نقد و بررسی Nioh

افسانه ی دو پادشاه

چطور از یک بازی سخت می شود تا سر حد مرگ لذت برد.

نقد و بررسی بازی Nioh

واقعا کسی انتظار نداشت بازی ای که 13 سال در تولید بوده و چند بار فرآیند تولیدش منتفی شده و سه چهار بار سبک و پلتفرم عوض کرده چیز خوبی از کار دربیاید! بازی NiOh اولین بار در سال 2004 معرفی شد و قرار بود از روی فیلم نامه ی ناقصی از آکیرا کوروساوا (فیلم ساز پرآوازه ی ژاپنی) ساخته بشود. داستان NiOh آنقدر پیچ و تاب دارد که در یک نقد نمی شود به آن پرداخت. اما خلاصه اش این است که به دست Team Ninja افتاد که سابقه ی Ninja Gaidenها را دارند و تیم بسیار خوبی هم هستند.

تیم نینجا علاوه بر این که تمام عوامل موفقیت نینجا گایدن های قدیمی را در NiOh به کار گرفت، به سراغ المان های محبوب بازی های سولز هم رفت که حالا دیگر خودشان تبدیل به یک ژانر شده اند. نتیجه یک بازی اکشن نقش آفرینی بسیار بسیار خوش ساخت و بی نقص است که نه تنها خودش را از زیر سایه ی دارک سولز بیرون کشیده بلکه نوید شماره های بسیار درخشان بعدی را هم می دهد.

مبارزه با باس ها عالی است. خود بازی هم برای تان چالش های اضافه دارد مثلا زدن هر باس بدون این که بتواند ضربه ای به شما بزند.

افسانه سه برادر

داستان بازی بر اساس ماجراهای تاریخی واقعی یک سامورایی غربی در دوران جنگ های داخلی ژاپن است. این فرد غربی که ویلیام آدامز نام دارد قرار بود قهرمان فیلم کوروساوا هم باشد. اما داستان بازی NiOh تنها برداشتی آزاد از سرگذشت ویلیام و قهرمان های تاریخی قرن 17 ژاپن است. در طول داستان با شخصیت های معروفی همچون هاتوری هانزو یا نوبوناگا ملاقات می کنید اما در پس زمینه ای تخیلی و فانتزی که پر است از دیوها و موجودات غیر بشری افسانه های ژاپنی.

این که بخواهی بازی NiOh را نقد کنی و اشاره یا مقایسه ای با سری سولز نکنی کار بسیار سختی است و همواره برای توضیح دادن یا قضاوت کردن راجع به بازی باید به سراغ سولزها رفت. تمام تلاشم را می کنم که این کار در کمترین حالت ممکن رخ بدهد. زیرا عقیده دارم برخلاف ظاهر بازی، NiOh اصلا سولز نیست بلکه بیشتر نینجا گایدن است. به نظر می رسد طراحان بازی NiOh کسانی بوده اند که دارک سولزها را زیاد بازی کرده اند و دقیقا می دانسته اند که چه چیزهایی را در دارک سولز باید بهتر کرد تا بازی تبدیل به محصولی جذاب تر و در عین حال سخت تر هم بشود.

اولین چیزی که در برخورد با NiOh جلب توجه می کند این است که چقدر سازنده های بازی روی گیم پلی تاکید داشته اند نه چیز دیگر! یعنی قصه و شخصیت پردازی یا پیوسته بودن مراحل یا بسیاری از المان های محدود کننده ی سولز در NiOh جایی ندارند. شما وارد بازی می شوید از یک منو ماموریت بعدی تان را انتخاب می کنید. می روید ماموریت را انجام می دهید و ماموریت های بعدی باز می شود. هر چند بار که دل تان بخواهد می توانید هر ماموریت را تکرار کنید.

اولین نقطه ی درخشان طراحی بازی NiOh همینجا معلوم می شود. مراحل به طور زیرکانه ای شناور طراحی شده اند و همواره در حال تغییر و تحول هستند. مثلا در دارک سولز یا بلادبورن بازیکن ها خودشان را می کشتند تا به NG+ بروند بلکه جای 2 تا دشمن تغییر بکند و بازی سخت تر بشود. یا حاضر بودند دارک سولز 2 را دوباره با مراحل تغییر یافته بخرند و بازی کنند. اما NiOh این کار را پیوسته برای تان انجام می دهد. هر مرحله را به بهانه های مختلف چندین بار بازی می کنید آن هم با چینش مختلف دشمن ها و حتا تغییر کردن جای شراین ها (بخوانید بنفایرها)! همینطور که در بازی پیش می روید مثلا مرحله ی اول بازی را می توان با دشمن هایی که جدید اضافه شده اند تکرار کرد. این کار نه تنها در بار اولی که بازی را تمام می کنید تکرار می شود، بلکه در NG+ هم ادامه دارد و به عبارتی به هیچوجه مراحل برای تان تکراری و خسته کننده نخواهند بود.

