نقد و بررسی فیلم Booksmart

از نظر خیلی از منتقدان و مدرسان سینما، کمدی سخت‌ترین ژانر است و فیلم ساز باید تمام ویژگی و المان‌های یک کمدی را بشناسد. از کمدی‌های صامت و کلاسیک «چارلی چاپلین» و «لورل و هاردی» گرفته تا کمدی‌های پست مدرن وودی آلن و امروزه با کمدی‌هایی از جنس شوخی‌های تند و گاها کمدی موقعیت که بیشتر گیشه را هدف می‌گیرند.. فیلم  Booksmart (بوک اسمارت) باید گفت که از ان دسته کمدی‌هایی است که هم گیشه پسند است و منتقد پسند؛ اولویا وایلد (Olivia Wilde) در اولین تجربه کارگردانی‌اش به سراغ یک کمدی نوجوانانه و دبیرستانی رفته که از نظر فرم، شباهت فراوانی با ساخته‌های جود آپاتو (Judd Apatow) و سث روگن (Seth Rogen) دارد. در ادامه با بازی مگ همراه باشید.

Booksmart (بوک اسمارت)، فیلم کمدی نوجوانانه به کارگردانی اولویا وایلد است که فیلم نامهٔ آن توسط امیلی هالپرن (Emily Haplem)، سارا هاسکینز (Sarah Haskins)، سوزانا فوگل (Susanna Fogel)، کیتی سیلبرمن (Katie Silberman) نوشته شده است. داستان فیلم درباره دو دختر به نام‌های «مالی» و «امی» است که در دبیرستانی درس می‌خوانند. دانش آموزانی باهوش و زرنگی هستند اما متاسفانه سایر دانش آموزان مدرسه که معمولاً افرادی بی خیال، اهل تفریح و کله شق هستند، امی و مالی را زیاد تحویل نمی‌گیرند. یک روز مانده به زمان فارغ التحصیلی شان از دبیرستان، مالی تحت تأثیر حرف‌های هم کلاسی‌اش قرار می‌گیرد و در می‌یابد که حتی آن دانش آموزانی که چندان به درس اهمیت نمی‌دادند، باز هم می‌توانند به کالج (یا دانشگاه) بروند. به همین دلیل مالی و امی تصمیم می‌گیرند که در این روز پایانی، مثل سایر دانش آموزان مدرسه، از آن تیپ درس خوان‌ها بیرون بیایند و به پارتی‌های شبانه هم کلاسی‌هایشان برای خوشگذرانی بروند اما متاسفانه در مسیر، با چالش‌های فراوانی مواجه می‌شوند.

بوک اسمارت کم و بیش از خط مشی فیلم‌های کمدی نوجوانانه سال‌های گذشته پیروی می‌کند؛ کمدی که بیشتر بر روی مسئله بحران هویت نوجوانان و بلوغ جنسی‌شان تمرکز می‌کند و بوک اسمارت هم از این دو قضیه مستثنی نیست، مالی و امی هر دو عاشق افرادی در دبیرستانشان هستند که سعی می‌کنند که در آخرین روز، عشقشان را به طرف اعمال کنند و در طول فیلم مدام به گونه‌ای سارکستیک، به دغدغه‌های جنسی آن‌ها می‌پردازد، به گونه‌ای که مرز بین نوجوانی و جوانی یک مرز باریکی است که در حال از بین رفتن است.

در مقدمه اشاره‌ای به نام ست روگن (Seth Rogen)  کردیم که این اشاره به این دلیل بود که بوک اسمارت را می‌توانیم نسخه زنانه Super Bad (سوپر بد) بدانیم که البته در بعضی نقاط ، بوک اسمارت نیز بهتر عمل کرده است. اولیا وایلد به شدت از اثر ست روگن الگوبرداری مناسبی کرده است و توانسته همانند آن فیلم، دو شخصیتی را خلق کند که کنار حس همذات پنداری، شوخ طبعی منحصر به فردی را نیز داشته باشند. بازی کیتلین دیور (Kaitlyn Dever) و بینی فلدستین (Beanie Feldstein) آن قدر دوست داشتنی هستند که جذابیت فیلم را چند برابر کرده‌اند. به خصوص بینی فلدستین که بار کمدی بیشتری نسبت به دیور در فیلم دارد، تداعی جونا هیل (Jonah Hill) در همین فیلم سوپر بد برایم می‌شود.

علاوه بر مالی و امی، شخصیت‌های نوجوان دیگر فیلم هم به نوعی جذابیت خاص خودشان را دارند؛ مثل شخصیت «گیگی» که کمی غیر قابل پیش بینی رفتار می‌کند و از همه جالب‌تر، در همه پارتی‌ها به طور غیر قابل پیش بینی حضور پیدا می‌کند! شخصیت «جرد» و ناظم مدرسه – آقای «براون» هم در چند سکانسی که حضور دارند، بامزه هستند و جدا از تیپ سازی، مخاطب را می‌خنداند. شاید یکی از نکات مثبت همین باشد که شخصیت‌های فیلم غیرمتعارف هستند و دلیل همین ویژگی، در خلق طنز و در خنداندن مخاطب نقش مفیدی داشته است.

شاید فیلم‌های کمدی نوجوانانه فراونی را نگاه کرده باشید که معمولاً یک شخصیت بد یا آنتاگونیست درهمه ی آن‌ها دیده می‌شود اما در بوک اسمارت هیچ شخصیت بدی وجود دارد؛ حتی زمانی که مالی از هم کلاسیش ( که در واقع رقیب وی حساب می‌شود) می‌شنود که فقط درس خوان‌ها به کالج نمی‌روند یا زمانی که‌امی در می‌یابد که معشوقه‌اش با کسی دیگری در ارتباط است، کینه‌ای از خود نمی‌گیرند و حتی در سکانسی «آنابل» حقیقت را برای مالی روشن می‌کند و حتی دوستان صمیمی با هم می‌شوند. توصیف داستانی که بدمنی نداشته باشد، بسیار سخت است اما بوک اسمارت توانسته را با همان خلق شخصیت‌های غیرمتعارف و در همان عین جذاب، این کمبود را به نحو احسن بپوشاند.

توصیه‌ای به اولیویا وایلد می‌کنم که بازیگری را رها کند و تمرکزش را روی فیلم سازی بگذارد؛ چون فیلم اولش آن قدر بامزه، پر انرژی و بدیع است که حتی حال و هوای دوران دبیرستان را هم برای دیگران زنده می‌کند. اولویا وایلد در ساخت اولین فیلمش، نمره قابل قبولی می‌گیرد.