بررسی بازی Destroy All Humans

در دوران نسل ششم کنسول‌ها، هزینه‌های بازیسازی مثل سال‌های اخیر سر به فلک نمی‌گذاشت و برای رسیدن به موفقیت، نیازی به فروش چندین و چند میلیون نسخه‌ای برای عناوین مختلف وجود نداشت. این عامل سبب شده بود که کمپانی‌های بزرگ ترس چندانی از بابت ساخت و پرداخت ایده‌های عجیب و غریب نداشته باشند و نتیجۀ این رویکرد، ساخت عناوینی مثل Stubbs the Zombie، Viewtiful Joe و ... بود که ادای دین به آثار سینمایی درجه دو به حساب می‌آمدند اما با کمک جادوی بازی‌های ویدئویی تبدیل به تولیدات قابل توجهی شده بودند. بازی Destroy All Humans، از ساخته‌های استودیوی فقید و محبوب Pandemic Studios، هم یکی از همین دسته عناوین بود که با ادای دین به فیلم‌های تهاجمِ موجودات فضایی و البته هجو آن‌ها، کنترل یکی از همین مهاجمان فضایی را در اختیار مخاطبان قرار می‌داد و با حس طنز خاص خود، با مسائل مختلف سیاسی و اجتماعی شوخی می‌کرد. کمپانی THQ Nordic در ادامۀ سیاست زنده کردن IPهایی که چپ و راست در حال خریدن آن‌هاست، دست به بازسازی اولین نسخۀ این مجموعه زده و مطلبی که در حال مطالعۀ آن هستید، به بررسی این بازسازی اختصاص دارد. 

داستان با واقعه‌ای خیالی متأثر از حادثۀ Roswell که بارها دستمایۀ آثار روایی مختلف شده و یکی از تئوری‌های توطئۀ مورد علاقۀ افراد متوهم است، آغاز می‌شود که در آن، موجودی فضایی همزمان با یکی از آزمایش‌های موشکی دولت آمریکا در آسمان ظاهر می‌شود و در اثر برخورد این موشک به سفینه‌اش، سقوط کرده و توسط ارتش دستگیر می‌شود. لحظاتی بعد مشخص می‌شود که این موجود فضایی عضو یک امپراطوری کیهانی به نام Furon است که برای ترمیمِ تضعیف DNA که در اثر شبیه‌سازی چندین و چند باره برای بقای نسل روی داده، به رد اثری از DNA خود که درون ساکنین کرۀ زمین وجود دارد، نیاز پیدا کرده‌اند. مأموریت استخراج DNA و نابودی بشریت توسط یک دانشمند دیوانه به اسم Pox و سرباز شبیه‌سازی شدۀ جدیدی به نام Crypto-137 آغاز می‌شود که در حرف کلام و آن‌ها، نفرت غیرقابل تصوری نسبت به بشریت دیده می‌شود! با وجود برتری تکنولوژیکی، به دلیل وجود مردان دولتی سیاهپوش و نیروهای ارتش، این مأموریت آن طور که در ابتدا به نظر می‌رسید، کار ساده‌ای نیست و مهاجمان فضایی باید از تمام ابزار خود برای نابودی بشریت استفاده کنند.

هدف نهایی بخش روایی Destroy All Humans مثل تقریباً تمام بخش‌های دیگر آن، ادای دین به آثار سینمایی و تلویزیونیِ علمی-تخیلی درجۀ دو مربوط به دهه‌های 50 و 60 است و به طور کلی از انجام این هدف سربلند بیرون می‌آید. برخی از جوک‌ها و شوخی‌ها شاید زیادی کودکانه و بعضاً تاریخ مصرف گذشته به نظر برسند اما به لطف تلفیق مناسب با سبک و سیاق خاص بازیگری، تا حد قابل توجهی به هدف خود می‌رسند. برای شکل دادن داستان هم، استفادۀ قابل قبولی از تئوری‌های توطئۀ مربوط به موجودات فضایی و ایده‌های فیلم‌های مربوط به آن دوران انجام گرفته است که این اشارات می‌تواند جنبۀ جذاب دیگری برای علاقه‌مندان به هر دو مورد ذکر شده باشد. بعد از انجام موفقیت‌آمیز هر مرحله، با صفحۀ اول یک روزنامه‌ رو به رو می‌شویم که دروغ‌های حکومت برای سرپوش گذاشتن بر آشوب و تخریبی که «کریپتو» عامل آن‌ها بوده را به سمع و نظر مخاطبان می‌رساند که تیترهای این روزنامه‌ها، بامزگی خاص خودشان را دارند.

