فروش 8 میلیون نسخه‌ای ماریو کارت 8 بر روی پلتفرم شکست خورده‌ای مثل Wii U و 17 میلیون فروش دیگر در کمتر از دو سال بر روی نینتندو سوییچ، به طور قطع کافی است تا ورق را برای یک سبک برگرداند. این کاری است که مجموعه ماریو کارت هر نسل با سبک کارتینگ می‌کند. با شروع نسل هشتم به صورت واضح با کمرنگ شدن اهمیت شخصیت‌های مسکات و نمادین در تبلیغات کمپانی‌های مختلف، به نوعی با زبان بی زبانی اکثر ناشرها داشتند سبک کارتینگ را که به شدت به کاراکترهای نمادین وابسته بودند را کفن و دفن می‌کردند تا جا برای بقیه ژانرها باز شود. کمتر از یک سال طول نکشید تا نینتندو دست به کار شود و ورق را برای این ژانر، در نسل هشتم برگرداند. مشخصا بعد از موفقیت فوق‌العاده بازی به عنوان پرفروش‌‌ترین بازی انحصاری نسل هشتم، کم کم باید منتظر می‌ماندیم تا سر و کله بقیه مسکات‌ها و شخصیت‌های نمادین دیگر صنعت بازی‌های ویدیویی نیز پیدا شود و سوییچ ماشین خودشان را بچرخانند و پای‌‌‌شان را بر روی گاز بگذارند. از میان همه این شخصیت‌ها، سونیک جوجه تیغی و کرش بندیکوت مهم‌‌ترین این موارد‌اند که با قدرت آمده‌اند تا پا جای پای میراث ماریو کارت 8 بگذارند. با یک ماه عرضه زودتر Team Sonic Racing نسبت به رقیب باندیکوتی خود، باید ابتدا ببینیم سونیک این بار موفق شده تا تجربه ریسینگ قابل قبولی ارائه دهد یا خیر؟ با بازی مگ همراه باشید تا مروری بر نهمین عنوان فرعی ریسینگ سونیک داشته باشیم.
کمی تعجب آور است ولی تیم سونیک ریسینگ، نهمین عنوانی است که در آن سونیک و دوستان در رقابت ریسینگ قرار می‌گیرند(اگر Sonic Rivalsها را در سبک ریسینگ حساب نیاوریم) بنابراین آن چنان نیز خارپشت آبی با المان‌های ریسینگ ناآشنا نیست. به عنوان نهمین اثر در این ژانر تیم سونیک ریسینگ جدا از استانداردهای معمول، دست به چند نوآوری ریز زده که بد نیست بررسی‌‌‌شان کنیم. اولین چیزی که آن چنان نیز جدید نیست بخش شخصی‌سازی ماشین‌هاست. از این لحاظ بازی سادگی و در دسترس بودن را بر همه چیز الویت داده و باید گفت واقعا در این زمینه موفق بوده. شخصی سازی ماشین‌ها در چهار بخش کلی صورت می‌گیرند. درک کردن و کار کردن با آن‌ها به شدت ساده است؛ تنوع آن چنان بالایی برای هر ماشین نداریم ولی از لحاظ کیفی هر کدام از آیتم‌هایی که اضافه می‌کنید واقعا چشم نواز و قابل تشخیص‌اند و این که هر یک از شخصیت‌ها، آیتم‌های مخصوص به خود را دارند کاملا عدم تنوع آیتم‌ها را جبران می‌کند. سیستم گرفتن آیتم‌ها نیز از طریق یک گردونه شانس درون بازی صورت می‌گیرد. بازی نیز خوشبختانه پرداخت درون برنامه‌ای و راه‌های عجیب و غریب برای دوشیدن مخاطب خود ندارد و با می‌جدی بازی کردن می‌توانید تمامی آیتم‌های بازی را باز کنید. اکثر آن‌ها نیز بالانس هستند و تعادل ماشین و شخصیت تان را به هم نمی ریزند.