مرحله ی معبد غرق شده یکی از زیباترین مراحل بازی و در عین حال پیچیده ترین مراحل هم هست. اگر همه جای اش را درست بگردید باس فایت این مرحله آسان تر می شود

سختی مطلوب

دومین برگ برنده ی NiOh سیستم لوت آن است. همین طور که در بازی پیش می روید و دشمن ها را می کشید برای تان شمشیر و زره و آیتم های دیگر می افتد. با این لوت ها می توان کارهای بسیار زیاد و متنوعی انجام داد و در نهایت هر کاری بکنید به قوی تر شدن کاراکترتان منجر می شود. سیستم لوت و تبدیل کردن لوت ها به ریسورس های اصلی بازی واقعا هوشمندانه و بالانس شده طراحی شده است و بعد از 120 ساعت بازی همچنان کار می کند. تازه وقتی بازی یک دور تمام شد آیتم های Divine به سیستم لوت بازی اضافه می شوند و دنیایی از سلاح ها و زره های جدید برای تان باز خواهد شد. سیستم لوت بازی برای هر بازیکن جداگانه کار می کند و وقتی دارید آنلاین با کسی بازی می کنید هر کس لوت مخصوص به خودش را دریافت می کند. ناگفته نماند که این سیستم در Destiny هم وجود داشت و عامل اصلی بازیکن ها برای تکرار مراحل اش بود.
در مورد سیستم مبارزات بازی و جزییات آن قبلا در 3 مقاله ی مفصل توضیح داده ام. فقط باید بگویم که سیستم مبارزات بازی بسیار بسیار عمیق است و حتا بعد از 60-70 ساعت بازی همچنان چیزهایی برای کشف کردن دارد. مبارزه ها بسیار سریع و مرگبار هستند و حتا اگر با کاراکتر لول 100 به مراحل اولیه ی بازی برگردید و بخواهید با بیشتر از 2 دشمن همزمان بجنگید دچار مشکل خواهید شد. سیستم مبارزه ها کاملا از نینجا گایدن به NiOh آمده اند و شاید از نظر ظاهری شبیه دارک سولز باشند اما حرف من را قبول کنید که هیچ ربطی به سولزها ندارند. اصولا با پیش زمینه ی سولز اگر وارد NiOh بشوید دچار مشکل خواهید شد و از مکانیک های بازی استفاده ی اشتباه خواهید کرد.

سرعت اکشن های بازی بسیار بالاست. هم باید به موقع از سلاح های مختلف استفاده کنید و هم به سراغ جادو بروید.

تجربه ی من و چند نفر از دوستان که همزمان بازی را بازی می کردیم نشان می دهد اگر NiOh را با حوصله بازی کنید و کاراکترتان را درست ارتقا بدهید بازی بسیار بسیار ساده تر از دارک سولزها خواهد شد. دور اولی که بازی را تمام کردم تعداد مردن های ام به زور به 20 بار می رسید و بسیاری از باس های بازی را می شد در اولین برخورد شکست داد.

پادشاهی گیمر

به عنوان یک گیمر و کسی که سال هاست دارک سولز بازی می کند از بسیاری از تصمیم های دیزاینی بازی لذت بردم. احساس می کردم طراحان بازی همواره در طول ساخت بازی از خودشان سوال می پرسیده اند که اگر ما جای گیمر بودیم دوست داشتیم مثلا فان جا چه اتفاقی بیفتد؟ و دقیقا همان کار را کرده اند! الان با چند مثال این تصمیم های طلایی را بیشتر برای تان توضیح می دهم.

اول از همه سیستم کو آپ کردن در NiOh کاملا از آن سیستم منفعل و عجیب دارک سولز دور شده و خیلی راحت وارد یک منو می شوید و انتخاب می کنید که در کدام لول می خواهید کمک کنید. تا وقتی هم مرحله ای را تمام نکرده باشید بازی اجازه نمی دهد به کمک دیگران بروید. بازی یک حالت کمک کردن کلاسیک دارک سولزی دارد که هر کس بمیرد بازی دو نفره قطع می شود. اما یک حالت جدید هم دارد که دو نفر با هم یک مرحله را می روند و اگر کسی مرد نفر دیگر می تواند او را زنده کند! باور کنید این که به خاطر یک اشتباه سهوی بازی دو نفره قطع نشود و همچنان بشود بازی را ادامه داد یکی از طلایی ترین خصوصیات این بازی است. در ادامه این حالت کو آپ بازی به دو نفری که با هم match شده اند اجازه می دهد هر چند تا مرحله که دلشان خواست را با هم بازی کنند بدون این که ارتباط شان قطع بشود و بخواهند دوباره علاف join شدن به هم بشوند. وسط کار هم امکان لول آپ کردن و مدیریت کردن آیتم ها وجود دارد.

