بررسی بازی Re:Turn - One Way Trip

یکی از مشکلات ارائۀ محصولی جدید در ژانر وحشت، پیدا کردن راهی تازه برای استفاده از ایده‌های کاملاً تکراری شدۀ این ژانر است چون از زمانی که بشریت وجود داشته، ترس و قصه‌های ترسناک بخشی از راون جمعی انسان‌ها را تشکیل داده و به لطف ادبیات، سینما و در دهه‌های اخیر بازی‌های ویدئویی، زیر و بم این ژانر به اشکال مختلف مورد واکاوی قرار گرفته و به نظر نمی‌رسد که حرف تازۀ خاصی در این ژانر باقی مانده باشد. با همۀ این تفاسیر، سازندگان Re: Turn - One Way Trip با استفاده از یکی از لوکیشن‌های کم و بیش پر استفادۀ این ژانر و شخصیت‌های اصلی که از کلیشه‌ای‌ترین قهرمانان ژانر وحشت به حساب می‌آیند، جوانان دانشجو، اثر جدیدی در این ژانر ساخته‌اند که در ادامۀ این مطلب خواهیم دید آیا این عنوان چیز تازه‌ای به این ژانر افزوده یا نه.

قهرمان اصلی بازی Saki است که در نقش قهرمان زن جوان کلیشه‌ای داستان‌های ترسناک ظاهر می‌شود که به همراه دوستان خود در جنگلی مخوف چادر زده‌اند و برای هم داستان‌های ترسناک در کنار آتش تعریف می‌کنند اما یک سوء تفاهم باعث شکل‌گیری مشاجره‌ای بین گروه و ترک گروه توسط یکی از همراهان می‌شود. تعدادی از اعضای گروه برای بازگرداندن دوست خود رهسپار اعماق تاریک جنگل می‌شوند ولی «ساکی» در محل اصلی کمپ باقی می‌ماند و به خواب می‌رود. زمانی که در میانه‌های شب ناگهان از خواب بیدار می‌شود، هیچ اثری از دوستانش که ساعت‌ها پیش کمپ را ترک کرده‌اند نمی‌یابد پس ساکی هم مثل آن‌ها به دل جنگل زده و بعد از مدتی خود را مقابل قطاری کهنه می‌یابد و اینجاست که اصل ماجرا شروع می‌شود.

محیط‌های قدیمی و ظاهراً روح زده یکی از مکان‌های پراستفاده برای داستان‌های ترسناک هستند و قطارها هم قبلاً در قالب فیلم‌ها و بازی‌های ویدئویی این قبیل روایت‌ها، مورد استفاده قرار گرفته‌اند اما در ‌ Re: Turn - One Way Trip شاهد استفاده از این محیط تکراری برای روایت داستان در دو دورۀ زمانی مختلف هستیم که بخش زمان حال به وضعیت تاریک و رها شده اختصاص دارد و بخش‌های مربوط به گذشته، سرنخ‌هایی را در رابطه با اینکه چه حوادثی این قطار را به ایستگاه پایانی رسانده در برابر چشمان مخاطب قرار می‌گیرد. در مجموع با فضاسازی خوبی در طول داستان طرف هستیم اما شخصیت‌های اصلی، جذابیت لازم را ندارند و چیزی فراتر از الگوهای کلیشه‌ای این ژانر را ارائه نمی‌کنند.

گیم‌پلی مشابهت بسیاری با عناوین اشاره و کلیک قدیمی دارد با این تفاوت که برای جا به جایی در محیط کاملاً آزاد هستید و برای تعامل با اشیاء مختلفِ موجود در محیط کافیست که در کنار آن‌ها قرار بگیرید و دکمۀ تعامل را فشار دهید تا اگر نوشته‌ای پیدا کردید متن آن را بخوانید و یا آیتم‌های قابل استفاده را جمع‌آوری کنید تا در مواقع لازم از آن‌ها استفاده کنید و دیگر مواردی از این دست که بخش جدایی ناپذیر ژانر ماجرایی بوده و هستند. هدف اصلی، حل کردن معماها یکی پس از دیگری برای پیشبرد داستان است و خوشبختانه پازل‌ها در سطحی هستند که نه آنقدر سخت باشند که باعث کلافگی بشوند و نه آنقدر ساده که حل کردن آن‌ها حس خاصی به همراه نداشته باشد ولی برای افرادی که طرفدار پر و پا قرص بازی‌های معمایی هستند، احتمالاً در سمت آسان پیوستار این ژانر قرار می‌گیرد و افراد کم تجربه‌تر هم با دقت به جزئیات، خواندن دقیق متون و توجه به دیالوگ‌ها احتمالاً به راحتی می‌توانند از پس اکثر چالش‌های فکری Re: Turn - One Way Trip بربیایند. بزرگترین مشکل گیم‌پلی آرام حرکت کردن شخصیت‌ تحت کنترل در بخش‌های ابتدایی کار است که با توجه به کندی داستان در پیدا کردن ریتم خود، این نکته ممکن است از حوصلۀ مخاطبان خارج باشد.

طراحی بصری دو سطح اصلی و با سبک‌های مجزا از هم دارد. سطح اول مربوط به خود گیم‌پلی و محیط اصلی است که به صورت پیکسل آرت صورت گرفته و یکی از بخش‌های جذاب آن وقتی که به قطار می‌رسیم شاهد هستیم. نمای اصلی گیم‌پلی با محدود کردن تصویر به محیط اصلی داخل واگن‌های قطار به طوری که در یک سوم بالا و پایین تصویر شاهد دو نوار سیاه بزرگ هستیم، نمایش داده می‌شود و مثلاً وقتی وارد یک واگن کوچکتر مثل سرویس بهداشتی می‌شویم، بخش‌های تاریک صفحه بیشتر هم می‌شود و همۀ تصویری که در اختیار داریم، به همان اتاق کوچک خلاصه می‌شود.

سطح دوم بخش گرافیک، پرتره شخصیت‌ها و میان‌پرده‌های جسته گریختۀ کار است که الهام گرفته از طراحی مانگا/انیمه‌هاست و این دوگانگی ممکن است برای همۀ مخاطبان جالب نباشد اما شخصاً از اینکه همه چیز در حالت پیکس آرت خلاصه نشده، بسیار راضی هستم و باعث شده تا شخصیت‌هایی که دیالوگ‌های چندان قابل اعتنا و شخصیت‌پردازی قابل قبولی ندارند، کمی عمق بیشتری پیدا کنند. فقدان صداپیشگی، کمبودی است که می‌توانست به شخصیت‌های تک بعدی Re: Turn - One Way Trip کمک کند اما مسلماً بودجۀ استودیوی Red Ego Games کفاف استفاده از بازیگرانی که کیفیت مناسبی ارائه کنند را نداشته ولی به لطف موسیقی مودی بسیار خوب و استفادۀ عالی از جلوه‌های صوتی، از منظر صوتی اتمسفر خوبی برای یک اثر ترسناک ایجاد شده است.

در مجموع Re: Turn - One Way Trip بازی ماجرایی نسبتاً سرگرم‌کننده‌ای است که در مدت زمانی حدود 4 تا 5 ساعت به اتمام می‌رسد و شاید هیچ حرف تازه‌ای چه از نظر جنبه‌های معمایی و چه از نظر جنبه‌های ترسناک نداشته باشد اما به عنوان اثری مستقل و کوچک قابل احترام است.