راکت ناشکستنی | نقد و بررسی Mario Tennis Aces

راکت ناشکستنی | نقد و بررسی Mario Tennis Aces

با وجود نداشتن تجربه تقریباً هیچ‌کدام از عناوین ورزشی مجموعه ماریو تا به الآن که Mario Tennis Aces به دست‌ام رسیده، می‌توانم تنها با خواندن کمی اطّلاعات جسته گریخته بگویم این شاخه از مجموعه ماریو با اختلاف عظیمی پرفراز و نشیب‌ترین شاخه از مجموعه بازی‌هایی است که این شخصیّت دوست‌داشتنی در آن ایفای نقش می‌کند. میزان پستی‌ها و بلندی و افت و خیز‌هایی که عناوین ورزشی ماریو در طی تاریخ تجربه کرده‌اند بسیار از یک دیگر متفاوت بوده و هر کدام از عناوین ورزشی ماریو در روزگاری مورد تمجید و تعریف قرار گرفته‌اند و فروش فوق‌العاده‌ای داشته‌اند و از طرفی برخی از عناوین این مجموعه، طیّ تاریخ تنها موردی برای مضحکه گیمرها بوده و صرفاً برای جوک ساختن از آن ها استفاده شده است. با اوضاع نابسامان عناوین ورزشی فرنچایز ماریو در طیّ حیات کنسول نه‌چندان محبوب WiiU نینتندو در نسل جدید کنسول‌های خانگی خود، کمپانی مادر مجدّداً تصمیم به احیای این مجموعه گرفت و برای این کار Mario Tennis Aces را برای عرضه بر روی نینتندو سوییچ معرّفی کرد و از آن به عنوان ناجی عناوین ورزشی ماریو نام برد. در ادامه این مطلب بررسی می‌کنیم که آیا نینتندو به وعده خود عمل کرده و عنوان ورزشی درخوری ارائه داده یا این که خیر، هنوز در باتلاق عناوین ورزشی چند سال اخیر گیر کرده و مجبور است بازار عناوین ورزشی کنسول خود را این بار به EA و 2K Games تقدیم کند، با بازی مگ همراه باشید تا بررسی دقیقی بر عنوان تازه ارائه شده‌ی Mario Tennis Aces داشته باشیم.

باس فایت های بخش داستانی از معدود قسمت های بسیار خوب این بخش هستند که خلاقیت و تنوّع خوبی دارند.

Mario Tennis Aces در بدو ورود شما را با مکانیک‌های عجیب و فراتر از بازی تنیس‌اش آشنا می‌کند و شما را راهی زمینی خون آلود از بازیکن هایی می کند که تشنه شکاندن راکت شما هستند و این شمایید که باید مهارت خود را جلا دهید و از بین آن‌ها زنده بیرون بیایید، امّا قبل از همه‌چیز، آشنایی با مکانیک‌های بازی اهمیّت بسیار زیادی دارند و شالوده تنیس و ترکیب آن با سبک فایتینگ و اضافه کردن چندین المان از این سبک به این ورزش رقابتی چیزی است که پایه‌های گیم‌پلی Mario Tennis Aces را تشکیل می‌دهد و به طرز کاملاً شگفت انگیزی این ترکیب علارغم مضحک بودن‌اش از جهت نظری، در عمل کاملاً شیرین و لذّت‌بخش است.

Zone Shot ها و Zone Speed ها و Special ها و حرکات خارج از عرف تنیس که در این بازی معرّفی می‌شوند هر کدام به نوبه خود درِ عظیمی را به سوی استراتژی‌های عجیب و غریب برای پیش‌برد رقابت‌ها باز می‌کند. در طی یک رقابت، شما یک نوار استامینا (طاقت) مشابه آن چه در The Legend of Zelda: Breath of the Wild دیده بودیم، دارید و حرکات ویژه شما تماماً وابسته به این نوار است و با ضربات به موقع و دقیق می‌توانید آن را اندک اندک بازیابی کنید. با Zone Shot ها می توانید ضربات خود را در ازای مقدار زیادی استامینا با سرعت زیادی به نقطه دلخواه از زمین حریف منتقل کنید که در ضمن مثمر ثمر بودن در صورت عدم کنترل آن اکثر توپ‌های شما به علّت عدم نشانه‌گیری دقیق به اوت خواهند رفت. با Zone Speed می‌توانید زمان را آهسته کنید و ضمن پیش بینی مسیر حرکت توپ‌های سریع‌تر آن‌ها را به موقع دفع کنید یا به توپ‌های دورتر با جهش دسترسی پیدا کرده و آن‌ها را دریافت کنید. همچنین با پر شدن نوار استامینای خود که به بازی دقیق و دریافت‌های هدفمند احتیاج دارد، می‌توانید Special Shot خود را بزنید که سریع‌ترین و قدرتمندترین ضربه شما در بازی به حساب می آید.

