چرا Burnout Paradise همچنان سرگرم‌کننده است؟

بررسی عناصر موجود در Burnout Paradise

با فاکتورگیری از سری فورتزا عملا شاهد عنوانی مهم در این سبک نبودیم و پادشاهی این مجموعه سبب شد تا بسیاری از عناوین شاخص این ژانر روندی نزولی را طی کنند؛ Gran Turismo Sport طرفداران خود را ناامید کرد و لزوم اتصال به اینترنت، انتقادات متعددی را به آن وارد ساخت. Need For Speed نیز به یک مجموعه ضعیف تبدیل شد و سطح کیفی آن شدیدا تنزل پیدا کرد. در این بین تنها Project Cars توانست به موفقیتی نسبی دست یابد و به رقیبی برای فورتزا تبدیل شود. با کناره‌گیری کرایتریون از ساخت سری Burnout، یکی از جذاب‌ترین عناوین ریسینگ به فراموشی سپرده شد و فروپاشی مجموعه Flatout، این سری را به تاریکی فرو برد. حال پس از شایعات فراوان، ریمستر Burnout Paradise معرفی شده و فرصتی مناسب را برای تجربه آن پدید آورده؛ عنوانی که به خوبی نسل هفتم را معنا کرد و به یکی از برترین آثار این ژانر تبدیل شد. با بازی‌مگ همراه باشید.

با انتشار Burnout 3 Takedown هویتی جدید برای این مجموعه خلق شد و گرایش به گیم‌پلی نیمه‌شناور، یکی از برترین آثار این ژانر را شکل داد. گیم‌پلی با تغییراتی همراه شد و این مهم سطح کیفی مجموعه را ارتقا بخشید. Burnout 3 Takedown یک ریسینگ صرف نبود و از انعطاف بسیاری در گیم‌پلی خود بهره می‌برد. کافیست یک ریسینگ آرکید را در نظر گرفته و با افزودن کنترل شناور، گیم‌پلی Takedown را تجسم کنید؛ تاکید بر افزایش سرعت، استفاده از نیترو و کنترل نرم ماشین‌ها، ساختاری است که شالوده Takedown را شکل می‌دهد. این مهم بدان معناست که هیچ چالشی در کنترل ماشین‌ها وجود ندارد و پیچیدن در میسرهای گوناگون، به ساده‌ترین شیوه ممکن انجام می‌پذیرد. برای درک بهتر از چگونگی گیم‌پلی، می‌توان به سری Asphalt اشاره داشت؛ اثری که از کنترل نیمه‌شناور استفاده می‌کند و می‌توان آن را دنباله معنوی Burnout قلمداد کرد. در ادامه به معرفی عناصر موجود در Burnout Paradise می‌پردازیم؛ عناصری که آن را به یک اثر سرگرم‌کننده تبدیل کردند.

توانست به یک نقطه عطف در کارنامه سری تبدیل شود و خط مشی کرایتریون را در توسعه عنوانی ریسینگ به تصویر بکشد.