اما المانی که تیم سونیک ریسینگ را نسبت به رقبا متمایز می‌کند وجود سیستم مسابقات تیمی است. در بازی شما می‌توانید در تیم‌های سه نفره به مسابقه بپردازید و برنده شدن شما به عملکرد هر سه عضو تیم و مجموع امتیازات‌‌‌شان بستگی دارد. پس مسئله این جاست. اگر یاران شما عقب بیفتند یا ضعیف باشند باید بقیه جورشان را بکشند؟ مسلما نه! سه فاکتور باعث می‌شوند شما واقعا یک کار تیمی در طی مسابقات انجام دهید. اولین آن‌ها رد عبور شما است. با کمی تشابه به آن چه که در Sonic Riders دیده بودیم. در سونیک تیم ریسینگ اگر از تیم شما کسی جلوی شما باشد ردی بلند و طلایی از مسیر عبور او در جاده مشخص است که با گذر از روی آن‌ها شتاب بیشتری می‌گذارید و این ایده که جا پای جای یارتان بگذارید و بیشتر جلو بروید کاملا در عمل خوب پیاده شده. فاکتور دوم، نیز المان استارت کمکی است. در تمامی بازی‌های کارتینگ، خارج شدن از مسیر، شربه خوردن از تیرها و قدرت‌های دیگر مسابقه دهندگان و موارد دیگر شما را متوقف می‌کند و مجبورتان می‌کند تا از ابتدا شروع به شتاب گرفتن کنید. اگر هنگام این توقف سرنوشت ساز یکی از هم تیمی‌های شما از کنار شما عبور داشته باشد به شما شتاب عظیمی می‌دهد که به سرعت شما را به جریان مسابقه برخواهد گرداند. و در نهایت نیز شما این قابلیت را دارید که آیتم‌هایی که طی مسابقه دریافت می‌کنید را به هم تیمی‌های خود بدهید که به شدت قابلیت کاربردی‌ای در بازی است. هر کدام از این موارد در صورت انجام شدن به شما امتیاز می‌دهد و نوار کار تیمی شما را پر می‌کند. با پر شدن نوار تیمی شما، هر سه نفرتان در یک مدت کوتاه به شدت شتاب گرفته و ضد ضربه می‌شوید. الویت سازندگان برای بخش تیمی بازی این بوده که به هیچ وجه تداخلی با روند سریع مسابقات نداشته باشد و جریان بازی را به هم نریزد و می‌توان گفت به غیر از نوار شتاب نهایی هر تیم که اتفاقا حسابی جریان مسابقات را به هم می‌ریزد در سه المان تیمی دیگر واقعا در این امر موفق بوده‌اند و با ایجاد یک حس نزدیک به کار تیمی جریان مسابقه نیز به شدت حفظ شده. کار تیمی در تیم سونیک ریسینگ چیزی نیست که ژانر کارتینگ را زیر و رو کند و در نهایت یک گیمیک ساده است که در عین تازگی اش جذاب است و بعد از مدتی جذابیت خود را از دست می‌دهد. اما باید گفت Sumo Digital در پیاده سازی این گیمیک بدون این که اساس گیم پلی دچار خدشه شود کاملا موفق بوده و توانسته صرف نظر از تازگی و جذابیت ابتدایی این ایده، کاری کند که در کل مدت زمان بازی، شما از این ویژگی‌ها لذت ببرید.
مشکل عظیمی که گریبان گیر تیم سونیک ریسینگ است، مسئله محتوا است. چیزی نگذشته شما حس می‌کنید بازی تمام آن چه برای رو کردن دارد را به شما نشان داده. نکته بدتر این جاست که بخش داستانی بازی سعی می‌کند خلاف این موضوع را ثابت کند و در این راه به روش‌های مختلف شکست می‌خورد که واقعا نگاه کردن به آن‌ها دردناک است. تعداد 15 تایی شخصیت‌های بازی بدون وجود شخصیت‌هایی همچون Espio و Charmy و Mighty و Cream و... باعث می‌شود حس فستیوال بودن بازی بمیرد و بیشتر محدود به شخصیت‌های محبوب‌تر فرنچایز شود. و کاش همین بود. وجود شخصیتی مثل Zavok که اگر فراموش شدنی‌‌ترین شخصیت منفی فرنچایز نباشد یکی از آن‌هاست در میان شخصیت‌های بازی واقعاً تعجب برانگیز است. دیدن Vector نیز در تیم Silver و Blaze با وجود این که وکتور عملا هیچ رابطه داستانی‌ای با دو شخصیت دیگر ندارد باعث می‌شود تصمیم سازندگان برای اضافه کردن برخی شخصیت‌ها برایتان غیر قابل هضم کردن باشد.
