(نویسنده همکار: Bahram)
نسل هفتم برای Capcom نسل بسیار پر فراز و نشیبی بود، به دلیل خروج تعدادی از مهره‌های اصلی این شرکت در پایان نسل ششم، یک خلأ استعداد جدی به وجود آمده بود که با تصمیم‌های مدیریتی نامناسب حتی با وجود موفقیت تجاری قابل توجه برخی از خروجی‌های آن دوره، آسیب جدی به نام و نشان کپکام وارد شد. نسل هشتم و سیاست‌های تازه مسیر روشنی را برای این شرکت ترسیم کرد که نتایج قابل توجهی چه از نظر تجاری و چه از نظر هنری به ارمغان آورد. سیاست جدید به عرضۀ مجدد یا حتی بازسازی کامل ساخته‌های قدیمی برای تمام پلتفرم‌های موجود بود که این امر به سازندگان عناوین جدید اجازه می‌داد تا زمان بیشتری برای ایده‌های تازه صرف کنند و در عین حال موفقیت بازسازی‌ها و نسخۀ ویژه، باعث می‌شد تا در فاصلۀ میان عرضۀ ساخته‌های جدید حساب‌های بانکی شرکت خالی نشوند. عرضۀ Devil May Cry 5: Special Edition در راستای ادامۀ همان سیاست نسل قبل کپکام است که باعث شده تا یکی از بهترین عناوین اکشن سال‌های اخیر با برخی اضافات ساختاری و فنی، حتی بهتر از قبل هم شود.
داستان این نسخه از Devil May Cry 5 دقیقاً همان چیزی است که در نسخۀ اصلی شاهد بودیم یعنی تقابل دو قهرمان قدیمی‌تر این مجموعه (Dante و Nero) به همراه قهرمان مرموز جدید (V) با اهریمنی به نام Urizen که در مسیر این روایت تا پایان راه، اطلاعاتی از هویت V و Urizen برای مخاطب بازگو شده و Nero هم به بخشی از گذشتۀ خود پی می‌برد. داستان DMC 5 و خصوصاً دیالوگ‌های آن، برای بردن جوایز نوبل ادبی و پولیتزر نوشته نشده اما دقیقاً همان اجزایی را در خود جای داده که از این فرنچایز انتظار می‌رود و خبری از شخصیت‌پردازی عمیق و لحظات دراماتیک غیرمنتظره نیست چرا که تمام اجزای روایت در راستای استایلیش بودن در کنار هم قرار گرفته‌اند و این مسئله برای اثر حاضر یک انتخاب صحیح و به جاست. برخلاف تصور دستهای از مخاطبان که با تجربۀ یکی دو عنوان «گریه‌دار» در سال‌های اخیر به این نتیجه رسیده‌اند که داستان خوب فقط و فقط باید در رابطه با مصائب بشر پُست مدرن باشد، هر ژانر و هر ساختار روایی الفبای خاص خود را دارد و هنر اصلی قصه‌گو در استفاده از ابزارهای موجود در جعبه ابزارش است.
در کنار کمپین اصلی، در این نسخه کمپینی ویژۀ شخصیت Vergil طراحی شده که از بُعد داستانی چیزی به کار اضافه نمی‌کند و فقط تعدادی از سکانس‌های داستان اصلی را از دید این شخصیت نشان می‌دهد و به طور کلی این موارد اضافه شده به حدی کوتاه هستند که این بخش تازه برخلاف اثری که در گیم‌پلی داشته، تأثیری فراموش شدنی در داستان دارد و برخلاف آن چه که در کمپین Vergil در نسخۀ ویژۀ Devil May Cry 4 شاهدش بودیم، هیچ نکته و فاش سازی داستانی خاصی در این محتوای جدید مشاهده نمی‌شود.