کو آپ کردن با دوستان و آدم های ناشناس هیچوقت به این راحتی و کارآمدی نبوده. می شود ساعت ها آنلاین بازی کرد و از بازی کردن مراحل تکراری لذت برد.

مثال دیگر بازی سیستم NG+ است. سازنده های بازی اجازه داده اند با زدن یک دکمه (مربع!) هر وقت اراده کردید به NG برگردید و چیزهایی که جاانداخته اید را بگیرید یا لول آپ کنید و هر وقت دلتان خواست به NG+ بروید و مراحل سخت تر را تمام کنید! واقعا چرا بازی های دیگر چنین کار ساده ای را انجام نمی دهند؟ حتما بعد از تمام شدن باس آخر باید پرت بشویم به NG+ و نه راه پس داشته باشیم نه راه پیش؟

نکته ی جالب دیگر این است که در NG+ نیمی از مراحل بازی ناگهان باز می شوند و بازی شما را مجبور نمی کند تا همه مراحل را دوباره به ترتیب بروید. سپس بازی یک حال بسیار اساسی دیگر هم به شما می دهد و اجازه می دهد برخلاف NG حالا مراحلی که تمام نکرده اید را با دوستان تان همزمان دونفره بازی کنید. از آن هیجان انگیزتر این است که وقتی هر دو با هم یک مرحله ای که تمام نکرده اید را بازی می کنید بازی برای هر دو نفر آن مرحله را تمام شده در نظر می گیرد! تک تک این تصمیم های طلایی باعث شده اند بازی بهتر و بهتر بشود و همه چیز دست به دست هم داده اند تا شما تنهایی یا با دوستان تان از مراحل سخت بازی و کشتن دشمن ها و غول ها نهایت لذت را ببرید. واقعا جا دارد که همه ی بازیکن های NiOh همان Gesture احترام معروف را همزمان برای سازنده های بازی اجرا کنند.

پادشاهی گیم ساز

بدون شک NiOh یکی از بهترین بازی های امسال است و یک قدم رو به جلوی بسیار بزرگ برای بازی های نقش آفرینی و سولزی محسوب می شود. بازی از نظر فنی فوق العاده خوش ساخت است و فقط همین را در نظر داشته باشید که در این روزهایی که بازی های آفلاین روز اول 3-4 گیگ اپدیت می دهند یک بازی آنلاین مانند NiOh اپدیت روز اولش تنها 80 مگ بوده! و هفته ی پیش که یک DLC رایگان با 10 تا ماموریت جدید اضافه کرده تنها با 40 مگ سر و تهش هم آمده! این یعنی از نظر فنی بازی در نهایت تکامل قرار دارد.

در مراحل اصلی بازی آدمک های سبزی به نام Kodama پنهان شده اند که اگر همه را پیدا کنید از امتیازات خاصی نظیر بیشتر شدن آمریتای دریافتی بهره خواهید برد.

از نظر گیم پلی NiOh هیچ کم و کسری ندارد. بازی برای هر کاری که می کنید احترام قائل است و به شما پاداش می دهد. باس فایت های بسیار خوب و هیجان انگیزی برای تان آماده کرده و پس از تمام شدنش دنیایی از مراحل جدید با درجه ی سختی جدید ارائه می دهد. این که یک بازی از اول تا آخرش و حتا بعد از رفتن به NG+ همچنان طوری به شما امتیاز می دهد که هر مرحله ای که بازی می کنید به طور متوسط 1 یا 2 لول به کاراکترتان اضافه بشود یعنی بالانس بازی بی نقص است. هر وقت احساس یکنواختی می کنید ناگهان بازی یک مرحله ی جدید پر از غافلگیری مانند Sekigahara پیش روی تان می گذارد و تا آخرین مرحله ی بازی (که به نظرم با فاصله بهترین مرحله هم هست) این کار را ادامه می دهد.

این همه خصوصیات خوب دست در دست هم داده اند تا NiOh را تبدیل به یکی از بهترین و بی نقص ترین بازی های این نسل بکنند. استقبال بسیار خوبی که از این بازی شد و منتقدها و گیمرها به یک اندازه از آن لذت بردند این نوید را می دهد که شماره های آینده در پیش باشند. مطمئن هستم اگر NiOh2 ای در کار باشد یکی از بازی های کلاسیک نقش آفرینی خواهد بود.