نقد و بررسی بازی Journey to the Savage Planet

عنوان Journey to the Savage Planet قدرت انجام کاری را دارد که بسیاری از عناوین جهان باز از پس انجام آن بر نمی‌آیند؛ اینکه تا آخرین لحظه بازی شما را در مورد دنیای خودش کنجکاو نگه دارد. بر خلاف آثار مشهوری همچون No Man’s Sky، در JTTSP فقط یک سیاره کل نقشه بازی را تشکیل می‌دهد و اگرچه این سیاره از لحاظ سایز وسعت زیادی ندارد، اما جزئیات فراوان و رازهای بسیار زیادی که می‌توان در آن کشف کرد و همچنین طراحی هنری عالی، آن را به یک دنیای زیبا و کم نظیر تبدیل کرده‌اند. درست از همان لحظه‌ای که از سفینه خود پیاده شده و اولین قدم را در دنیای JTTSP بر می‌دارید، حس خوبی به شما دست می‌دهد؛ در یک عنوان جهان باز، هیچ چیز لذت بخش‌تر از این نیست که بدانید یک دنیای ناشناخته در انتظارتان نشسته و شما آزاد هستید که با تمامی ویژگی‌ها و داستان‌هایش آشنا شوید. اما جای تاسف دارد که به خاطر یک سری مشکلات، گاهی اوقات این لذت آشنایی از بین می‌رود؛ بر خلاف دنیای جذاب JTTSP، روایت داستانی آن چندان خوشایند و قانع کننده نیست و بر خلاف گیم پلی مبتنی بر اکتشاف دوست داشتنی بازی، سیستم مبارزاتش به قدری ساده است که مدام باعث می‌شود شما با خود فکر کنید چه می‌شد اگر تیم سازنده مبارزات را به کل از بازی حذف می‌کردند.

شما در نقش یک فضانورد ماجراجو هستید که وظیفه پیدا کردن یک زیستگاه جدید برای بشریت را بر عهده دارد. از این رو، سازمانی که پروتاگونیست بازی برایشان کار می‌کند(Kindred Aerospace) او را به سیاره جدیدی فرستاده‌اند تا با تمامی ساکنین و ویژگی‌های آن آشنایی پیدا کرده و در نهایت جواب یک سوال مهم را بدهد، آیا این سیاره کاندیدای مناسبی به عنوان یک زیستگاه جدید برای بشریت است؟ هیچ داستان مهمی فراتر از چیزی که گفته شد وجود ندارد که توجه شما را به خود جلب کند(البته به جز اینکه کسی که دستورات شخصیت اصلی را به او می‌دهد کمی مرموز است و همچنین اینکه همراه AI شما گاهی اوقات حرف‌های عجیبی می‌زند). اگرچه داشتن چنین داستان تکراری مشکل بزرگی به حساب نمی‌آید، اما نحوه روایت و ارائه آن به بازیکن در JTTSP آنقدر خوب نیست که ضرورت و دلیل کاری که بازیکن انجام می‌دهد را توجیه کند؛ و زمانی که بازی را به اتمام می‌رسانید، اصلا نمی‌توان تشخیص داد هدف اصلی شما چه بوده یا اینکه آیا تمامی کارهایی که در طول 7 ساعت بازی انجام داده‌اید ارزشش را داشتند یا نه. البته هدف تیم نویسنده خلق یک داستان صرفا سرگرم کننده بوده است، اما عدم وجود یک روند داستانی جذاب و یا حتی کارکرترهای شایسته توجه ممکن است برای برخی بازیکنان نا امید کننده باشد.