به لطف سخت افزار قوی‌تر کنسول‌های جدید، گیم‌پلی Devil May Cry 5 در نسخۀ کنسولی همگام با بهترین کیفیتی که در نسخۀ PC در دسترس بود شده و تأثیر کیفیت اجرایی بالاتر به نوعی پیام آور چیزی است که در سال‌های آتی از ژانر اکشن روی کنسول‌های نسل نهم خواهیم دید. همانند نسخۀ اصلی در طول داستان کنترل سه شخصیت اصلی را در اختیار می‌گیریم که هر کدام سلاح‌ها و توانایی‌های ویژۀ خودشان را دارند، مثلاً Nero با استفاده از دستهای رباتی مختلف خود و تلفیق حرکات آن‌ها با ضربات شمشیر حساب دشمنان را می‌رسد و V که جسم نحیفی در مقایسه با دیگر قهرمانان دارد، با استفاده از از کتاب و عصایی جادویی که در دست دارد، موجودات جادویی خاصی را احضار می‌کند و با کمک آن‌ها در مقابل اهریمنان خطرناک می‌ایستد. به طور کلی کمپین اصلی دقیقاً همان چیزی است که در نسخۀ اولیه دیدیم و حقیقتاً سطح کیفی آن به حدی بالا بود که ایراد خاصی به آن وارد نکنیم و چه در زمینۀ متعادل بودن مبارزات و طراحی مراحل و چه در زمینۀ هیجان و چالش، با طراحی موفق و کم نظیری طرف هستیم.
مورد اضافه شدۀ اصلی همانطور که بالاتر اشاره شد، کمپین مربوط به شخصیت Vergil است که این شخصیت هم مانند سه شخصیت دیگر سلاح‌ها و حرکات ویژۀ خودش را دارد که همگی براساس امکانات این شخصیت در DMC 4 ساخته و پرداخته شده‌اند اما به ویژگی‌های تمامی سلاح‌ها، حرکات جدیدی اضافه شده و نسخه‌ای از توانایی‌های جدید دانته، در اختیار ورجیل هم قرار داده شده است. این کمپین تازه، چندان طولانی نیست و چیز تازه‌ای به کلیت طراحی مراحل و دشمنان اضافه نمی‌کند اما دسترسی به یک شخصیت محبوب با سبک مبارزۀ خاص او خالی از لطف نیست و برای افرادی که نسخۀ اصلی را دوست داشتند، مقدار بیشتری از چیزی است که سابقاً پسندیده بودند. لازم به ذکر است که این کمپین به زودی برای افرادی که نسخۀ PC و کنسول‌های نسل قبل بازی را خریده بودند، با پرداخت هزینه‌ای که در حال حاضر مشخص نیست در دسترس قرار خواهد گرفت. دو حالت جدید هم به بازی اضافه شده که در حالت Turbo سرعت بازی 20 درصد بیشتر از حالت عادی می‌شود که لحظات اکشن را حتی دیوانه‌وارتر از چیزی که بود می‌کند و همچین حالت Legendary Dark Knight که تعداد دشمنان را به شکل قابل ملاحضه‌ای افزایش می‌دهد و بزرگترین محک برای توانایی بازیکنان به شمار می‌آید.
طراحی هنری کمی از معماری گاتیک معمول این مجموعه فاصله گرفته و به طور کلی در دو فضای محیط شهری مدرن و محیطی جهنمی اتفاق می‌افتد و بیشترین شباهت را از این منظر با شمارۀ سوم دارد. طراحی چهرۀ شخصیت‌ها در زمان معرفی اولیه با برخی واکنش‌های منفی در گوشه و کنار اینترنت رو به رو شد اما به عنوان اثری که از تکنولوژی‌های جدید و اسکن چهرۀ مدل‌های واقعی استفاده کرده، در سطح بسیار بالایی قرار دارد ولی این نکته هم قابل قبول است که تفاوت چهره‌های جدید با چهره‌های همین شخصیت‌ها در قسمت‌های قبلی ممکن است برای برخی از طرفداران خوشایند نباشد.