نکته جدیدی که بازی را به شدّت با المان های یک بازی فایتینگ ترکیب و تلفیق می‌کند، امکان شکستن راکت شما در بازی به وسیله Zone Shot ها و Special Shot های حریف است. با وجود این که شما در دو نوع ضربه قدرتی Zone Shot و Special Shot می توانید توپ را به نقطه‌ای دور از دسترس حریف تان شلیک کنید این امکان را هم دارید تا با هدفگیری بر روی راکت حریف او را به چالشی دعوت کنید تا اگر نتواند میلی‌ثانیه‌ای توپ شما را به موقع دفع کند، مقداری از جان راکت خود را از دست دهد و در نهایت پس از سه بار عدم دفع به موقع راکت‌اش کامل شکسته و قبل از طی کردن روند کامل بازی K.O شود و بازی را واگذار کند. ترکیب چنین قوانین تازه‌ای با دنیای تنیس به ظاهر شاد ماریو رقابت‌های به شدّت خون‌آلودی را در سطح بالاتر مسابقات آنلاین بازی به راه می‌اندازد که برای بازیکنان تازه‌کار، تخریب نشدن روحیه‌شان، بیشترین چیزی است که با خود می‌توانند از زمین مسابقه بیرون بیاورند و همه این‌ها مهر تاییدی بر قدرتمند بودن پایه تنیس و گیم پلی Mario Tennis Aces است و می‌توان گفت تیم سازنده بازی توانسته در نهایت به فرمول موفّقی برای این مجموعه برسد.

جزئیات و المان های خاص به کار برده شده در زمین ها و استیج های مختلف بازی، خارق العاده اند

بازی برای اجرای مکانیک‌های خود به پیروی از اکثر بازی‌های ورزشی، دو بخش تک نفره و چند نفره را همراه با حالت‌های مختلف اعم از تورنمنت و بازی‌های آزاد و کمپین داستانی گرد هم آورده است. مهم‌ترین بخشی که سازنده‌های بازی مانور زیادی بر اهمیّت آن دادند بخش کمپین داستانی بازی است و باید گفت با شروع نسبتاً سر‌هم‌بندی شده، باز هم علاقه زیادی به ادامه آن پیدا خواهید کرد، امّا این موضوع تنها به یک یا دو ساعت ابتدایی بخش داستانی ختم می‌شود و این بخش در ادامه به راحتی نه تنها درخشندگی و طراوتی که طی تبلیغات بازی از خود نشان می‌داد را از دست می‌دهد بلکه به یکی از عذاب‌آورترین بخش‌های بازی تبدیل می‌شود و در نهایت به احتمال زیاد در تمام کردن آن ناکام خواهید ماند.

تنها دلیل این موضوع نیز خسته‌کننده بودن این بخش است. علّت ضعف بخش کمپین بازی را می توان به دو علّت عمده واگذار کرد. علّت اوّل بیش از حد طولانی بودن این بخش برای یک بازی ورزشی آن هم در رشته تنیس است. بازی تمام تلاش خود را می‌کند که با چالش ها، ماموریت‌ها و باس‌فایت‌هایی که از تمامی مکانیک‌های گیم‌پلی نهایت استفاده را می‌برند شما را به تجربه یک بخش کمپین عالی دعوت کنند ولی در دراز مدّت موفّق نیستند. و دلیل دوّم که اخیراً گریبان‌گیر اکثر بازی‌های کمپین دار و شامل بخش داستانی شده، المان‌های نقش‌آفرینی بی‌فایده و خسته‌کننده‌ای هستند که در ظاهر شما را به تجربه چندین و چندباره‌ی بازی دعوت می‌کنند امّا در عمل به شدّت ملال‌آور و خسته‌کننده هستند. این موضوع در کمپین بازی بدون این که متوجّه شوید حسابی اعصابتان را به هم خواهد ریخت. در کنار این‌ها موضوع کم‌اهمیّت‌تری که بخش داستانی بازی را تحت شعاع قرار می‌دهد، این است که شما تنها با شخص شخیص ماریو می توانید در این بخش پیشروی کنید. امکان انجام مراحل بعضاً جذّاب این بخش با بقیه شخصیّت های مجموعه عملاً امکان‌ناپذیر است. در نهایت همه ی این ها دست به دست هم می‌دهد تا بخش تک‌نفره‌ی بازی که مانور بر آن بسیار بود تبدیل به پاشنه آشیل بازی شده و تجربه آن را به کام طرفداران تلخ کند. امّا نکته مهم این جاست که اگر به صورت کلّی نگاه کنیم باز به هیچ صورت منطقی‌ای Mario Tennis Aces بازی‌ای نیست که هویّت اصلی خود را در بخش داستانی نشان بدهد. کار از جایی زیبا می شود که به دیگر بخش‌های بازی نگاهی بیندازیم.