JTTSP تلاش می‌کند هر آنچه که در بخش داستانی کم دارد را با روایت طنزش جبران کند و اگرچه در این امر زیاد موفق ظاهر نشده اما دیالوگ‌ها، دو کارکتر دیگری که بجز شخصیت اصلی در بازی وجود دارند(رئیس شما و همراهتان که در واقع یک هوش مصنوعی است) و حتی موجودات مختلفی که در "سیاره وحشی" پیدا خواهید کرد نیز در طول بازی چندین بار شما را به خنده خواهند انداخت. دنیای JTTSP یک دنیای کوچک اما پر جزئیات است که در هر گوشه و کنار آن رازی برای کشف کردن یا موجود جدیدی برای اسکن کردن وجود دارد و لازم به ذکر است که اکثر این موجودات به دلیل مدل سازی عالی، آنقدر با نمک هستند که باعث می‌شوند برای چند دقیقه فقط محو تماشایان شوید؛ البته نه فقط ظاهر این موجودات، بلکه رفتار و خصوصیات آن‌ها هم به شکل عجیبی با مزه هستند. علاوه بر ساکنین سیاره، طراحی خود سیاره نیز به زیبایی انجام شده و مسلما یکی از نقاط قوت بازی به حساب می‌آید. از لحاظ گرافیکی، JTTSP حرف زیادی برای گفتن ندارد اما تنوع رنگ عالی در کنار چیدمان بسیار خوب محیط‌های مختلف آن باعث شده یک دنیای رنگارنگ و زیبا به وجود بیاید که گشت و گذار در آن بسیار لذت بخش است. حتی افکت‌های صوتی و موسیقی‌های بازی نیز برازنده آن هستند و لذت Exploration را تا حد زیادی افزایش می‌دهند؛ فقط کافیست صداهایی که یک یا دو نوع از موجودات بازی از خود تولید می‌کنند را بشنوید تا به این قضیه پی ببرید.

همانند بسیاری از عناوین جهان باز، در JTTSP نیز یک سری ابزار و اسلحه برای شما در نظر گرفته شده که ماجراجویی شما را کمی سهولت می‌بخشند. یکی از مهم‌ترین این ابزارها اسکنر شماست؛ اسکن کردن اشیاء و موجودات جدیدی که در دنیای بازی پیدا می‌کنید بجز یک جمله طنز از همراه AI شما که شما را با محیط اطرافتان آشنا می‌کند، پاداش خاصی را به دنبال ندارد؛ با این وجود من در طول بازی همیشه به دنبال چیز جدیدی بودم تا آن را اسکن کنم، چرا که آشنا شدن با دنیای بازی در JTTSP خود به تنهایی یک سرگرمی عالی به حساب می‌آید. همانطور که گفته شد، "سیاره وحشی" با وجود اندازه کوچکی که دارد مملو از رمز و راز و جزئیات است. به طور کلی سیاره از چندین قسمت مختلف تشکیل شده که هر کدام تفاوت‌های قابل توجهی با یکدیگر دارند؛ ممکن است یک قسمت از سیاره یک منطقه برفی باشد که موجوداتی مانند جوجه مرغ در آن زندگی می‌کنند و قسمتی دیگر یک جنگل باشد که ساکنانش ماهی‌های پرنده هستند. و همین عجیب و غریب بودن و تنوع جالب دنیای بازی است که همواره به شما انگیزه بیشتری برای گشت و گذار و اکتشاف می‌دهد.

مشخصه دیگری که جذابیت اکسپلوریشن را افزایش می‌دهد، قابلیت‌ها و آپگریدهای جدیدی هستند که به مرور زمان به دست می‌آورید. برخی نقاط نقشه تا زمانی که قابلیت‌های خاصی را نداشته باشید قابل دسترسی نیستند. این آپگریدها که قابلیت‌های Passive یا Active هستند(مانند Double Jump، افزایش نوار جان، Charge Shot و یا حتی Grapple Hook)، به یک سری منابع خاص نیاز دارند که می‌توان با جست و جو در محیط‌های بازی آن‌ها را پیدا کرد. پیاده سازی جمع آوری منابع و پلتفرمینگ در JTTSP،تقریبا مشابه دیگر عناوین جهان باز بوده و هیچ ویژگی چشمگیری در آن‌ها دیده نمی‌شود؛ با این حال، این دو المان به مرور زمان خسته کننده و تکراری نمی‌شوند.