هر چند Devil May Cry 5: Special Edition یک ساختۀ نسل نهمی و کاملاً متفاوت به حساب نمی‌آید، اما شاهد تغییرات و گزینه‌های متفاوتی هستیم که قطعاً تجربۀ بازی روی کنسول‌های نسل نهم را ارزشمند می‌کند. به غیر از ssd که کمک به سزایی در کاهش لودینگ‌های بازی کرده، شاهد امکاناتی مانند امکان انجام بازی با نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه و استفاده از ری تریسینگ هستیم. در حالت ۱۲۰ فریم بر ثانیه همان طور که انتظار می‌رود، مبارزات و کلیت گیم‌پلی به شدت یک‌پارچه و روان دنبال می‌شود و قطعاً بهترین گزینه برای تجربۀ بازی محسوب می‌شود. هر چند در حالت ۱۲۰ فریم بر ثانیه، در زمانی که شاهد وجود دشمنان زیادی در صحنه باشیم ممکن است شاهد افت فریم باشیم، اما این افت فریم در حدی نیست که بتواند تجربۀ کلی را تحت تأثیر قرار دهد. ری تریسینگ یکی دیگر از مواردی است که می‌توان از آن استفاده کرد، هر چند وجود ری تریسینگ به بهبود وضعیت بصری بازی کمک کرده اما باز هم از ری تریسینگ به نحوی استفاده نشده که بتوان استفاده از آن را به عنوان یک پیشرفت محسوس به حساب آورد. در مجموع می‌توان تجربۀ DMC 5 روی کنسول‌های نسل نهمی ایکس باکس و پلی استیشن، یک پیشرفت رو به جلو در زمینه بصری به حساب آورد که نوید یک آیندۀ خوب را برای قسمت‌های بعدی این سری در نسل جدید می‌دهد.
صداپیشگی Devil May Cry 5 در راستای اجرای شخصیت‌ها با فاکتور «خفن بودن» صورت گرفته و با توجه به دیالوگ‌های سطحی و غلوآمیزی که در اختیار بازیگران قرار داده شده، به طور کلی می‌توان گفت که از عهدۀ انجام مأموریت محول شده به خوبی برآمده‌اند اما همه چیز هم در این زمینه کاملاً بی عیب و نقص نیست و برخی اجراها، مثلاً Nico، کمی از مرز غلوشدگی هدفمند خارج شده و وارد محدودۀ ادا و لودگی شده است.
موسیقی متن همیشه یکی از درخشانترین بخش‌های این فرنچایز بوده و DMC 5 هم از این قاعده مستثنی نیست به طوری که برای هر شخصیت و در هر موقعیت، نوای مناسب و هیجان‌انگیزی نواخته می‌شود که در افزایش آدرنالین خون مخاطب اثر قابل توجهی می‌گذارد. به طور کلی هیچ گونه ایرادی به موسیقی متن کار وارد نیست و به خوبی توانسته روی لحظه لحظۀ کار بنشیند اما مخاطب سخت‌گیر می‌تواند ادعا کند که هیچ گونه نوآوری و سوپرایزی در این بخش شنیده نمی‌شود و در نتیجه بعد از نزدیک به 20 سال شاهد در جا زدن سازندگان هستیم اما خوشبختانه ما از آن از مخاطبان سخت‌گیر نیستیم و «همان همیشگی» دقیقاً چیزی بود از موسیقی این عنوان انتظار داشتیم.
Devil May Cry 5 نه تنها همان چیزی بود که طرفداران این مجموعه سال‌ها به انتظار آن نشسته بودند بلکه تغییراتی که در فرمول مبارزات داده شده بود به همراه یک شخصیت جدید که گیم‌پلی کاملاً متفاوتی از سبک و سیاق معمول این مجموعه داشت، باعث شد تا حتی فراتر از انتظارات بالایی که از آن وجود داشت ظاهر شود. Devil May Cry 5: Special Edition تمام آن چیزهای خوب نسخۀ اصلی را به همراه برخی اضافات گیم‌پلی و رشد کیفیت اجرایی در خود جای داده تا بهترین نسخۀ ممکن از یکی از بهترین آثار سال‌های اخیر باشد.
نسخۀ نقد و بررسی بازی Devil May Cry 5:Special Edition توسط ناشر در اختیار بازی‌مگ قرار گرفته است.
نظرات