ضربات مخصوص شما توانایی K.O کردن حریف در یک ضربه را دارا است. می توانید آن را به گوشه پرتاب کرده یا ریسک کنید و پرتاب قدرتمند خود را روانه ی راکت حریف کنید تا اگر نتوانست آن را دفع کند بلافاصله و بی رحمانه از بازی کنار برود.

در کنار بخش داستانی، بخش تک نفره‌ میزبان مسابقات معمولی و تورنمنت‌های مختلف بازی نیز هست که به نوبه‌ی خود هنگامی که به بخش چند‌نفره دسترسی ندارید شما را سرگرم می‌کند و ایرادی به آن‌ها وارد نیست. ولی بخشی که به شدّت خود را در بازی نشان می دهد بخش چند نفره و تورنمنت‌های آن است. رُک بگویم، بر خلاف ظاهر شاد بازی‌های آنلاین محور نینتندو شرایط طی مسابقات آنلاین به طور کامل متفاوت است و با عناوین خونینی روبرو هستیم که به بازیکنانی که بازی را جدی نمی‌گیرند به هیچ‌وجه رحم نمی‌کند. تجربه Mario Kart 8 و Super Smash Bros های قبلی این تئوری را به طور کامل اثبات می کند و Mario Tennis Aces به راحتی مُهر تاییدی بر پابرجا ماندن این موضوع می‌زند. بخش چند‌نفره‌ی بازی به واسطه المان‌های پیشرفته‌ی گیم‌پلی و از همه مهم تر تنوّع فوق‌العاده زمین‌های مسابقه و تغییراتی که در روند بازی ایجاد می‌کنند، ترکیبی متعادل و در عین حال لذّت‌بخش است. از بعد فنّی، مشکلاتی که در نسخه دموی آنلاین تورنمنت بازی دیده می شد در نسخه اصلی به هیچ وجه دیده نمی‌شود و لگ و کندی از جانب سرور به هیچ وجه گریبان‌گیر بازیکنان دو طرف نمی‌شود و اطّلاع رسانی کیفیت نت برای هر مسابقه قبل از تایید آن باعث استواری بیش از پیش فنّی این بخش می‌شود.

به غیر از این موارد امّا، بازی کردن به صورت Local با دارندگان کنسول در نزدیکی شما و بازی با دوستان و ... به شما حقّ انتخاب های فوق‌العاده بیشتری جهت شخصی‌سازی مسابقات بین خودتان می‌دهد و می‌توانید به واسطه این تنظیمات مسابقات بعضاً ساده و بدون هیچ‌گونه حرکات فوق پیشرفته اعم از Zone Shot و Zone Speed را با دوستان‌تان تجربه کنید. یا با این تنظیمات ور رفته و تجربه ای جنون آمیز از تنیس را با دوستان خود تجربه کنید که به شدّت به این بخش تنوّع می‌بخشد. با این حال کمبود عدم وجود حالت تورنمنت برای بازی با دوستان به شدّت در ماریو تنیس ایسز (Mario Tennis Aces) حس می‌شود. مشکلی که در بخش چند نفره از عمر آن می‌کاهد، تقریباً عدم وجود چیزی به نام شخصی‌سازی است و این آزاردهنده‌ترین موضوعی بود که در طی بخش چند نفره در این مدّت کوتاه تجربه کردم و شاید بتوان گفت بزرگترین کمبودی است که گیم پلی اعتیاد آور این بازی و گرافیک شاد و مسابقات در باطن خون آلودش را تحت الشّعاع قرار می‌دهد.

حقیقتاً Chain Chomp با چنگ و دندان از زمین خود دفاع می کند. چطور می توانید این موجود را دوست نداشته باشید!؟

تجربه دموی Mario Tennis Aces و بازی اصلی به من یک چیزی را به خوبی ثابت کرد، روند بازی‌های ورزشی نینتندو به شدّت خوب و رو به جلو است. آن‌ها یک کنسول فوق‌العاده برای بازی‌های رقابتی دارند و به خوبی از آن استفاده می‌کنند. نینتندو و Camelot قول بازگرداندن عناوین ورزشی ماریو را به روزهای خوب‌اش داده بودند. هر چند ضعف‌های عمده‌ای دیده می‌شود ولی به طور کلّی می توان به راحتی گفت آن‌ها موفّق بوده‌اند و Mario Tennis Aces بسیار نزدیک به آن چه که طرفداران انتظارش را می‌کشیده‌اند شده است. اگر در بازی‌های بعدی، تعادل بخش داستانی و بخش شخصی‌سازی بهتر شوند می توان با اطمینان گفت نینتندو می تواند بهترین عناوین ورزشی را برای دوستداران کنسول خانگی‌اش فراهم کند.