بخش داستانی باعث می‌شود بیشتر از این موارد حرص بخورید. بخش داستانی بازی مجموعه‌ای مراحل‌اند که عموما هدف‌های معینی دارند و به دو بخش تقسیم می‌شوند. مسابقات تیمی عادی و چالش‌ها. مسابقات عادی هر چند گیم پلی داستانی‌‌‌شان به طرز احمقانه‌ای هیچ ربطی به داستانی که قبل‌‌‌شان به نمایش در می‌آید ندارند ولی از حیث سرگرم کنندگی از قاعده خود مسابقات بازی پیروی می‌کند و به همین خاطر دوست داشتنی و جذاب هستند. هدف‌های فرعی برای جمع کردن ستاره‌ها نیز عموما چالش معقول خوبی دارند ولی شباهت زیاد مسابقات با یکدیگر باعث می‌شود ارزش تکرار این مراحل برای صددرصد کردن بازی به شدت کاهش یابد. نوع دوم مراحل، مراحل چالشی هستند که در یک کلام افتضاح‌اند. ایده ابتدایی آن‌ها به اندازه کافی خسته کننده هست ولی اجرای بد و پیاده سازی پر از ایراد آن باعث شده اصلا نتوان آن‌ها را تحمل کرد. نه تنها آن‌ها بیش از حد سخت هستند و به هیچ وجه اجازه خطا به بازیکن را در هیچ مقطعی نمی دهند بلکه به شدت روند یکسانی دارند و مدام نیز بدون تغییرات عمده‌ای در مرحله‌های دیگر در قابل پوسته‌ای جدید ارائه می‌گردند. خود داستان بازی نیز به هیچ وجه تعریفی ندارد. شنیدن صدای سونیک و دوستان اش هنوز لذت بخش است ولی بازی زور زیادی برای کنار هم گذاشتن آن‌ها می‌گذارد و از‌ای حیث باعث انزجار مخاطب خود می‌شود. هر چند Sumo Digital خوشبختانه گزینه‌ای نیز گذاشته که بدون شنیدن داستان بازی بتوانید از مراحل این بخش لذت ببرید که از عمق زخم آن اندکی می‌کاهد.
هر چند 30 فریم بودن بازی بر روی سوییچ از لحاظ بصری کاملا آن را نسبت به نسخه‌های دیگر در موضع ضعف قرار می‌دهد ولی با این حال طراحی مدل ماشین‌ها و زمین و ترک‌های مسابقات واقعا زیبا و چشم نواز‌اند و برای تجربه پورتابل بازی کاملا قابل قبول‌اند. مخصوصا این که رزولوشن نمایشی بازی بر روی حالت دستی کاملا پویا و شفاف است. ولی برای موسیقی و صداگذاری‌ها همه چیز در یک کلام، کامل است. مجموعه محشری از قطعه‌های خاص و به یاد ماندنی به همراه بازنویسی بخشی از ترانه‌های قدیمی در ترکیب با برخی زمین‌های مسابقه به شدت حالت نوستالژیکی به آدم می‌دهند. به علاوه این که هنگام مسابقات صدای شخصیت‌ها و رد و بدل کردن دیالوگ‌ها و مونولوگ‌ها را می‌شنوید. در ابتدا فکر می‌کردم این موضوع بر روی اعصابم برود ولی واقعا اجرای شخصیت‌ها عالی است و هیچ وقت از این رد و بدل کردن‌ها خسته نمی شوید. بخش آنلاین نیز در برای یک بخش رقابتی کمی ضعیف عمل می‌کند و خیلی جنبه کژوال و ساده‌ای دارد. موردی که بخش آنلاین را شدید آزار می‌دهد نحوه بستن هر مسابقه است. دیدن نتایج هر مسابقه یک عمر طول می‌کشند و این باعث می‌شود بعد از چند دست آنلاین بازی کردن به سرعت خسته شوید و ترجیح دهید همان بخش تک نفره را بازی کنید.
تیم سونیک ریسینگ پر از مواردی است که درست انجام شده و پر از مواری که نه. با تمامی این اوصاف بازی‌ای است که به طرفداران سونیک به راحتی می‌توان پیشنهادش داد. ساده، نوستالژیک و لذت بخش. تیم سونیک ریسینگ بازی است که قطعا به عنوان عضو جدید خانواده بازی‌های سونیک عضو خوب و قابل احترامی است ولی باز جای خالی عناوین پیچیده‌تر و غنی‌تری مثل Sonic Riders را حسابی به یادمان می‌آورد.
نظرات