نقد و بررسی بازی Crash Bandicoot N.Sane Trilogy

نقد و بررسی Crash bandicoot: n.sane trilogy

دوباره شکست! این منصفانه نیست! شاید من باید در یک ساحل دلپذیر و بزرگ به همراه یک نوشیدنی دلپذیر بزرگ و یک کیسه یخ دلپذیر بزرگ بروی سرم، استراحت کنم!!

اگر این جمله برایتان آشناست ؛ باید به اطلاعتان برسانم که شما حداقل ۲۰ سال است که گیمر هستید و یا اینکه مالک یکی از بهترین و مهم ترین کنسول های بازی در جهان یعنی PlayStation 1 بوده اید.

اگر گوینده این متن را شناخته اید که هیچ! ولی اگر نشناخته اید باید به شما بگویم که گوینده این متن کسی نبود جز دکتر نئو کورتکس که در ادامه مطلب کاملا با او آشنا می شوید.

حال برگردیم به اول ماجرا یعنی زمانیکه تقریبا یکی دو سال از عرضه PlayStation گذشته بود. تمام منتقدین و همینطور صاحب نظران در صنعت بازیهای کامپیوتری، منتظر مراسم و نمایشگاه مهم E3 سال ۱۹۹۶ بودند. روز موعود فرا رسید و در آن گیمی معرفی شد که تعجب همگان را از چند جهت برانگیخت.

از جهتی شاهد یک نوآوری در ژانر بازی ها بودیم ( platformer ) و از جهتی هم شاهد گرافیکی خارق العاده که همتایی نداشت.

در این بازی شما باید از موانع مختلف عبور می کردید و با پیدا کردن میوه ( سیب! ) برای خودتان جان ذخیره می‌کردید. بالاخره بازی معرفی شد و نام پروتاگونیست و قهرمان ماجرا، بعنوان نام اصلی بازی قرار گرفت.

جالب اینجاست که کراش برخلاف باور عموم اصلا یک روباه نیست ؛ بلکه یک باندیکوت است و باندیکوت هم نوعی موش است!!!!

در هر حال این  بازی به قدری محبوب شد که ناتی داگ تصمیم به ساخت نسخه جدید گرفت و بعد از یک سال crash bandicoot 2 : cortex strikes back را منتشر کرد که با امتیازاتی به مراتب بهتر، موفقیتی بیشتر نسبت به نسخه قبلی بدست آورد. ( gamespot : 8.6 و ign : 8.5 )

ساخت نسخه دوم هر محتوایی ، از ریسک بسیار بالایی برخوردار است به طوری که از نظر من فقط بیست درصد دومی ها توانستند از اولین نسخه محبوب تر و البته بهتر شوند.

ناتی داگ از موفقیت های بزرگش بسیار خوشحال بود و بی درنگ تصمیم به ساخت نسخه سوم گرفت و در آپریل 1998 بازی Crash bandicoot: warped را منتشر کرد. Crash Bandicoot: Warped یا همان کرش 3 با متای ۹۱ به یکی از بهترین بازی‌های عرضه شده برای کنسول های بازی تبدیل شد.موفقیت این 3 نسخه بقدری بود که باعث شد کراش باندیکوت حتی نام خود را در کتاب رکوردهای گینس بعنوان یازدهمین کاراکتر محبوب بازی‌های کامپیوتری ثبت کند!

و حالا بعد از بیست سال سونی در E3 ۲۰۱۶ باندیکوت معروف و محبوب گیمرها را به هشتمین نسل گیمینگ منتقل کرد.

Crash bandicoot n.sane trilogy شامل سه نسخه اول این سری یعنی crash bandicoot , crash bandicoot 2 : cortex strikes back , crash bandicoot 3 : warped  است که بعد از ۲ دهه برگشته تا به همگان بفهماند که سلطنت دست کیست!

داستان بازی از جایی آغاز می شود که dr.neo cortex تصمیم به ساخت رباتی به نام باندیکوت می گیرد اما به دلیل اشتباهی این ربات مخالف عقاید و کردار او در می آید و مشکلی بزرگ برای او می شود. ( اسم crash به این دلیل برای او گذاشته شد. ) به همین علت دکتر به دنبال کراش است تا کراش او را به فنا ندهد و...