عنصر اول: آزادی عمل فراوان

پس از نسخه سوم و جذب طرفداران متعدد به سوی این مجموعه، Burnout Revenge انتشار یافت؛ اثری که مولفه‌های Takedown را بهبود داد و از گیم‌پلی آن در ساختار خود استفاده کرد. این رویه در نسخه بعدی سری نیز مورد استفاده قرار گرفت. Burnout Paradise از ساختار Takedown استفاده کرد، اما تغییراتی قابل توجه در آن اعمال شد. Burnout به محیط Open World پای گذاشته بود و با انتشار بر روی کنسول‌های نسل هفتم، تکامل سری را رقم زد. برخلاف گذشته با عنوانی Open World روبه‌رو بودیم و مسابقات از طریق گزینه‌های منو قابل انتخاب نبودند. شاید ورود به یک شهر و استفاده از گیم‌پلی نسخه سوم، تصادفات گوناگونی را در پی داشته باشد، اما این امر در Paradise به چشم نمی‌خورد؛ این در حالیست که فیزیک واقع‌گرایانه، مشخصه اصلی سری Burnout بوده و برخورد با اتوموبیل‌ها سبب تخریب ماشین خواهد شد؛ احتمال وقوع این امر در تمامی نسخه‌های سری، بالا بوده و حضور آن، در هیجان گیم‌پلی تاثیرگذار است. حال اما با پرسشی بزرگ روبه‌رو خواهیم شد؛ Burnout بر تخریب اتوموبیل و فیزیک واقع‌گرایانه تاکید دارد و عنصر سرعت، بخشی مهم از پیکره آن را تشکیل می‌دهد. حال پیاده‌سازی این عناصر در یک اثر Open World چگونه به تولید عنوانی مهیج می‌انجامد؟ چرا که موانع متعددی در بازی موجود بوده و احتمال برخورد به اتوموبیل‌های شهر، کمی بالاست. پاسخ سوال فوق تنها در طراحی دقیق محیط نهفته است. کرایتریون از انتقال یک اثر ریسینگ به فضای Open World موفق عمل کرده و از این عامل در جهت خلق اثری لذت‌بخش استفاده کرده است. کافیست تا به یک تقاطع رسیده و قصد ورود به مسیر مورد نظر را داشته باشید؛ سرعت ماشین سرسام‌آور است و ورود به مسیر دلخواه، غیرممکن به نظر می‌رسد؛ حال تنها کافیست تا به انجام دریفت پرداخته و به مسیر مورد نظر انتقال یابید. کنترل انعطاف‌پذیر ماشین‌ها، هدایت آنان را آسان کرده و طراحی مناسب موانع نیز احتمال پیروزی در مسابقات را افزایش می‌دهد. در این بین، سکوهای متعددی برای پرش وجود داشته که این مهم، امکان ورود به لایه‌ای دیگر از مسیر را امکان‌پذیر می‌کند.

پیش از این و در نسخه Dominator شاهد پیچ‌هایی بعضا نامعقول در ساختار مراحل بودیم و از این حیث، چالشی آزاردهنده در گیم‌پلی خلق می‌شد؛ چالشی که به واسطه تضاد نسبتا پایین رنگ‌ها و وجود اتوموبیل‌های مختلف، تخریب چندباره ماشین را در پی داشت. در Burnout Paradise مجاب به پیشروی در مسیری تعیین‌شده نخواهید بود و گرافیک چشم‌نواز، تضاد موجود در میان رنگ‌ها را به حداقل رسانده است. مخاطب قادر به انتخاب مسیری دلخواه است و این عامل، آزادی عمل مناسبی به بازیکن القا می‌کند. مخاطب، با اتکا به خلاقیت خود در مسبقات پیشروی کرده و لزومی به استفاده از مسیرهای تعیین‌شده را حس نمی‌کند. این عامل، عنصری مهم را در پیکره بازی تعریف کرده و یافتن مسیری مناسب برای رسیدن به مقصد را جذاب جلوه می‌دهد.

عنصر دوم: عدم وجود حس شکست و امکان موفقیت در تمامی مسابقات

ماشین‌های رقیب، قابل تخریب بوده و گزینه‌های بسیاری برای نابودی آنان موجود است. مسیرها ساختاری به‌هم‌پیوسته دارند و از این رو کمتر شاهد شکست خواهید بود؛ مولفه‌ای که سبب شده تا امکان پیروزی در مسابقات همچنان حس شود. این مهم، بزرگترین نقطه قوت بازی است؛ Paradise سعی دارد تا مخاطب را به شرکت در مسابقات سوق دهد و موج منفی حاصل از شکست را از مخاطب برهاند. برخلاف دیگر عناوین ریسینگ شاهد قوانینی سخت‌گیرانه نیستیم و حضور در جایگاهی نامناسب لزوما به معنای شکست در مسابقات نیست؛ مولفه‌ای که Burnout Paradise را به یک اثر سرگرم‌کننده تبدیل می‌کند.

آزادی عمل موجود در گیم‌پلی قابل تقدیر است، اما برای برخی از مخاطبان، می‌تواند چالشی نسبتا سخت خلق کند؛ کرایتریون در اقدامی مخاطب‌پسند یک راهنمای کوچک طراحی کرده که در بخش بالای نمایشگر قابل مشاهده است. این راهنما، نام مکان‌های موجود را نمایش داده و مخاطب را از مناطق پیرامون وی آگاه می‌سازد. هدایت بازیکن به مناسب‌ترین مسیر ممکن، برترین ویژگی این راهنماست و این عامل، انتخابی مناسب در کسب پیروزی به شمار می‌رود.

