نقد و بررسی Wolfenstein II: The New Colossus

نقد و بررسی Wolfenstein II: The New Colossus

 مفتخریم تا به عنوان اولین رسانه فارسی، عنوان Wolfenstein II: The New Colossus را در بازی‌مگ نقد و بررسی می کنیم. اگر هنوز بررسی اولیه را نخوانده اید، توصیه می‌کنم تا بررسی اولیه و نخستین تجربه ی بازی Wolfenstein 2 را مطالعه کنید.

آمریکا خوب، نازی بد

راستش را بخواهید خیلی سخت است در مورد یک بازی با محوریت داستان سیاسی بنویسیم و از تاریخ و سیاست حرفی نزنیم. جهانی را تصور کنید که در آن آمریکای مظلوم(!) قربانی نازی های جهان خوار می شود. آلمان ها با بمباران اتمی شهرهایی از آمریکا، این کشور را در طول جنگ جهانی دوم شکست می دهند و آن را تصرف می کنند...

با این مقدمه ذهنی وارد دنیای ولفنشتاین شوید. حالا سال ها از جنگ می گذرد و نازی ها پیشرفت های بسیار زیادی در زمینه تکنولوژی و صنعت کرده اند. آن ها سعی دارند تا فرهنگ و زبان خود را بر فرهنگ مردم آمریکا غالب کنند! اما در این میان یک گروه مقاومت به رهبری بلیزکوویچ با مبارزه با نازی ها، به دنبال بیرون راندن آن ها از کشورشان و آزادی آمریکا و سایر نقاط جهان هستند. در نسخه قبلی شما با کشتن دکتر Deathshead که استراتژیست رایش بود، خودتان هم مجروح می شوید و از هوش می روید. داستان Wolfenstein II: The New Colossus دقیقا از همین سکانس شروع می شود و وابستگی زیادی به نسخه های قبلی دارد. پس اگر نسخه های پیشین را بازی نکرده اید، حتما داستان آن ها را مطالعه کنید تا در طول سکانس های داستانی با مشکل مواجه نشوید.

به هر حال در این نسخه بلیزکوویچ پس از 5 ماه کما به هوش می آید و در طی حمله نازی ها به پایگاه ، رهبر گروه مقاومت یعنی کارولاین از بین می رود و رهبری گروه به شما سپرده می شود و شما وظیفه دارید تا جریان انقلاب و مبارزه با نازی ها را هدایت کنید.

خانم اِنگل؛ فرمانده نازی و ضدقهرمان اصلی داستان که به مقر گروه مقاومت حمله می کند و به طرز جنون واری مردم بی گناه را قتل عام می کند. دخترش مخالف کار های اوست و بر علیه او بر می خیزد(سمت راست تصویر)

داستان بازی تماما در طی کات سین های سینمایی روایت می شود که گاهی بسیار طولانی هم می شوند و از حق نگذریم کارگردانی و دیالوگ نویسی فوق العاده ای دارند. صحنه های طنز و درام به خوبی با یکدیگر ترکیب شده اند و بازی هیچگاه از لحاظ داستانی کم نمی آورد و تا آخرین ثانیه شما را سر جایتان میخکوب خواهد کرد. از لحاظ شخصیت پردازی با آنکه کل منطق داستان، خیر و شر است و خبری از کرکتر های خاکستری نیست، اما شخصیت پردازی بازی به خوبی انجام شده است و زمانی که شما در پایگاه تان قدم می زنید، دیالوگ های تک تک افراد را می شنوید و حس می کنید آن ها زنده هستند و در کنار شما قرار دارند. باورپذیری بالای شخصیت های داستانی یکی از نقاط قوت و بسیار خوب بازی است.