گیم‌پلی به دو بخش کنترل کریپتو و کنترل سفینۀ او تقسیم می‌شود که اولی خود به دو بخش مجزای تیراندازی و مخفی‌کاری تقسیم می‌شود. بخش تیراندازی حتی با در نظر گرفتن سلاح‌های جذاب و متفاوتی که در بازی وجود دارد، با استانداردهای امروزی فاصلۀ قابل توجهی دارد اما اگر توانایی چشم‌پوشی روی این نقیصه را داشته باشید و قیمت پایین‌تر از حد معمول بازی نسبت به بازی‌های روز را در نظر بگیرید، در مجموع تجربۀ سرگرم‌کننده‌ای در انتظار شما خواهد بود. سلاح‌ها هم از دل همان آثار درجه 2 بیرون آمده‌اند و از سلاح برقی که در اثر آپدیت می‌تواند زنجیره‌ای از دشمنانتان را به طور همزمان نابود کند تا سلاحی که عمل Probe کردن را انجام می‌دهد، همه برای به آشوب کشیدن زندگی انسان‌ها در دسترس بازیکن قرار دارند.

در کنار سلاح‌ها، قدرت‌های ذهنی کریپتو هم وجود دارند که از ساده‌ترینِ این نوع قدرت‌ها یعنی بلند کردن اجسام از راه دور تا قدرت کنترل ذهن افراد را شامل می‌شود. مخفی‌کاری هم به واسطۀ همین قدرت‌های ذهنی انجام می‌گیرد و کریپتو با تبدیل کردن ظاهر خود با استفاده از ابزار هولوگرافیکی به ظاهر یک انسان، به راحتی در میان ساکنین کرۀ زمین قدم برمی‌دارد و نوع دیگری از تخریب و آشوب را رقم می‌زند. بخش نهایی گیم‌پلی به کنترل سفینه اختصاص دارد که معمولاً گام آخر تخریب مناطق توسط آن انجام می‌گیرد و زمانی که سوار بر سفینۀ خود می‌شوید، قرار است همه چیز را با خاک یکسان کنید. مشکل اصلی بخش سفینه‌گردی، کنترل نه چندان ایده‌آل، خصوصا توسط موس و کیبورد است که لزوماً آزاردهنده نیست اما حالت نرمال و راحتی هم ندارد.

اهداف مأموریت‌های مختلف، پیچیدگی چندانی ندارند و به کشتن، اسکن کردن و تخریب تعدادی مشخصی از افراد و مکان‌ها خلاصه می‌شود و هوش مصنوعی نیروهای دولتی که تنها دشمنان کریپتو هستند هم تعریف چندانی ندارد. تمام توانایی‌های ذهنی، سلاح‌ها و قابلیت‌های سفینه هم قابل آپگرید کردن هستند که با گسترش امکانات در دسترس، بُعد سرگرمی کار بالاتر می‌رود و خوشبختانه بازی تا لحظات آخر، امکانات تازه‌ای برای تفریح مخاطب از کلاه خود بیرون می‌آورد. به طور کلی از منظر گیم‌پلی با اثری کاملاً کهنه طرف هستیم اما همین ایده‌های کهنه، جنبه‌های سرگرم‌کنندۀ خاص خودشان را دارند و تجربۀ کلی بازی چندان خالی از لطف نیست، خصوصاً اگر دلتان برای عنوانی با حال و هوای دوران PS2 اما با ظاهری امروزی، لک زده باشد.

تمرکز اصلی این بازسازی بیش از هر بخش دیگری روی بخش بصری بوده و از این بابت Destroy All Humans نمرۀ قبولی می‌گیرد چرا که توانسته با حفظ طراحی هنری خاص نسخۀ اصلی، از نظر جزئیاتِ شخصیت‌ها و محیط‌ها، نورپردازی و انیمیشن‌ها، اثری امروزی ارائه دهد. ظاهر شخصیت‌های انسانی در نگاه اول ممکن است چندان جالب به نظر نرسد اما با در نظر گرفتن سبک هنری کار و توجه به تأثیرپذیری آن از طراحی‌های کامیک‌های Archie و آثار مشابه، به عمدی بودن این نوع از مدل سازی برای شخصیت‌ها پی می‌بریم. خوشبختانه مشکل فنی خاصی هم در نسخۀ PC این عنوان مشاهده نمی‌شود. صداپیشگی هم مانند بخش بصری در راستای حفظ حس و حال درجۀ دو روایت انجام گرفته و بازیگران توانسته‌اند اجراهای مناسب و در عین حال بامزه‌ای ارائه دهند. در نقطۀ مقابل اما در زمینۀ موسیقی متن، قطعات خاص و قابل توجهی را نمی‌شنویم و بازی حرف خاصی در این زمینه برای گفتن ندارد.

اگر به دنبال محصولی برخواسته از تاریخ نسبتاً فراموش شدۀ معاصر هستید که ظاهری امروزی دارد، با توجه به کیفیت کلی و قیمت Destroy All Humans، گزینه‌های بهتری پیدا نخواهید کرد اما اگر انتظار اثری در حد شوترهای سطح بالای روز دارید، به هیچ وجه به سراغ این بازی نیایید.       

 نسخۀ نقد و بررسی بازی Destroy All Humans توسط ناشر در اختیار بازی‌مگ قرار گرفته است.