نقد و بررسی فیلم Lost Transmissions

فیلم مخابرات گمشده (Lost Transmissions) با تمام کم و کاستی‌هایی که در فیلم‌نامه‌اش یافت می‌شود، اثری است که با نقش آفرینی‌های بی نظیر سایمون پگ (Simon Pegg) و جونو تمپل (Juno Temple)، تصویری ملموس و حقیقی از صمیمیت، موسیقی و بیماری ذهنی نمایش می‌گذارد. در ادامه با بازی مگ همراه باشید.

Lost Transmissions، نخستین تجربه کارگردانی کاترین اوبرایان (Kathrine O'Brien) است که گویا بر اساس تجربه‌های شخصی خود، فیلم نامه اثر را نوشته است. داستان فیلم درباره هانا، دختری خجالتی است که در یک مهمانی با تئو، تهیه کننده سرشناس موسیقی در لس آنجلس آشنا می‌شود. تئو که در همان مهمانی از توانایی منحصر به فرد هانا در ترانه سرایی و آوازخوانی آگاهی می‌یابد، او را به استودیو ضبط موسیقی خود دعوت می‌کند تا با هم در زمینه موسیقی همکاری کنند. همکاری که ناگهان با بروز بیماری اسکیزوفرنی تئو از هم می‌پاشد و هانا به عنوان تنها دوست موظف است که از تئو از هم گسسته مراقبت کند. 

شروع فیلم کاملاً بر پایه همان سناریو تکراری فیلم‌های درام - موسیقیایی است که یک موزیسین کهنه‌کار در یک مکان (که معمولاً در بار یا مهمانی است)، یک استعداد درخشان را کشف می‌کند که با حمایت و پشتیبانی، او را به درجات عالی معروفیت و محبوبیت در صنعت موسیقی می‌کشاند. در میان همین دسته از سناریوها، خرده پیرنگ‌های قرار داده می‌شود که معمولاً یا کاراکترها درگیر رابطه عاشقانه یا یکی از آن‌ها به تدریج از موفقیت گذشته‌اش دور می‌شود. فیلم ساز مدت زمان طولانی صرف شکل گیری رابطه دوستانه هانا و تئو - نه از جنس عاشقانه - نمی‌کند و با پرش زمان، شخصیت هانا را در یک موقعیت شغلی موسیقیایی خوب قرار می‌دهد که قرار است ترانه‌سرای یکی از خوانندگان معروف پاپ امروزی ( با بازی الکساندر داداریو) باشد. این گذر سریع زمان که هانا ناگهان به سطح بالای موسیقیایی می‌رسد، کمی آزار دهنده و غیرقابل باور است ولی با افشا شدن بیماری ذهنی تئو که اسکیزوفرنی است، موقعیت شخصیت هانا را متشنج می‌کند.

هانا علت بیماری تئو را متوجه می‌شود که در روزهایی که برای یک گروه موسیقی راک آهنگ ضبط می‌کرده است، به علت فشار کاری به مصرف مواد مخدر روی می‌آورد که در نتیجه تأثیر مخربی روی ذهنش می‌گذارد. بیماری که با مصرف دارو قابل کنترل است ولی تئو قصد ندارد دیگر داروهایش را مصرف کند و این باعث بازگشت بیماری‌اش می‌شود. دوستان تئو که قبلاً چنین وضعیت نابسامانی از او دیده بودند، از مراقبت کردن از تئو صرف نظر می‌کنند و خود هانا وظیفه مراقبت از تئو را بر عهده می‌گیرد. بازیگوشی‌های غیر متعارف تئو که نشأت گرفته از بیماری اسکیزوفرنی اوست، هانا را در سفری غیرمنتظره با او همراه می‌کند. شاید اطلاعات کاملی از بیماری اسکیزوفرنی نداشته باشید ولی تمام اجراهایی که سایمون پگ برای نشان دادن عوارض این بیماری در فیلم به نمایش می‌گذارد، به معنای حقیقی، وضعیت یک بیمار اسکیزوفرنی است. می‌توان گفت که نقش آفرینی سایمون پگ بخش عظیمی از ایرادهای فیلم‌نامه را می‌پوشاند. او به تنهایی در چند سکانس غوغا می‌کند؛ سکانسی که برای گروهی از خوانندگان تازه وارد در استودیو، نماهنگی ضبط می‌کند که ناگهان به علت بیماری، تنظیم آهنگ را برهم می‌زند و با لحنی گزنده، آن‌ها را خوانندگانی مزخرف خطاب می‌کند یا در سکانسی که تحت بازجویی پزشک روان شناس قرار می‌گیرد و ناخواسته برای خلاص شدن از تیمارستان، به سؤالات او جواب منطقی می‌دهد، نشان از تسلط کامل سایمون پگ در ایفای نقش یک فرد اسکیزوفرنی است. او با بازی در این فیلم نشان داد که علاوه بر نقش‌های کمدی، می‌تواند از پس نقش‌های دراماتیک هم به خوبی بربیاید.

کارگردانی به همان مقدار فیلم نامه بسط یافته است و فراتر نمی‌رود. اوبرایان از زوایای عادی دوربین، نورپردازی و موسیقی استفاده می‌کند تا هر تصویری از شخصیت‌ها را جالب و آموزنده بگیرد.  بعضی اوقات تصمیم‌های کاترین جسورانه هستند که باعث شده تا حدودی سکانس‌ها خوب از آب دربیاید؛ می‌توانم بگویم که تمام سکانس‌های رویارویی تئو و هانا جادویی و جذاب هستند. از سوی دیگر، پرش زمانی مجهول و نامشخص در فیلم نامه که تدوین بد هم در آن نقش بسزایی دارد، باعث شده که سفر پر تنش هانا و تئو در مقطع مهمی از داستان به پایان برسد. فیلم‌ساز هرگز در آن مدتی که تئو تحت بستری بوده یا اینکه به گدایی در خیابان‌های لس آنجلس روی آورده، تصویری واحد نشان نمی‌دهد. فیلم‌ساز برای پایان رساندن فیلمش، شتاب زدگی به خرج داده و از ناکجا آباد، شخصیت هانا را مقابل زنی قرار می‌دهد که گویا در گذشته نامزد تئو بوده و وقتی که تئو به بیماری اسکیزوفرنی مبتلا شده، او را ترک کرده است. تئو بارها او را به عنوان «پرنسس زمان» خطاب می‌کند. هانا که اکنون می‌داند که تنها راه معالجه تئو و بازگشت وی به لندن، ملاقات با پرنسس زمان است،  آن‌ها را باهم روبرو می‌کند. تئو در نهایت وادار می‌شود که برای همراه شدن دوباره با پرنسس، به لندن برود. جایی که به نظر می‌آید  تئو می‌تواند درمان شود. درهرصورت پایان‌بندی فیلم با سکانس‌های پاره و پوره، موقعیت زمانی فیلم را مخدوش می‌کند.

فیلم Lost Transmissions  با تمام ایرادهایی که در متن برخوردار است، تصویری حقیقی از یک فرد مبتلا به اسکیزوفرنی با هنرنمایی بی نظیر سایمون پگ به نمایش می‌گذارد که دیدنی است.

نقد و بررسی Lost Transmissons - مخابرات گمشده