خوشبختانه المان‌های گیم‌پلی به طرز معجزه‌آسایی با یکدیگر عجین شده و شاهد تناسبی معقول در میان آن‌ها هستیم؛ نابودی رقبا امکان‌پذیر بوده، اما تحقق آن در محیط‌های شلوغ مهارت بسیاری می‌طلبد؛ مسیرها پیوستگی مناسبی به یکدیگر دارند، اما انتخاب مسیر برتر، نیازمند دقتی بسیار بالاست و اتکای صرف به راهنمای موجود، پیروزی قطعی را در پی ندارد.

عنصر سوم: تعریف مکانیک‌های ساده و عدم وجود آموزش‌های خسته‌کننده

مسابقات در تقاطع هر خیابان واقع شده و ورود به آن‌ها با فشردن دکمه‌های ترمز و گاز امکان‌پذیر است. گویا تیم سازنده به سرعت بالای گیم‌پلی واقف بوده و از این رو ساده‌ترین مکانیک را برای ورود به مسابقات تعریف کرده؛ سری Burnout تاکید بسیاری بر عنصر سرعت دارد و جایگیری انگشتان بازیکن بر دکمه‌های گاز و ترمز تعجب‌برانگیز نیست! از این حیث هیچ وقتی در ورود به مسابقات به سرقت نخواهند رفت و این مهم، ورود به مسابقات را تسهیل می‌بخشد؛ امری که ممکن است خلاقانه به نظر نرسد، اما سرعت بسیاری را به روند گیم‌پلی تزریق می‌کند. کافی است با مشاهده نقشه و آگاهی یافتن از مکان مسابقات، ترمز و گاز را با یکدیگر فشرده و در مسابقه دلخواه شرکت کنید. خروج از مسابقات نیز به سهولت انجام می‌پذیرد و توقفی چند ثانیه‌ای راهگشای آن است. کرایتریون مکانیکی جذاب را برای شرکت در مسابقات تعریف کرده و این امر نشان‌دهنده درک بالای سازندگان در خلق یک روند باثبات است. Burnout Paradise از Tutorialهای کسل‌کننده تبعیت نمی‌کند و تمامی تلاش خود را برای انتقال حس سرعت به کار می‌گیرد. Paradise مخاطب را در شهری بزرگ رها کرده و با راهنمایی‌های جذاب، او را به ادامه گیم‌پلی تشویق می‌کند؛ مولفه‌ای که با گویندگی همراه بوده و به هنگام پیشروی در گیم‌پلی تعریف می‌شود. Burnout Paradise از حیث گرافیک، موسیقی و گیم‌پلی، قابل ارزیابی است، اما مهم‌ترین بخش آن به گیم‌پلی اختصاص می‌یابد؛ مولفه‌ای که رسالت یک بازی ویدیویی بوده و به خوبی در پیکره بازی پیاده‌سازی شده است. گویا کرایتریون علاقه بسیاری به خلق گیم‌پلی باثبات دارد و عدم وجود وقفه در آن نیز از مهم‌ترین اهداف این استودیو به شمار می‌رود. این امر در عنوان Black نیز مشهود بوده و به واسطه گیم‌پلی جذاب، وقفه‌ای کوچک در روند آن به چشم نمی‌خورد؛ موضوعی که در رابطه با AirBlade نیز صادق است.

عنصر چهارم: وجود لذت بسیار در رانندگی بی‌هدف

پیاده‌سازی ساختار گیم‌پلی در یک محیط Open World، رانندگی بی‌هدف را لذت‌بخش جلوه داده است. طراحی جاده‌ها مناسب است و اتصال آن‌ها به یکدیگر، مسیرهای فوق‌العاده‌ای را در جهت رانندگی خلق کرده؛ جاده‌هایی که با موانع بی‌شماری همراه بوده و وقفه‌ای در انتقال حس سرعت ایجاد نمی‌کند. دریفت کردن در جاده‌های Paradise و گوش دادن به موزیک‌های لایسنس‌شده حسی است که تا مدت‌ها تکرار نخواهد شد؛ موزیک‌هایی که طیفی وسیع از ژانرهای گوناگون را در بر می‌گیرد و نام گروه‌های مشهوری همچون Killswitch Engage نیز در آن به چشم می‌خورد.