Grace: وقتی بمب رو توی نیویورک زدن من اونجا بودم. یک بچه رو دیدم که از شدت انفجار دستاش کنده شده بود و بدون دست داشت گریه کنان دنبال مادرش می گشت.کمی اونطرف تر هم مادرشو دیدم که در حال خزیدن به طرف بچه اش بود در حالی که نصف بدنش کنده شده بود.میتونی فقط برای یک لحظه این صحنه رو تصور کنی؟

با آنکه حوادث بازی به گونه ای است که سیاست و بینش خاصی را به مخاطب القا می کند که بسیار کلیشه ای و غیر واقعی است ( آمریکای مظلوم که نجات دهنده دنیاست!!؟ ) به هر حال نمی توان به آن چندان خرده گرفت چرا که ژانر آن علمی تخیلی است و نویسندگان می توانند هر چه دل تنگشان خواست بنویسند! با نادیده گرفتن این عیب ذکر شده، داستان ولفنشتاین را می توان یکی از بهترین داستان های سبک شوتر، دانست. (البته اگر شاهکار کن لوین را استثنا بگیریم!)

بُکُش و در رو!

از داستان که بگذریم نوبت به گیم پلی ولفنشتاین می رسد. ولفنشتاین یک شوتر اول شخص است که باید مهمترین رکن آن گان پلی دانست. اما ظاهرا سازندگان هیچ وقت به این مساله توجه جدی نداشته اند. نه اینکه تیراندازی در این بازی بد باشه نه؛ بلکه افتضاح است! از نشانه گیری غیر دقیق گرفته تا واکنش بسیار بد نازی ها به تیرهای شما. فرقی ندارد به سر دشمن تیر بزنید یا دستش یا پایش؛ شما هیچ حسی نخواهید داشت چراکه او واکنش متفاوتی در برابر تیر شما ندارد تا تیراندازی جلوه ی واقعی تر داشته باشد. در بسیاری از بازی های تیراندازی هدشات کردن یک لذت وصف نشدنی است اما در ولفنشتاین، وقتی که هدشات می کنید، حس می کنید از میان خروار ها تیری که زده اید، یک تیر به طور شانسی به سر طرف برخورد کرده و او مرده است. نه می توانید به تیراندازی دقیق خود افتخار کنید و نه از صدای ترکیدن سر دشمن لذت ببرید. در تنوع اسلحه ها هم همین بس که مسلسل ها، مسلسل اند و شات گان ها هم شات گان هستند و میان این مسلسل با آن یکی و این شاتگان با آن شاتگان هیچ تفاوت خاصی وجود ندارد چراکه اصلا حس نمی کنید اسلحه متفاوتی در دست تان گرفته اید. حتی نارنجک ها و بمب های چسبنده هم دلچسب نیستند و آن اثری که باید داشته باشند را ندارند و خیلی پیش می آید که نازی ها از یک انفجار که جلوی چشممان رخ می دهد، جان سالم به در می‌برند.

یکی از ویژگی های خوب Wolfenstein 2 این است که شما می توانید همزمان دو اسلحه در دست بگیرید. حتی با تفنگ هایی مثل شاتگان را هم می توانید اینکار را بکنید!

اما گان پلی همه موضوع نیست. بخش دیگر ماجرا جمع آوری مهمات و ارمور است که این مورد باعث شده تا شما در محیط بازی به جست و جو بپردازید و چیز های جدیدی کشف کنید که به نوبه خود خوب است و یک ویژگی مثبت تلقی می شود.

در طول بازی شما یک تبر بدست می آورید که با آن هم می توانید نازی های بیچاره را نفله کنید و هم جعبه Loot های بازی را بشکنید و مهمات جمع کنید.

همچنین مخفی کاری نیز در بازی وجود دارد و در بعضی مواقع شما می توانید به صورت مخفیانه با دادن کمترین تلفات مراحل را پیش ببرید و در هنگام مخفی کاری است که هوش مصنوعی خوب بازی به چشم می آید. سربازان دشمن چشم و گوش تیزی دارند و اگر به جای خزیدن به تندی بدوید متوجه حضور شما می شوند یا اگر از صحنه درگیری بگریزید یا در یک سنگر پناه بگیرید آن ها به دنبال شما می آیند تا دخل تان را بیاورند! باید گفت که هوش مصنوعی خوب بازی از جذابیت های آن است.( قابل ذکر است که در نسخه قبلی، بازی از هوش مصنوعی بسیار ضعیفی رنج می برد که خوشبختانه سازندگان درنسخه جدید به رفع این مشکل پرداختند)

یکی از ماموریت های Wolfenstein 2 این بود که شما باید در قالب یک آتش نشان وارد رستورانی در قلب شهر نازی ها می شدید.ویژگی جالب هوش مصنوعی در این مرحله آن است که اگر شما زیادی دور و بر سربازان نازی پرسه می زدید آن ها به شما حمله ور می شدند!