پاشنه آشیل JTTSP سیستم مبارزات آن است؛ اسلحه اصلی شما فقط یک کلت ساده است که چیزی مانند گلوله‌های پلاسما شلیک می‌کند. در کنار این کلت، چندین نوع نارنجک هم برای استفاده در اختیار دارید که هر کدام ویژگی‌های جالبی دارند. به عنوان مثال، یکی از آن‌ها یک محدوده چسبناک به وجود آورده که اجازه نمی‌دهد دشمنان حرکت کنند یا نارنجک اصلی شما ماده‌ای تولید کرده که نوع خاصی از دشمنان را به سمت خودش جذب می‌کند. حتی گاهی می‌توانید از برخی اشیاء داخل محیط بازی به عنوان یک اسلحه استفاده کنید(مثلا استفاده از کدوهایی که مانند یک بمب، انفجار مهیبی تولید می‌کنند). اما مشکل اینجاست که به دلیل دیزاین ساده دشمنان(نه از لحاظ ظاهری بلکه از لحاظ خصوصیات و رفتار)، مبارزات به ندرت شما را به چالش می‌کشند و هیچوقت تشویقتان نمی‌کنند که از ابزاری که در اختیار دارید و یا محیط اطرافتان، برای شکست دادن دشمنان استفاده کنید؛ هر کدام از دشمنان عادی با دو گلوله پخش زمین می‌شوند و تمامی باس‌ها را می‌توان به راحتی از طریق شلیک کردن به نقاط زرد رنگی که روی بدنشان قرار دارد(که در واقع نقاط ضعف آن‌ها هستند) از سر راه برداشت. و جای تاسف دارد که آپگریدها و قابلیت‌ها تقریبا هیچ کارایی در مبارزات ندارند؛ به عنوان مثال، اگر دشمنان کمی سرسخت‌تر بودند قابلیت Charge Shot می‌توانست نجات دهنده باشد، اما در طول بازی شاید یک بار هم لازم نباشد از این قابلیت استفاده کنید. تمامی این مشخصه‌ها باعث می‌شوند که شما از همان ابتدای کار تا جایی که می‌توانید از مبارزات دوری کرده و فقط زمانی که هیچ چاره دیگری ندارید با دشمنان درگیر شوید. ناگفته نماند که به دلیل وجود قابلیت Coop، ممکن است مبارزات از آنچه که هستند هم آسان‌تر شوند. شما می‌توانید تمام بازی را به همراه یک دوست تجربه کنید و اگرچه دو نفره تجربه کردن بازی می‌تواند لحظات خنده داری را به وجود بیاورد، هیچ تفاوت چشمگیری(بجز آسان‌تر کردن کار شما) با تجربه تک نفره بازی ندارد.

Journey to the Savage Planet یک اثر منحصر به فرد است؛ اگرچه این منحصر به فرد بودن فقط به نفع آن تمام نشده و مشکلاتی را هم با خود به همراه دارد. مهم‌ترین این مشکلات، روایت داستانی پیش پا افتاده و مبارزات ساده بازی هستند که تقریبا هیچ جذابیتی نداشته و عده زیادی از بازیکنان را نا امید خواهند کرد. اما این کمی و کاستی‌ها بدون شک جذابیت و زیبایی دنیای JTTSP را کاهش نمی‌دهند؛ گیم پلی مبتنی بر اکتشاف دوست داشتنی و طراحی هنری و مدل سازی عالی در کنار افکت‌های صوتی و موسیقی‌های مناسب اجازه نمی‌دهند از سفر خود به "سیاره وحشی" پشیمان شوید، حتی با وجود اینکه ممکن است این سفر در همه حال سرگرم کننده نباشد.

«بازی Journey to the Savage Planet توسط ناشر برای نقد و بررسی در اختیار بازی‌مگ گذاشته شده است»