پس از پیروزی در مسابقات، شاهد باز شدن ماشین‌های مختلفی خواهید بود که دسترسی به برخی از آن‌ها با نابودی آنان امکان‌پذیر است. مخاطب باید به کاوش در محیط پرداخته و با مشاهده ماشین مورد نظر به نابودی آن بپردازد. کرایتریون از ساختار Open World بیشترین بهره‌گیری را کرده و با حضور ماشین‌های مختلف در یک بستر پهناور، رانندگی بی‌هدف را به عنوان عنصری مهم معرفی می‌کند؛ چرا که یافتن ماشین‌های مورد نظر تنها به عنصر شانس وابسته است و صرف دقایقی متمادی برای آن ضروری است. Paradise از محیط Open World به نفع خود استفاده کرده و با جایگذاری آیتم‌های قابل تخریب، بر ارزش تکرار گیم‌پلی می‌افزاید؛ تابلو‌های گوناگونی در بازی به چشم می‌خورند و تورهای زردرنگی در این شهر بزرگ قابل تخریب‌اند. چینش دقیق سکوهای پرش و طراحی مناسب محیط، سبب شده تا یافتن آیتم‌های فوق چندان دشوار نباشد و گاز دادن در جاده‌های بی‌انتهای بازی را لذت‌بخش جلوه دهد.

افزایش سطح اتوموبیل، از ساده‌ترین مکانیک‌های موجود در عناوین ریسینگ است و وجود آن، ضرورت بسیاری در آثار این ژانر داد؛ حال در اقدامی جسورانه شاهد وجود این مکانیزم نیستیم و تمامی ماشین‌ها در حالت اولیه خود قابل استفاده‌اند؛ سیاستی که در دیگر نسخه‌های سری نیز مورد استفاده قرار گرفت. برای جایگزینی قابلیت شخصی‌سازی با یک مکانیک خلاقانه، سه نوع ماشین مختلف در بازی گنجانده شده است. برخی ماشین‌ها از نواری سبزرنگ برای نمایش نیترو استفاده می‌کنند و ساز و کاری ساده دارند؛ انجام حرکات مهیج به پر شدن نوار می‌انجامد و این عامل، استفاده از نیترو را امکان‌پذیر می‌کند. تعدادی دیگر از نواری قرمز‌رنگ بهره برده و استفاده پیوسته از نیترو، طول آن را افزایش می‌دهد. دسته سوم نیز دارای نواری زردرنگ بوده و تنها در صورت پر شدن کامل آن، قادر به استفاده از نیترو خواهید بود. تعریف سه دسته ماشین، گیم‌پلی متنوعی شکل داده است؛ به گونه‌ای که عدم امکان تیونینگ، قابل چشم‌پوشی است و دلیلی بر وجود این مکانیزم وجود نخواهد داشت. ترکیب این سه دسته با یک شهر بزرگ، مساوی است با سه استایل متفاوت در گیم‌پلی که از تکراری شدن روند بازی جلوگیری کرده و تفاوتی قابل قبول در گیم‌پلی ایجاد می‌کنند.

کرایتریون موفق شده تا یک تجربه جذاب در ژانر ریسینگ خلق کند. ارتقای سطح ماشین‌ها در Burnout Paradise امکان‌پذیر نیست، اما وجود سه نوع ماشین تنوعی مناسب به گیم‌پلی بخشیده است. طراحی مناطق به خوبی صورت گرفته و ساختار مهندسی‌شده آن، ورود به لایه‌های مختلف یک بخش را امکان‌پذیر می‌کند. Burnout Paradise همانند مهم‌ترین آثار کرایتریون شروعی بی‌مقدمه دارد و سریعا مخاطب را به گیم‌پلی دعوت می‌کند؛ دعوتی که در صورت علاقه به عناوین ریسینگ، اعتیادی بزرگ را در پی خواهد داشت. Paradise توانست عملکردی موفق بر جای بگذارد و محبوبیت آن سبب شد تا شاهد پیاده‌سازی عناصر آن در Need For Speed Most Wanted باشیم؛ اثری که توسط کرایتریون توسعه یافت و شباهت آن به Burnout Paradise غیرقابل انکار بود. Paradise هم‌اکنون از طریق Xbox One قابل تجربه است و در صورت دسترسی به نسخه X360 قادر به تجربه آن خواهید بود. نسخه ریمستر Burnout Paradise در تاریخ 16 مارچ (25 اسفند) عرضه خواهد شد و برای PS4 و Xbox One در دسترس قرار می‌گیرد. شایان ذکر است که تاریخ مشخصی برای نسخه PC ذکر نشده.