در کل گیم پلی بازی تنها به همین چند بخش محدود می شود با وجود آنکه می توانست گسترده و بهتر باشد. مثلا ای کاش سیستم آپگرید بازی بسیار گسترده و وسیع تر بود یا بسیار خوب می شد که مدیریت امور زیر دریایی و افراد آن هم به شما واگذار می‌شد.

نمایی از پایگاه مقاومت؛ ای کاش کنترل و مدیریت سکنه زیردریایی نیز در اختیار بازیکن می بود.

نقاشی زیبا با فریمی ناقص!

اگر مبحث گرافیک را به دو عنصر هنری و فنی تقسیم کنیم، ولفنشتاین در یکی بسیار خوب و در دیگری بسیار ضعیف است! متاسفانه باید بگویم که این بازی هم مثل سایر نسخه های فرنچایز ولفنشتاین، از مشکلات تکنیکی متعدد؛ از جمله کرش‌ها و افت فریم های متعدد رنج می برد. فیزیک بازی هم بسیار ضعیف است و شما اثر گوله که هیچ، تاثیر نارنجک و انفجار را هم حس نخواهید کرد. باید گفت فی النفسه هیچ ایتمی در بازی تکان نمی خورد که فیزیک بازی بخواهد شما را به وجد آورد! تنها نازی ها با آن انیمیشن های خشک شان هستند که در محیط حرکت می کنند. نحوه تعامل شما با محیط و فیزیک آن هم بسیار بد طراحی شده است و بسیاری از اشیا و صحنه ها گویی تنها یک نقاشی دو بعدی هستند که شما اجازه دست زدن و تعامل با آن ها را ندارید و اگر بخواهید اینکار را بکنید با باگ های بی شمار و عجیب و غریبی مواجه خواهید شد. دوربین بازی نیز از مشکلاتی رنج می برد و گاهی با کنترل کرکتر دچار مشکل می شوید. تکان های شدید دوربین هم گاه و بی گاه برایتان سرگیجه و حالت تهوع به ارمغان می آورند!

بر خلاف تصورتان همه ی بافت های بازی با کیفیت نیستند.

شاید بتوان گفت تنها دستاورد فنی بازی لودینگ های کوتاه و بسیار سریع آن است. کافی است تا یک هارد پرسرعت داشته باشید و از لود بازی در کسری از ثانیه لذت ببرید.

نورپردازی و سطح جزییات محیط بسیار خوب است

اما از بخش فنی بگذریم، بخش هنری بازی است که باید گفت بسیار زیبا و پر رنگ و لعاب طراحی شده است. نورپردازی های زیبا، تکسچر ها و بافت های نسبتا با کیفیت، رنگ بندی مناسب و فضا سازی های فوق العاده که حس و حال دهه ی شصت میلادی را به شما می دهند، جزییات فوق العاده محیط و ... همه و همه از ویژگی های خوب گرافیک بازی هستند و باید گفت گرافیک بازی چشم نواز است و در حد یک شوتر نسل هشتمی مظاهر شده است.

نور پردازی و رنگ بندی فوق العاده محیط باعث شده تا بازی چشم نواز به نظر برسد

هیس! گوش کن!