درگیری دکتر کورتکس با کراش مانند یک نیم خط است ؛ اولش معلوم شد که چه شد که به جان هم افتادند اما پایانش، بی انتهاست. چیزی شبیه به تام و جری با طعم نئو و کراش ..!

نکته جالبی که در این سری بازی رخ داده ترکیب سکوبازی با هیجان و ماجراجویی است. معمولا بازی های ماجراجویی نیازمند تمرکز است و برای آرامش گیمر روندی کند دارند اما در این بازی شما باید با بالاترین سرعتی که می توانید بازی کنید؛ بازی را پیش ببرید. موانع چالش برانگیز با عنصر سرعت ترکیبی را ساخته که بعد از بیست سال باز هم شیرین است و بر دل مخاطب می نشیند.

نقد ریمستر عناوین بزرگ همیشه سخت بوده جرا گه منتقد صرفا باید مقایسه کند و اصولا نقدی نمی تواند بنویسد و اگر بعد از اتمام نگاهی به مطلب بیندازد، متوجه کمتر بودن متن نسبت به نقد بازی های بروز، می شود. پیش آمدی که اتفاق آن اجتناب ناپذیر است.

بازیهای ریمستر همیشه ریسک بسیار بالایی را بر دوش خود می کشند. این بازی نه تنها با این مسئله روبروست بلکه فاصله زمانی نسخ اصلی تا نسخه ریمستر به قدری زیاد است که حس خطر را هم به بازی و هم به کسی که بازی ها را بازی کرده و می خواهد ریمسترش را تجربه کند؛ القا می کند زیرا نگران خدشه دار شدن خاطرات نوستالژیکی است که کودکی و نوجوانیش را ساخته اند!

اکتیویژن حق بازی را خریداری کرد و به کمک توسعه دهنده ای به نام vicarious vision کار ساخت ریمستر بازی را به اتمام رساند. این یعنی ناتی داگ هیچ دخالتی بر ساخت این ریمستر نداشته است. موضوعی که هم خوب است و هم بد!

خوب است به دلیل: تجربه دوباره با چاشنی قدرت PlayStation 4 و تلویزیون هایی با رزولوشن بالا مانند 4K

بد است به دلیل: بهره نبردن از ناتی داگ در امور مختلف ( زیرا ناتی داگ در ساخت ریمستر های عناوینی مانند the last of us یا uncharted collection خود را در هرجهتی اثبات کرده. )

اگر بخواهیم مقایسه ای بین نسخه های اصلی با ریمستر داشته باشیم ؛ باید بگوییم که مهم ترین تغییر در شخصیت اصلی بازی یعنی کراش رخ داده.

محیط بازی دست خوش تغییرات زیادی شده و رنگارنگ تر به نظر می آید تاجایی که اولین چیزی که بعد از شروع بازی میخکوبتان می کند؛ طراحی خوب دوباره محیط بازی است. از درختان و گل ها گرفته تا باس فایت های بازی، همگی دچار تغییرات بزرگ و منطقی شده اما مشخص است که توسعه دهندگان هدف اصلی شان بالاتر بردن resolution بوده است و به هر نحوی تلاش کرده اند تا با کمک و مساعده کراش قدرت PS4 PRO را به رخ مخالفان بکشند.

این پیمان ۲۰ ساله کراش با پلی استیشن باعث شده تا طرفداران این سری از کنسول ها همیشه حرفی برای مقابله با مخالفان داشته باشند و به نوعی قدرت کنسول شان را با این بازی ثابت کنند.

برو! بپر! مواظب باش! برو! بگیرش! بپر!   .....

