به مراتب جذابتری شود اما هدف سازندگان ارائه داستانی انسانی و احساسی بوده که ممکن است با انتظارات پیش از تجربه برخی از مخاطبان همخوانی نداشته باشد.
نظرات