نقد و بررسی Disc Jam

نقد و بررسی عنوان Disc Jam

می‌توان گفت همه‌چیز از Pong شروع شد و به این‌جا رسید. کافی است با یک جستجوی ساده به اوّلین بازی تاریخ برسید. Pong تلاش سرسختانه‌ای بود تا تنیس به دنیای پیکسلی کامپیوترهای دهه پنجاه راه یابد. امّا Pong به جای این که دانه‌ی شبیه‌ساز‌های ورزش‌های مختلف را در دنیای کامپیوتر کاشته باشد، این کار را بیشتر در حقّ دنیای بازی‌های ویدیویی کرد و هر چه این صنعت به جلو رفت، اثرات Pong بیشتر و بیشتر محو شد امّا هیچ وقت از بین نرفت. حالا چیزی حدود شصت سال از زمان ساخت اوّلین بازی ویدیویی می گذرد، با نقد بازی‌ای روبه‌رو هستیم که می‌توان از آن به عنوان آخرین تلاش برای برگرداندن سبک تنیس‌گونه‌ی Pong به دنیای بازی‌های ویدیویی نام برد. با بازی مگ همراه باشید تا نگاهی به عنوان Disc Jam داشته باشیم.

پرتاب‌های خاص و تکنیک‌های حول آن بیشترین تنوّع را در رقابت‌ها ایجاد می‌کنند

با شروع بازی بلافاصله متوجّه می‌شوید که با عنوانی عادّی و یکپارچه روبه‌رو هستید و این بزرگترین نقطه ضعف بازی است. Disc Jam در هنگام شروع شما را با قوانین تنیس‌گونه‌ی خود آشنا می‌کند که نسبتاً ساده‌اند، توپ، یا بهتر است بگوییم دیسک، به دروازه شما برخورد نکند، در زمین شما فرود نیاید و به پشت سر شما برخورد نکند. (هر چند مورد آخری را هنگام چند دست بازی کردن متوجّه شدم، بازی به من در این مورد چیزی نگفته بود) دو نوع پرتاب داریم، یک حالت تدافعی بدقلق نیز هست که در صورت اجرای موفّقیت‌آمیز آن می‌توانیم ابرضربه یا به نوعی Super Move خود را روانه‌ی زمین حریف کنیم و در نهایت نیز با سیستم امتیاز‌دهی بازی آشنا می‌شوید و بعد از چند دست تمرین کردن با Bot و هوش مصنوعی نسبتاً معمولی بازی روانه میدان نبرد اصلی یعنی بخش آنلاین بازی می‌شوید. در نگاه اوّل گیم‌پلی بسیار ساده به نظر می‌رسد ولی خب از نظر منطق و دامنه گستردگی‌ای که این سبک می‌تواند در خود داشته باشد، هسته گیم‌پلی Disc Jam بسیار محکم، قدرتمند و سرگرم‌کننده است. یاد گرفتن‌اش آسان امّا استاد شدن در آن به شدّت نیازمند تمرین و تمرکز و مطالعه بر روی تکنیک‌هایی است که رقبا در بخش آنلاین از آن استفاده می‌کنند.

بازی یک حالت دو به دو نیز داراست که تقریباً کسی آن را بازی نمی‌کند!