این خلاصه کل بازی است و هیچ تغییری نسبت به نسخه اصلی نکرده تا جایی که بعد از چند ساعت اولیه ناخودآگاه خسته می شوید و نوآوری جدیدی جز حالت های مختلف مانند time trials یا ذخیره خودکار در بازی نمی بینید. بله مهم ترین عیب این ریمستر، خستگی گیمر از روند کند، تکراری و کسل کننده بازی است که فقط در دهه نود اعتبار داشت. هدف از بازی به طور کامل مشخص نیست؛ شکست دادن دکتر یا پریدن و رفتن به جایی که تمام نمی شود ؛ هرچه می روید انگار نرفته اید. به طور کلی هدف بازی فقط رفتن به جایی است که معلوم نیست کجاست؟

موانع بازی به درستی با زمان بندی دقیق درست شده اند؛ حساسیت بیش از حد ناتی داگ در آن زمان باید اسوه بازی سازان ژانر پلتفرمر حال باشد.

در بخش های bonus مراحل شاهد دوبعدی شدن بازی هستیم که vicarious vision می توانست به راحتی همه آن ها را سه بعدی کند. کم لطفی هائی که باعث شدند وبسایت های بزرگی مانند gamespot نمره ۶ را لایق این ریمیک بدانند!

وقتی با شخصیت coco بازی می کنید ؛ باز هم شاهد این هستید که علامت جان قهرمان همان کراش است! شخصیت سازی coco باید کمی لطیف تر باشد و به اصطلاح حس ماده بودن اش را به راحتی به بازیباز منتقل نماید و نباید حس قلدری را در یک دختر ببینیم. درحالی که توسعه دهنده می توانست هم علامت coco را برای جانش درنظر بگیرد و هم او را لطیف تر و لوس تر بسازد.

در بعضی مواقع دوربین بازی با پروتاگونیست هماهنگ نیست و باعث می شود تا بازیباز از روی حس خود و با حدس زدن بازی را ادامه دهد. کنترل شخصیت ها هم در مواقعی که سرعت بازی به اوج خود می رسد ؛ از دستان گیمر خارج می شود. مثلا در مواقعی که قهرمان سوار بر حیوانی به سرعت به موانع نزدیک می شود؛ این مسئله شفاف تر می شود. هوش مصنوعی دشمنان ، هوشی با قدمت بیست سال است و اصلا درخور نسل هشتم نیست به طوری که دشمنان واکنشی در رابطه با حضور کراش / کوکو در محیط نمی دهند و گیمر خردسال هم می تواند به راحتی آنها را شکست دهد.

طرز مقابله با باس‌ها هم نوستالژیک است و شما را به قرن بیستم می برد و حال و هوای آن دوران را برایتان زنده می کند و حس نشاط و خاطرات شیرین قدیمی را به شما منتقل می کند.

اگر بخواهیم درباره صدا صحبت کنیم ؛ به جرات می توان گفت vicarious visions در زمینه موسیقی و صداگذاری 2 کار طاقت فرسا را انجام داده؛ اول به سختی فایل های موسیقی نسخه های اولیه را copy کرده و بعد هم با مشقت زیاد و رنج فراوان برروی نسخه ی نسل هشتمی بازی paste کرده است !!! هیچ تغییری نمی بینید! از موسیقی بازی گرفته تا صدای جمع کردن میوه ها! در این بخش چیزی به نام نوآوری نمی بینید ؛ اما کار تحسین برانگیز ناتی داگ در آن زمان باعث شده تا به این توسعه دهنده حداقل در این بخش ایرادی نتوانیم بگیریم. موسیقی بازی به قدری گوشنواز بود که بعد از دو دهه باز هم شیرین است و تداعی گر کودکی خیلی از گیمرهاست.

مسلما به عنوان یک بازی نسل هشتمی ایرادات و اشکالات کلی و جزئی کثیری در این بخش وجود دارد؛ ولی همانند گیمپلی آزار دهنده بازی نیست و می توان به هرنحوی که شده خرده نگرفت و آن را گوشنواز دانست.

واما مسئله ای که تقریبا اکثر گیمرها را ناراحت کرده؛ سختی بیش از حد بازی مخصوصا در نسخه اول است که باعث شده پیش بردن مراحل فقط از دست فرازمینی ها برآید!

اگر از هر گیمری در رابطه با سخت ترین بازی عمرش سوال شود ؛ چه جوابی می دهد؟ Super meat boy , ninja gaiden , dark souls ولی به نظر من بعد از dark souls قطعا این بازی سخت ترین بازی جهان است!!