اگر داستان و گرافیک هنری دو نقطه قوت بازی باشند، بی شک موسیقی و صدا گذاری سومینِ آن ها است. کافی است تا در طول بازی چشم های خود را ببنید و گوش کنید. صدای محیط و جزییات آن فوق العاده است. شما با گوش دادن به صدا ها می توانید حدس بزنید درچه محیطی قرار گرفته اید. اگر در کنار لوله های گاز ایستاده باشید، صدای جریان گاز را می توانید بشنوید. اگر در زیر دریایی باشد، صدای جریان آب را می شنوید. اگر در شهر باشید و یک رژه نظامی 2 کوچه بالاتر از مکان شما در جریان باشد، می توانید صدای پای سربازان را بشنوید. این ها تنها نمونه های کوچکی از صداگذاری فوق العاده محیط بازی هستند. البته تنها صداگذاری محیط خوب نیست، بلکه صداگذاری شخصیت ها نیز به نحو احسن انجام شده. هر کرکتری با توجه به ملیت و نوع شخصیتش صدای مخصوص و لهجه خودش را دارد. باز هم چشمان تان را ببنید و گوش کنید. می توانید از نوع حرف زدن شخصیت ها حدس بزنید که آیا یک زن سیاه پوست با شما در حال صحبت کردن است یا یک سفید پوست آلمانی! این صداگذاری دقیق کرکتر ها و لهجه های متفاوت آن ها از دستاورد های بزرگ سازندگان Wolfenstein 2 است.

صحبت های جالب میان کرکتر های فرعی که شنیدنی هستند و به درک بهتر شما از شخصیت آن ها کمک می کند

موسیقی بازی Wolfenstein II: The New Colossus هم در حد معمولی قرار دارد و در مواقع مبارزه، آهنگ های هیجانی و مناسب با شرایط پخش می شود. بعضی وقت ها هم در سکوت مطلق فرو می روید که بنظر من بعضی از این سکوت ها کاملا بجا هستند. مثلا وقتی در یک تونل متروی متروکه باشید، هیچ موزیکی پخش نمی شود تا شما صدای چک چک آب را بشنوید و در محیط بازی غرق شوید.

یکی از نما های زیبای بازی که شما را در سکوت و تامل فرو می برد.

در کل بخش صداگذاری و موسیقی بازی بسیار قوی ظاهر شده هر چند بدون نقص نیست و در مواردی مثل صداگذاری اسلحه ها ضعیف کار شده است.

ولفنشتاین 2 یک کلاس درس زبان آلمانی نیز می باشد. مثلا در این صحنه شما می توانید کلمه متشکرم را به زبان آلمانی یاد بگیرید!

در پایان؛ شاید بازی Wolfenstein II: The New Colossus به برترین عناوین سبک شوتر مانند مترو یا بایوشاک نرسد، اما مطمئنا جایگاه خودش را میان طرفداران دارد و کمتر عنوانی است که با این حال و هوا ساخته شده باشد. در نتیجه اگر دلتان برای یک داستان جذاب با محوریت نازی ها تنگ شده، ولفنشتاین 2 را از دست ندهید.

چند پیشنهاد مشابه برای طرفداران Wolfenstein II: The New Colossus

در آخر نقد، لازم دانستم که چند پیشنهاد برای طرفداران ولفنشتاین بدهم که همگی آن ها حال و هوایی مشابه این بازی دارند:

سریال: The Man In The High Castle

این سریال، فضایی کاملا مشابه با ولفنشتاین دارد و دقیقا درهمان زمان هم روایت می شود. در این سریال، نازی ها به همراه ژاپنی ها با یکدیگر متحد شده و آمریکا را شکست می دهند و حالا بعد از جنگ این دو کشور ابر قدرت های دنیای جدید شده اند و جنگ سرد سختی میان آن ها شکل گرفته است.

بازی:  Fallout و Metro 2033

زمانی که در مرحله نیویورک ویران شده بودم، بازی مرا کاملا به حال و هوای فالوت برد. شهرهای ویران شده در اثر بمب های اتمی و ...

از طرفی تونل ها و دالان های متروی نیویورک نیز شباهت بی مانندی به بازی مترو داشتند و خاطرات این سری را برای من زنده کردند.

هر دو بازی های یاد شده حال و هوای دهه شصت میلادی را دارند و از اسلحه هایی شبیه به سری ولفنشتاین استفاده می کنند و قطعا تجربه ی این عناوین به طرفداران ولفنشتاین توصیه می شود.