اگر Disc Jam را در صنعت بازی‌های ویدیویی به یک ساختمان کوچک تشبیه کنیم، قطعاً ستون‌های با اقتدار و خوب و به اندازه‌ای دارد و استحکام این ساختمان را تضمین می‌کند، امّا دقیقاً زمانی که نوبت به گذاشتن دیوارها و تزئین آن با در و پنجره که می‌شود، حسابی Disc Jam کم‌کاری می‌کند و اثری ناقص تحویل‌مان می‌دهد. از منو‌های بازی و موسیقی به شدّت بی‌حسّ و حالی که در پس‌زمینه آن پخش می شود تا بخش شخصی‌سازی و گرافیک هنری بازی، همه چیز بیش از حد نتراشیده و بی حس و روح است. ما در دورانی زندگی می‌کنیم که بازی‌های آنلاین و رقابتی نیازمند این هستند که گیمر را متقاعباً به هر نحوی به سمت خودشان بکشانند و هر روز زندگی این افراد را معطوف به خود کنند، برای همین موضوع گرافیک هنری و زیبایی‌های بصری بخش مهمی را در این زمینه به خود اختصاص می‌دهد. تنوّع هنری فوق‌العاده در Overwatch یا تداخل تاریکی و روشنایی در بازی Dota 2 یا گرافیک کارتونی امّا سرگرم‌کننده Fortnite و از طرف دیگر دنیای شاد Mario Kart 8 همگی در ابتدا تنها یک تزئین ساده برای یک بازی آنلاین بزرگ به نظر می‌آیند، ولی این دقیقاً موضوعی است که باعث می‌شود بخش آنلاین چهار بازی‌ای که نام بردم جزو اعتیاد‌آورترین بخش‌های آنلاین‌ حال حاضر در نسل هشتم باشد. و این دقیقاً موضوعی است که Disc Jam اصلاً به آن توجّهی نمی‌کند. طرّاحی شخصیّت‌های نه‌چندان منحصربه‌فرد، انیمیشن‌های خسته و از همه بدتر رنگ‌بندی تمامی زمین‌های مسابقه که علاوه بر تنوّع کم‌شان شما را بعد از چندین دست بازی کردن به سرعت خسته می‌کند و باعث می‌شود از ادامه‌ی بازی به مدّت طولانی منصرف شوید و بعد از مدّتی نیز رغبت خود را برای انجام بازی از دست بدهید.

Super Move ها علی‌رغم نیازمندی به میزان بالایی از مهارت در پیش‌بینی پرتاب‌های حریف بسیار سریع و قدرتمند هستند و مدّت زمان زیادی می‌برد تا دفع آن‌ها را یاد بگیرید

بخش آنلاین بازی امّا کاملاً وظیفه خود را به درستی انجام می دهد، Matchmaking سریع با وجود تعداد پلیرهای نه‌چندان زیاد بازی، نبود قطعی و کمبود لگ و سیستم رنک‌بندی کارآمد باعث می‌شود جدا از مباحث هنری و بصری، هیجان خود را برای هر نوبت بازی حفظ کنید. در طرف دیگر امّا بخش شخصی‌سازی بازی واقعاً ناامیدکننده ظاهر می‌شود، شخصیّت‌ها و انیمیشن‌ها علاوه بر کمبود تنوّع هیچ نکته به خصوصی ندارند، آیکون‌ها و Badgeهای مختص به بخش آنلاین نیز هیجان‌انگیز نیستند و بدترین موضوع در کنار همگی این‌ها، قفل بودن تقریباً تمامی آیتم‌های بخش شخصی‌سازی است و این موضوع که برای بازکردن‌شان تنها می‌توانید دست به دامن خرید درون برنامه‌ای بازی شوید، حسابی اعصاب‌تان را در دراز مدّت به‌هم می‌ریزد. در کنار تمامی این موارد، پورت بازی بر روی نینتندو سوییچ به خوبی صورت گرفته و انجام بازی در حالت دستی آن به شدّت دلچسب و روان است و مشکلات فنّی نیز می‌توان گفت به هیچ صورت گریبان‌گیر دارندگان این کنسول نمی‌شود.

نتیجه‌گیری نهایی کمی برای این بازی سخت است. Disc Jam از نظر گیم‌پلی به رسالت خود کاملاً عمل می‌کند و از نظر فنّی نیز به لطف موتور قدرتمند Unreal Engine 4 در جایی مشکل‌ساز نمی‌شود. امّا از نظر هنری بازی کاملاً ناامیدکننده است و این برای من که به شدّت به دید هنری و سرگرمی بودن به بازی‌های ویدیویی نگاه می‌کنم و نگاه فنّی برایم اولویت‌های بعدی را دارد بازی را به اثر متوسّط رو به ضعیفی تبدیل می‌کند و برای افرادی نیز که این المان‌ها برای‌شان اهمیّت زیادی دارد بهتر است از این بازی صرف‌نظر کرده و به سراغ آثار دیگری در سبک رقابتی آنلاین بروند.