این ادعا خیلی بزرگ است و شاید طرفداران این بازی ها را دلخور کند اما بعد از تمام کردن نسخه ریمستر ، این مسئله کاملا به شما القا می شود. کنترل کراش برای گذر کردن از موانع به قدری سخت شده که باید در صدم ثانیه تصمیم درست بگیرید ؛ وگرنه باید ناهار گیاهان گوشتخوار شوید! در مراحلی که نور محیط کم است و جلوی پایتان را نمی توانید ببینید؛ یا باید از حس ششمتان کمک بگیرید و مراحل را با حدس زدنتان پیش ببرید یا باید تسلیم شوید و دوباره تلاش کنید. در بعضی مواقع که باید با پرشی بلند به بالا صعود کنید؛ اگر کمی تعادل خود را از دست دهید به پایین سقوط کرده و مجددا باید با تمرکز بسیار بالا از نو شانس خود را امتحان کنید. در مراحلی که سوار بر خرس قطبی هستید ؛ به دلیل سرعت بسیار بالا و تمرکز بسیار کم چندین بار به موانع برخورد خواهید کرد و کراش به راحتی می میرد.

در مراحل آزمایشگاه ، باید با موانع الکتریکی مقابله کنید ؛ اگر کمی تمرکز خود را از دست دهید و به مشکل بخورید؛ شاهد شکنجه کراش با برق می شوید که هم ناراحت کننده است و هم خستگی را به بار می آورد و کسل می شوید. هنگامی که باید با استفاده از پل های چوبی نقل مکان کنید؛ از طرفی دشمنان بازی حواستان را پرت می کنند و از طرف دیگر باید حواستان باشد که درآن مه سنگین که فقط جلویتان معلوم است؛ به پایین سقوط نکنید. در مراحلی که باید با موتور در شب رانندگی کنید ؛ چراغ موتور فقط چند متر را پوشش می دهد و باید سرعت موتورتان را دقیق کنترل کنید تا به خرابی های جاده سقوط نکنید. شما باید جوری که بازی به شما تحمیل می کند، از موانع رد شوید. درحالی که چنین چیزی در سایر بازی های پلتفرمر جایی ندارد و این بازیباز است که حق انتخاب برای گذر کردن از موانع را دارد. همه این موارد باعث شده تا تجربه شیرین بیست سال پیش به مواردی چون کسل کننده ، خسته کننده و حتی آزاردهنده تبدیل شود. طبق توضیح سازنده ، هدف این بوده که نسخه اول و دوم با نسخه سوم هماهنگ تر شود زیرا نسخه سوم مدرن تر بوده. اما مثل اینکه آنها نمی دانستند که چطور باید گیمر را با خاطراتش شاد کنند. این سختی ها جلوه شاد نسخه های اصلی را برهم می زند و باعث دلسردی گیمر می شود.

پس اگر کودکی خود را با این عناوین گذرانده اید ؛ پیشنهاد من این است که پول خود را پس انداز کنید و برای یک تکرار ۶۰ دلار نپردازید. ولی اگر برای اولین بار می خواهید کنترل کراش بازیگوش را بدست بگیرید‌؛ به نظر من برای خرید بازی، فردا دیر است و همین حالا برای خرید این ریمستر به فروشگاه های بازی مراجعه کنید.

این ریمستر اگرچه سختی زننده و گیم پلی کسل کننده ای دارد اما نوآوری و خلاقیت در بخش های مختلفی مانند گرافیک دوست داشتنی، حالت های جدید جذاب، لیدربرد برای رقابت با دوستان، موسیقی آشنای قدیمی و... باعث می شوند تا تجربه ای به یاد ماندنی و خاطره انگیز داشته باشیم.

و آخر به یاد داشته باشیم که این متن صرفا نقد ریمستر این سه بازی هست و همین و بس!

خاطرات شیرینی که با کراش دوست داشتنی رقم زده ایم ؛ هیچوقت از ذهنمان پاک نمی شود.                پس برو! بپر! مواظب باش! برو! بگیرش! بپر!   .....